"Είμαι μαμά μιας κόρης 5 χρόνων και ένος γιου 3 μηνών. Πάντα γνώριζα πως ως χώρα δεν έχουμε τις στοιχειώδεις υποδομές για τη σωστή διακίνηση τόσο των οχημάτων όσο και των πεζών όμως πρόσφατα συνειδητοποίησα το μέγεθος του προβλήματος.
Πηγαίνω την κόρη μου στο προνήπιο της με τον γιο στο καρότσι, μιας και ο άντρας μου τα πρωινά δουλεύει και εγώ είμαι με άδεια λοχείας. Στο περισσότερο μέρος της διαδρομής είμαστε αναγκασμένοι να περπατάμε στην άκρη του δρόμου γιατί τα πεζοδρόμια είναι είτε πολύ μικρά είτε εντελώς ανύπαρκτα !
Έχω μάθει στην κόρη μου να κρατάει το καρότσι και να προχωράμε , όμως ποσο ασφαλής μπορεί να είναι μια τέτοια διαδρομή στην άκρη του δρόμου; Πόσες φορές έχουμε ακούσει για ασυνείδητους οδηγούς ή για στιγμές λάθους ....
Ακόμα όμως και στα κομμάτια της διαδρομής που υπάρχουν πεζοδρόμια, δεν έχουν ράμπες για να μπορούμε να ανεβάζουμε και να κατεβάζουμε το καρότσι με ευκολία για να διασχίσουμε το δρόμο, με αποτέλεσμα είτε να περιμένουμε κάποιον ευσυνείδητο οδηγό να σταματήσει και να μας περιμένει να περάσουμε είτε να κατεβάσουμε το καρότσι από το πεζοδρόμιο στην άκρη του δρόμου και να περιμένουμε εκεί , πράγμα αρκετά επικίνδυνο!
Επίσης , θέλω να αναφέρω πως ακόμα και με τα λεωφορεία είναι αδύνατη η μετακίνηση διότι , πως ανεβάζεις και κατεβάζεις ένα καρότσι με το μωρό μέσα όταν είσαι μόνος ; απλά θα πρέπει να βασιστεις στην ευγένεια και το ενδιαφέρον κάποιου από τους επιβάτες για να σε βοηθήσει ...!
Και αυτό που κατάλαβα με βαθιά λύπη είναι πως εμείς οι μαμάδες αργά η γρήγορα θα βάλουμε το καρότσι μας στην αποθήκη γιατί τα παιδάκια μας μεγαλώνουν τόσο μα τόσο γρήγορα!!
Εκείνοι οι άνθρωποι που είναι αναγκασμένοι να κινούνται με αμαξίδια για μια ολόκληρη ζωή , πώς θα πάρουν την απόφαση να βγουν από το σπίτι τους και να έχουν την καθημερινότητα που τους αρμόζει και τους πρέπει; ...
Ευχαριστώ πολύ που διαβάσατε τις σκέψεις μου."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου