Πεζοί στο δρόμο

Ο Κωνσταντίνος Π., παρακολουθεί τους πεζούς να περπατούν στο δρόμο κι αναρωτιέται:

«Μπορώ να καταλάβω ότι αναγκαζόμαστε να περπατάμε στον δρόμο γιατί τα πεζοδρόμια είναι πολύ στενά....Γιατί είναι κατειλημμένα από αυτοκίνητα/μηχανάκια/λεκάνες/στρώματα/νάρκες/υποβρύχια κτλ.... Δεν ζω στις Άλπεις, ε;

Αλλά αυτό το πράγμα, να περπατάνε λες και είναι στην περιφορά του Επιταφίου... μόνοι τους σε αυτό το σύμπαν... οικογένειες ολόκληρες, όταν δίπλα υπάρχουν πεζοδρόμια μεγάλα... πολύ μεγάλα (7-8 μέτρα πλάτος), δεν το έχω εξηγήσει ακόμα.

Όσες φορές ήμουν με το αυτοκίνητο και σταμάτησα δίπλα από κάποιον που περπατούσε στο δρόμο λέγοντας του: ''Υπάρχει μεγάλο πεζοδρόμιο δίπλα. Γιατί περπατάς στη μέση του δρόμου;'' οι απαντήσεις ήταν κάπως έτσι;

1) Ηλικιωμένη: ''Κάνε δουλειά σου... Άντε.....''

2) Νεαρή μητέρα με μωρό στο καρότσι: ''Έλα ντε...'' (και μόλις απομακρύνθηκα συνέχισε να περπατάει στο δρόμο)

3) Οικογένειες με παιδιά, σχεδόν 8-10 άτομα... διαδήλωση ολάκερη. Μίλησε ο πατήρ φαμίλιας εκπροσωπώντας τους υπολοίπους: ''Έλα ρε τώρα... κάνε δουλειά σου...''. Γενικώς το ''κάνε δουλειά σου'' παίζει πολύ.

4) Μεσήλικας που κουβαλούσε καρότσι με φιάλη αερίου: ''Πού να χώνομαι τώρα....''

5) Ηλικιωμένος κυριούλης: ''Απέναντι μένω....''»

Οι "Μαμάδες+ στο Δρόμο" έχουμε τη δική μας ερμηνεία για το φαινόμενο.

Αρχικά, με βάση τις παρατηρήσεις μας, οι άνθρωποι επιδιώκουν την ασφάλεια του πεζοδρομίου στις περισσότερες περιπτώσεις.

Στις υπόλοιπες;

Κοιτάξτε γύρω σας. Πόσοι δρόμοι έχουν πεζοδρόμια για περπάτημα; Ένας στους 10; Ένας στους 20; Ένας στους 100; Από αυτούς που έχουν, σε πόσους μπορείς να περπατήσεις χωρίς να σε βγάλουν στο δρόμο δέντρα, κολώνες, παρκαρισμένα, σκουπιδαριό, κτλ;

Όσες φορές και να το δοκιμάσεις, πάντα θα βρείς μπροστά σου όλα αυτά και θα ξαναβγείς στην άσφαλτο. Κάποια στιγμή βαριέσαι. Δεν αντέχεις άλλο το ζιγκ-ζαγκ, ανέβα-κατέβα, στρίψε-ξαναστρίψε. Το παίρνεις απόφαση, πας απ’ το δρόμο και βρίσκεις την υγειά σου.

Η επανάληψη μήτηρ μαθήσεως. Πόσες φορές θα χρειαστεί να την πατήσεις πριν μάθεις το μάθημά σου; Θα το μάθεις όμως. Γράφεται πια στον σκληρό. Γίνεται default ρύθμιση: πάμε απ’ το δρόμο. Βλέπεις μπροστά σου το πεζοδρόμιο και δεν το βλέπεις. Δεν το εξετάζεις καν ως ενδεχόμενο. Γιατί στο κάτω-κάτω πού ξέρεις αν, αφού μπεις, θα μπορέσεις να βγεις από την άλλη, ή θα βρεις πάλι τα γνωστά εμπόδια;

Έπειτα είναι κι ο παράγοντας αγανάκτηση. Μπουχτίζει ο άνθρωπος. Δεν αντέχει άλλο. «Βρε δε μας παρατάς κι εσύ οδηγέ, πότε με σεβάστηκες εσύ να σε σεβαστώ εγώ; Κάνε το γύρο μου για να περάσεις, όπως εγώ κάνω το γύρο του αμαξιού σου, όταν τ' αφήνεις στο πεζοδρόμιο. Και να περιμένεις, όπως κι εγώ περιμένω στη διάβαση που δε σταματάς ποτέ.» 

 

Βέβαια ο συγκεκριμένος οδηγός μπορεί να είναι από εκείνους που πάντα σταματάνε στα φανάρια και κάνουν 40 γύρους για να βρουν νόμιμη θέση, αλλά ο πεζός δεν το ξέρει αυτό. Τά ’χει πάρει στο κρανίο κι έχει μπει στην ψυχολογία «Δε με παρατάτε; Όλοι ίδιοι είστε.»

Οι "Μαμάδες+ στο δρόμο"  θέλουμε ν' αλλάξουμε αυτό το χάλι όσο και ο αρθρογράφος. Ξέρουμε ότι όταν άνθρωποι και οχήματα ανακατεύονται στους δρόμους, κάτι κακό θα συμβεί. Ένας στους 4 νεκρούς από τροχαία στη χώρα μας είναι πεζός που παρασύρθηκε. Όταν δε σκοτώνονται, οι πεζοί στο δρόμο μπορεί να προκαλέσουν το θάνατο κάποιου. Και σίγουρα, το παιδί που σήμερα μαθαίνει να περπατά στο δρόμο αδιαφορώντας για τους άλλους, αύριο θα οδηγεί αδιαφορώντας εξίσου.

Η οδική παιδεία ξεκινά απ' τα πεζοδρόμια. Μάθετε στους νέους πολίτες να κυκλοφορούν σωστά πριν οδηγήσουν και τα υπόλοιπα θα έρθουν σιγά-σιγά.
Ακόμη κι οι μεγάλοι αλλάζουν όταν αλλάζουν τα δεδομένα γύρω τους. Πόσο γρήγορα συνήθισαν οι παππούδες μας το ότι οι γυναίκες φορούν παντελόνια και "σοφάρουν";

Με λίγα λόγια: θέλετε να φύγουν οι πεζοί από το δρόμο; Φτιάξτε τα πεζοδρόμια για να περνούν. Όχι αυτό που υπάρχει σ' αυτόν το δρόμο. Όλα τα άλλα, εκείνα που τους έφεραν ως εδώ.