Πεζοδρομολογία Νο 1: Οι χρήσεις του πεζοδρομίου

Aφορμή γι αυτή την ανάρτηση ήταν αυτή η φωτογραφία, που δείχνει ένα πεζοδρόμιο στην Γρηγορίου Λαμπράκη, κεντρικότατο δρόμο του Κορυδαλλού (ευχαριστούμε τη Δέσποινα που την ανέβασε στο Facebook).

Εδώ το πεζοδρόμιο χρησιμεύει ως χώρος έκθεσης για το διπλανό κατάστημα που πουλά μηχανές.

Ας δούμε όμως ποιοι άλλοι χρησιμοποιούν τα πεζοδρόμια:

Μαγαζιά κάθε είδους για ν' απλώνουν τις πραμάτειες τους,

 

περίπτερα,

καφετέριες,

ο δήμος για να βάζει τους κάδους του,

οι εργολάβοι για ν' αφήνουν τα υλικά τους,

και φυσικά, όλοι οι πολίτες για ν' αφήνουν τα αυτοκίνητα,

ή τα μηχανάκια τους.

Και οι πεζοί; Σιγά τώρα μη νοιαστούμε γι αυτούς. Ας πάνε από το δρόμο:

___________________

Σημείωση: το θέμα δεν εξαντλείται εδώ. Συνεχίζεται με τα άρθρα "Η άκρη του δρόμου", "Τι είναι τελικά ένα πεζοδρόμιο" και "Απόπειρα ερμηνείας".

Παρκαρίσματα αστυνομικών 02

Για κοιτάξτε καλά: η κλούβα είναι σταματημένη, με τις πόρτες ανοιχτές. Οι αστυνομικοί ξεκουράζονται, έτοιμοι να τρέξουν να υπερασπιστούν τους πολίτες σωστά;

Τους πολίτες που έχουν ανάγκη αυτή τη ράμπα, μπροστά στην οποία είναι αραγμένη η κλούβα, ποιός θα τους υπερασπιστεί;

Τελικά, ποιόν υπερασπίζονται οι αστυνομικοί, αν όχι τον πολίτη και το νόμο;

Κι αυτή η παραβίαση οφείλεται σε άγνοια των διατάξεων του νόμου ή σε αδιαφορία;

Εσείς τι λέτε;



Καλές Γιορτές!

Kαλές γιορτές σε όλους!
Υγεία, χαρά, ευτυχία κι αγάπη να βασιλεύουν στο σπιτικό σας και σε κάθε γωνιά του κόσμου.
Να είστε όλοι καλά και να περάσετε αξέχαστα!

Καρότσι για τέσσερα παιδιά!

Ναι, καλά διαβάσατε, για τέσσερα. Κι αν δε με πιστεύετε, κοιτάξτε τη φωτογραφία. Τη βρήκα εδώ: http://pocketchange.become.com/2010/07/strollers-for-bundles-of-joy.html

Δεν ξέρω τι να πρωτοθαυμάσω:
Τα μπράτσα που θα χρειαστεί ο γονιός για να μετακινήσει τέσσερα παιδιά μαζί (γύρω στα 80 κιλά, πάνω-κάτω;)
Την τόλμη της εταιρείας που δημιούργησε το σχέδιο;
Την αυτόματη υπόθεση ότι αυτό το κατασκεύασμα θα έχει χώρο για να κυκλοφορήσει, να στρίψει και ράμπες για ν' ανέβει στο πεζοδρόμιο;
Ή το γεγονός ότι δεν υπάρχει περίπτωση τέτοιο πράγμα να βγει στην Ελλάδα, αφού είναι άθλος να μετακινηθεί κανείς έστω και μ' ένα απλό, μονοθέσιο καροτσάκι;

Πεζόδρομοι

Τι να πει κανείς για τους πεζόδρομους που φτιάχνονται όλο υποσχέσεις για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής και τελικά καταντούν υπαίθρια πάρκινγκ;

Σας παραθέτω τη μαρτυρία μιας φίλης από το Κερατσίνι:

"Ο πεζόδρομος που βλέπεις άλλοτε ήταν πολύ πιό φιλόξενος για παιδιά να παίζουν. Εκεί έπαιζα κι εγώ. Αλλά πριν μερικά χρόνια αποφάσισαν οι εργάτες του Δήμου να βάλουν ράμπα για να μπαίνουν τα φορτηγά για τα σκουπίδια. Με αποτέλεσμα πλέον να μπαίνουν όλοι οι άλλοι και να μετατραπεί ο "πεζόδρομος" σε δρόμο και πάρκινγκ!

Είχα στείλει μήνυμα ηλεκτρονικό στον Δήμο, αλλά δεν πήρα απάντηση ποτέ!"

Γιατί ο δήμος έφτιαξε ράμπες; Δεν έχουν όλοι οι κάδοι ρόδες; Στο κάτω-κάτω πώς μαζεύονταν τα σκουπίδια παλιότερα; Και γιατί οι κάδοι πρέπει να είναι στον πεζόδρομο, χώρο αναψυχής και παιχνιδιού, κι όχι στους διπλανούς δρόμους;

Γιατί ο δήμος κωφεύει στην έκκληση μιας δημότισσας; Γιατί όλοι οι δήμοι κωφεύουν όταν τους απευθύνει το λόγο ένας πολίτης; Γιατί πρέπει ένας πολίτης να καταφύγει σε καταγγελίες, μηνύσεις, κτλ, για να υποχρεώσει μια αρχή (δήμο, αστυνομία, υπουργείο) να κάνει τη δουλειά της;

Γιατί αυτοί οι οδηγοί που παρκάρουν εκεί δεν παίρνουν τη μια κλήση μετά την άλλη; Δεν κλέβουν το χώρο των συμπολιτών τους; Δεν κλέβουν το δήμο, αποφεύγοντας να πληρώσουν σε ειδικές θέσεις ή πάρκινγκ (που θα έπρεπε να έχει κάθε δήμος); Γιατί αφήνονται ατιμώρητοι;

Και, τέλος πάντων, γιατί οι περίοικοι σηκώνουν τους ώμους; Γιατί δεν έχουν μαζευτεί εκατοντάδες διαμαρτυρίες από όλους τους γείτονες, ώσπου ν' αναγκαστεί ο δήμος να δώσει προσοχή;

Μήπως όσοι δεν αδιαφορούμε, εκμεταλλευόμαστε την ασυδοσία για ν' αφήσουμε κι εμείς το αμάξι μας εκεί κάπου;

(Ο δρόμος της φωτογραφίας είναι ακριβώς δίπλα στο πρώην 1ο Νεκροταφείο του Κερατσινίου.)

Παρκαρίσματα Αστυνομικών 01

Είμαι σ' ένα λεωφορείο που ανεβαίνει την Αμαλίας. Ξαφνικά, στο ύψος του Ολυμπίου Διός, βλέπω παρκαρισμένο ένα αυτοκίνητο φαρδύ-πλατύ πάνω στο πεζοδρόμιο.

Ο φίλος οδηγός όχι μόνο πάρκαρε στο πεζοδρόμιο, αλλά έβαλε το αμάξι διαγώνια για να μπορεί να φύγει εύκολα. Όπως είναι φυσικό, έπιασε όλο το πλάτος του πεζοδρομίου, σα να ήταν το δικό του προσωπικό πάρκιν.
Δε μπήκε καν στον κόπο να στρίψει ελάχιστα το τιμόνι για ν' αφήσει λίγο παραπάνω χώρο στους πεζούς, αδιαφορώντας παντελώς για το αν θα στριμωχτούν ή αν θ' αναγκαστούν να κατέβουν στο δρόμο, που μάλιστα είναι ταχείας κυκλοφορίας.

Και μια μικρή κι ασήμαντη λεπτομέρεια: Αυτός ο οδηγός που παραβιάζει θρασύτατα το νόμο κι αδιαφορεί παντελώς για την ασφάλεια των περαστικών είναι αστυνομικός, δηλαδή υπεύθυνος για την τήρηση του νόμου και την προστασία των πολιτών.
Δεν είναι υπέροχο όταν οι φύλακες του νόμου δίνουν πρώτοι το καλό παράδειγμα;

Ενημέρωση: άλλα λαμπρά παραδείγματα παραβάσεων αστυνομικών εδώ, εδώ κι εδώ.

Στην πόλη με αναπηρικό καρότσι

Η Χριστίνα Πλαγιάνη μου έστειλε το σύνδεσμο γι αυτό το βίντεο που δείχνει με γλαφυρότατο τρόπο τι αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι με αναπηρίες στη χώρα μας.
Η ήρεμη, επαγγελματική φωνή της ανταποκρίτριας και η ευγενική διατύπωση μόλις που κρύβουν την πραγματικότητα: η κατάσταση φαντάζει στα μάτια της τόσο τριτοκοσμικά απαράδεκτη, ώστε να αποτελεί είδηση.
Δείτε το βιντεάκι, λέει πολλά:

Ράμπες παρκαρίσματος

Πριν από δέκα χρόνια οι ράμπες πρόσβασης ήταν σπάνιες στα ελληνικά πεζοδρόμια. Σήμερα είναι παντού. Στραβές, στενές, κακοφτιαγμένες ή κατειλημμένες από κάδους και αυτοκίνητα, οι ράμπες "αναπήρων" υπάρχουν και κάποιες φορές εξυπηρετούν.

Το πρόβλημα είναι πως η ελληνική πραγματικότητα, δίπλα στις ράμπες πρόσβασης, γέννησε τις ράμπες παρκαρίσματος, που κι αυτές έγιναν σιγά-σιγά απαραίτητες σε κάθε πεζοδρόμιο.

Έτσι, δίπλα στις πρώτες που φτιάχτηκαν για να διευκολύνουν τους πεζούς, βρίσκει κανείς τις δεύτερες που αναιρούν ό,τι προσπαθούν να κάνουν οι "καλές" αδελφές τους. 

Όσο το αυτοκίνητο γίνεται απαραίτητο στη ζωή μας, τόσο πληθαίνουν τα αμάξια και η ζήτηση χώρου για παρκάρισμα οξύνεται. Σήμερα είναι αδύνατο να πουληθεί διαμέρισμα χωρίς χώρο στάθμευσης, σε κλειστό γκαράζ ή πυλωτή.

Έτσι, μπροστά σε κάθε νέα οικοδομή πρέπει να υπάρχει ράμπα για μπορούν να παρκάρουν τα αυτοκίνητα.

Για να περνούν άνετα τ' αμάξια χωρίς να ζορίζεται το ζαντολάστιχο, οι εργολάβοι σπάνε το πεζοδρόμιο και στη θέση του κατασκευάζουν μια ένα κεκλιμένο επίπεδο, με όποια κλίση διευκολύνει την είσοδο και έξοδο των αυτοκινήτων από τις θέσεις στάθμευσης.

Έτσι η επιφάνεια του πεζοδρομίου διασπάται κι ένα τμήμα του ανυψώνεται (ή κατηφορίζει) άλλοτε ήπια (με κλίση 10-12 μοιρών) κι άλλοτε απότομα (με κλίση 30 ή ακόμη και 45 μοιρών).

Κάποιες φορές ολόκληρη η λευρά ενός οικοδομικού τετραγώνου είναι μια σειρά από ράμπες, η μια δίπλα στην άλλη, κάθε μια με διαφορετική κλίση. Και φυσικά η κατάσταση επαναλαμβάνεται και στο επόμενο τετράγωνο καθώς και στα επόμενα, ξανά και ξανά.

Φαίνεται πως κανείς δεν αντιλαμβάνεται ότι το πεζοδρόμιο φτιάχτηκε για να διασχίζεται κατά μήκος, όχι κάθετα, και ότι ο βασικός του σκοπός είναι να διευκολύνει την κίνηση από τη μια άκρη του στην άλλη, όχι από το δρόμο στην πυλωτή.

Τι κάνουν λοιπόν οι πεζοί αντιμέτωποι μ' αυτή την κατατεμαχισμένη επιφάνεια πάνω στην οποία καλούνται να περπατήσουν; Οι πιο νέοι κι ευκίνητοι αντιπαρέρχονται εύκολα τα κεκλιμένα επίπεδα, τις αλλαγές κλίσης και τα σκαλοπάτια που μεσολαβούν ανάμεσα στις διαφορετικές ράμπες. Ακόμα κι αυτοί όμως δυσκολεύονται στις πιο απότομες κλίσεις, που λες και φτιάχτηκαν για ορειβάτες, συνηθισμένους να περπατούν σε πλαγιές με το ένα πόδι 10-20 εκατοστά ψηλότερα από το άλλο, και τα πέλματα λοξά. Όσοι τολμούν, διακινδυνεύουν στραμπούληγμα, ιδίως αν το πεζοδρόμιο είναι βρεγμένο. Ηλικιωμένοι και γυναίκες με τακούνια είναι αναγκασμένοι να βγουν στο δρόμο.

Ακόμα όμως και οι ηπιότερες κλίσεις είναι απαγορευτικές για όσους κινούνται με αναπηρικό καροτσάκι, παιδικό καρότσι, σέρνουν βαλίτσα ή καρότσι με ψώνια.

Για όσους δεν το ξέρουν από προσωπική πείρα, ό,τι έχει ρόδες, αποκτά δική του βούληση σ' ένα κεκλιμένο επίπεδο. Καρότσι ή βαλίτσα στρίβει από μόνο του και κατρακυλά στο πλάι ακολουθώντας την κλίση της ράμπας. Χρειάζεται πολύ δύναμη και στα δύο χέρια για να καταφέρεις να το επαναφέρεις στην ευθεία χωρίς να ντελαπάρει.  

Το κατάλαβα στην πρώτη μου συνάντηση με ράμπα, όταν αποπειράθεικα να συνεχίσω ίσια, πριν συνειδητοποιήσω την παντοδυναμία της βαρύτητας. Αν και τελικά κατάφερα να κρατήσω όρθιο το καρότσι και να μη βγω στο δρόμο, το πλήρωσα με διάστρεμμα και κυκλοφορούσα με μπανταρισμένο χέρι για καιρό. Από τότε απλούστατα αποφεύγω τις ράμπες, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κατέβω από το "πεζοδρόμιο".

Γιατί τα λένε πεζοδρόμια τελικά; Και πού επιτέλους υποτίθεται ότι πρέπει να βρίσκονται οι πεζοί αφού στα πεζοδρόμια δε γίνεται να περπατήσουν;

Στο πεζοδρόμιο, ρεε!

Κοιτάξτε πεζοδρόμια: με πλάτος λιγότερο από 40 εκατοστά, είναι ν' απορεί κανείς γιατί λέγονται πεζοδρόμια. Είναι προφανές ότι μόλις που χωρά να περάσει ένας άνθρωπος και μάλιστα με τον ένα ώμο να ξύνεται στον τοίχο. Αν ο πεζός έχει λίγα παραπανίσια κιλά, θα περισσεύουν έξω από το κράσπεδο. Αν διασταυρωθούν δύο, ο ένας θα πρέπει να κατέβει στην άσφαλτο. Το ίδιο κι αν κάποιος είναι βιαστικός και θέλει να προσπεράσει.

Αναρωτιέμαι κανείς τι σκοπό εξυπηρετεί η ύπαρξη τέτοιων πεζοδρομίων, αφού ολοφάνερα δε φτιάχτηκαν για να βαδίζουν άνθρωποι επάνω τους. Κι όμως, οι πεζοί επιμένουν να τα χρησιμοποιούν και προσπαθούν να μείνουν επάνω τους όσο περισσότερο γίνεται, κολλώντας στους τοίχους κι αγκαλιάζοντας τις κολώνες, πράγμα που αποδεικνύει κάτι για το οποίο έχουμε μιλήσει και παλιότερα:

Οι πεζοί θέλουν να περπατούν στο πεζοδρόμιο. Δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη επιθυμία να κατεβαίνουν στην άσφαλτο, δίπλα στ' αυτοκίνητα, δε θέλουν να εμποδίζουν την κυκλοφορία, θα προτιμούσαν να συνεχίσουν την πορεία τους πάνω στο πεζοδρόμιο χωρίς να χρειαστεί να το εγκαταλείψουν.

Ας το ακούσουν αυτό παρακαλώ όλοι ο ελληναράδες οδηγοί που όταν μας βλέπουν στο δρόμο με το καρότσι κορνάρουν, μαρσάρουν και φωνάζουν με ιερή αγανάκτηση: "Στο πεζοδρόμιο, ρεε!"

Ε, λοιπόν, ναι. Κι εγώ το θέλω ν' ανέβω στο πεζοδρόμιο. Δε γουστάρω να σ' έχω πίσω μου να μαρσάρεις και να κορνάρεις αγανακτισμένος. Ούτε θέλω να τρέχω να βρω χώρο να χωθώ ανάμεσα στους κάδους και τα παρκαρισμένα πριν χάσεις την υπομονή σου και πατήσεις γκάζι. Ούτε θέλω να με προσπερνάς τυλίγοντας εμένα και το μωρό μου μ' ένα συννεφάκι καυσαέριο. Ποτέ δεν το ζήτησα να είμαι μπροστά σου, δίπλα σου ή πίσω σου. Θέλω να είμαι πιο πέρα, σ' ένα πεζοδρόμιο χωρίς εμπόδια και σκαλιά, χωρίς παρκαρισμένα. Αλλά επειδή δεν το βρίσκω όσο κι αν ψάχνω, γι αυτό είμαι στο δρόμο σου και σ' εμποδίζω, κατάλαβες "ρεε";

 

(Ευχαριστώ τη Μαρία Χ. για τις φωτογραφίες. Οι εικόνες είναι από τη Μυτιλήνη, αλλά μη μου πείτε ότι υπάρχει πόλη στην Ελλάδα που δεν έχει τέτοια πεζοδρόμια. Και δυστυχώς, εξαιτίας τους, κάθε μέρα, κάπου, κάπως, κάποιος βγαίνει στο δρόμο και τον θερίζει ένα όχημα.)

Μια φυλακή που λέγεται Ελλάδα

Αναδημοσιεύω το παρακάτω κείμενο όπως το βρήκα στο http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2010/08/blog-post_5463.html. Το οφείλω στη Μαρία Τσανάκα που το εντόπισε και το αναδημοσίευσε πρώτη (http://egwkaisymazi.blogspot.com/2010/08/blog-post_17.html).

Τετάρτη, 11 Αυγούστου 2010

ΑΝΤΙΟ ΕΛΛΑΔΑ!!

Πριν 6 χρόνια ένα αμάξι παρόμοιο με αυτό της φωτογραφίας μου στέρησε το δικαίωμα να περπατώ, σήμερα δεκάδες τέτοια αμάξια καθημερινά μου στερούν το δικαίωμα να κινούμαι στα πεζοδρόμια με το προσωπικό μου αμαξιδιο.
Θυμάμαι σαν χθες τον γιατρό μετά το ατύχημα μου, να μου λέει ότι η ζωή δεν τελειώνει εδώ, αν και δυσκολεύτηκα να τον πιστέψω, κάποια στιγμή τα κατάφερα. Τώρα συνειδητοποιώ ότι κι αυτός ήταν ένας ακόμα άνθρωπος που κορόιδευε.
Έχουν περάσει 3 χρόνια από τότε που άφησα το κελί της πρωτεύουσας και ήρθα να μείνω μόνιμα στην Σύρο με την ελπίδα να κινούμαι ευκολότερα, με την ελπίδα να νιώσω λίγο ελεύθερη. Όμως κι εδώ η κατάσταση το καλοκαίρι είναι απελπιστική. Τουρίστες παρκάρουν τα επιβλητικά τους αμάξια πάνω σε πεζοδρόμια για να μπορούν να τα καμαρώνουν από τα μαγαζιά που κάθονται και απολαμβάνουν τον καφέ τους χωρίς να νοιάζονται για τους συνάνθρωπους τους.

Έχω απευθυνθεί επανειλημμένα στην αστυνομία και στο λιμεναρχείο, και η απάντηση;
- Καταλαβαίνουμε κύρια μου θα κάνουμε ότι μπορούμε, έχουμε κι αλλά θέματα να ταχτοποιήσουμε δεν μπορούμε να ασχολούμαστε συνεχεία με αυτό το ζήτημα.
Δεν περίμενα ποτέ ότι θα ντρεπόμουν που είμαι Ελληνίδα, συγχαρητήρια τα καταφέρατε.
Πριν 3 χρόνια άφησα το κελί της πρωτεύουσας, σε λίγες μέρες θα αφήσω την φυλακή της Ελλάδας.
ΥΓ: Παρακαλώ να δημοσιεύσετε τις σκέψεις μου έτσι όπως ακριβώς τις κατέγραψα. Σας ευχαριστώ όλους εσάς στο tro-ma-ktiko που στηρίζετε την ελευθερία του λογού, που αγαπάτε την αλήθεια ,που δεν χαϊδεύετε τα αυτιά μας, που δεν σκορπάτε τον τρόμο χωρίς να υπάρχει λόγος.
Eυχαριστω Mια Πικραμενη Αναγνωστρια (Κατερίνα)

Δε θα προσθέσω τίποτα άλλο, γιατί κάθε σχόλιο είναι περιττό.