Το χρονικό της πρώτης μας συνάντησης

Η πρώτη μας συνάντηση ήταν άδοξη!

Τα πράγματα ξεκίνησαν άσχημα από το πρωί, όταν τα δύο από τα τρία ιδρυτικά μέλη της ομάδας δήλωσαν ότι δε θα ερχόταν για προσωπικούς λόγους. Άλλοι δήλωσαν ότι τους έπιασε το καλοκαίρι και παραπονέθηκαν: "Μα γιατί έπρεπε να γίνει Παρασκευή;" Τα events στο Facebook περίμεναν μάταια επιβεβαιώσεις.

Μια από τις μαμάδες στο δρόμο (αυτή που γράφει τώρα) ξεκίνησε απτόητη, αλλά δεν υπολόγισε το δαίμονα των συγκοινωνιών (γι αυτές θα ακολουθήσει άλλη ανάρτηση).

Φτάσαμε στο σημείο συνάντησης με δέκα λεπτά καθυστέρηση, κολλήσαμε ένα υποτυπώδες αφισσάκι κι αρχίσαμε να κάνουμε κύκλους με την αυτοσχέδια σημαία στο καρότσι, τραβώντας την προσοχή, αλλά όχι των ανθρώπων που περιμέναμε. Κοιτάξαμε τα σκυλάκια, ταΐσαμε τα πουλάκια και μιλήσαμε με τους περαστικούς.

Ένας φίλος τηλεφώνησε για να πει ότι θ' αργούσε. Πέρασε η φίλη Σ.Σ. και πήρε έντυπο υλικό για να μοιράσει στην Κηφισσιά.

Καθώς τα παιδιά δυσανασχετούσαν, με ένα μαρκαδόρο η πρωτόγονη αφίσα μας μετατράπηκε σε ανακοίνωση. Ορίστηκε ένα δεύτερο ραντεβού στις 8. Χαζέψαμε λίγο το Μουσείο, τους μουσικούς στην Αρεοπαγίτου και επιστρέψαμε σαράντα λεπτά αργότερα.

Η θέση μας άδεια. Μπροστά στο έρημο αφισάκι μόνο ένα παρκαρισμένο μηχανάκι. Περιμέναμε λίγο ακόμα κατοπτεύοντας το σημείο συνάντησης κι εκμεταλλευόμενοι την υπομονή ενός πλανόδιου σαντουριτζή, αλλά ήταν πια καιρός να το πάρουμε απόφαση.

Μαζέψαμε το αφισσάκι και τη σημαία μας, αποχαιρετήσαμε το Μακρυγιάννη και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Εκείνη τη στιγμή βλέπουμε να έρχεται βιαστική η φίλη ΖΒ με το σύντροφό της. Αφού πήραν κι εκείνοι έντυπο υλικό, κηρύξαμε επίσημα τη λήξη της πρώτης συνάντησης και πήραμε ο καθένας το δρόμο του.
Για όσους ήρθαν και δε μας βρήκαν, ζητώ συγνώμη που δεν ήμουν εκεί όλη την ώρα. Σίγουρα θα έπρεπε να ήμασταν περισσότεροι για να μοιραστεί ο χρόνος αναμονής σε βάρδιες. Από την άλλη όμως, ήταν πολύ αργά για ακυρώσεις - τουλάχιστον βρεθήκαμε με τρία άτομα!

Τώρα διαβάζω μηνύματα που με ρωτούν για την επόμενη συνάντηση. Ε, λοιπόν, δεν ξέρω. Μόλις μάθω θα σας πω!

Πάντως νομίζω πως το καλοκαίρι είναι μάλλον ακατάλληλη εποχή για τέτοιες συναντήσεις. Σε λίγο μπαίνει ο Ιούλιος και μετά ο Αύγουστος και τα μυαλά όλων είναι στην παραλία (άσχετα αν το σώμα είναι στο γραφείο...)

Με λίγα λόγια, δε μας βλέπω να (ξανα)βρισκόμαστε πριν το Σεπτέμβρη, εκτός αν προηγηθεί λαϊκή απαίτηση.

Όσο γι αυτούς που είναι περίεργοι για την ταυτότητα της Μαμάς στο Δρόμο, τι να γίνει, θα πρέπει να περιμένετε ως την επόμενη συνάντηση για να τη μάθετε! (χε-χε).

Σας φιλώ όλους. Να είστε καλά και να προσέχετε στους δρόμους!

Κι όμως, είναι δυνατό!

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταφέρεις την αστυνομία ν' ασχοληθεί με παρκαρισμένα οχήματα, εκτός αν εμποδίζουν τη διέλευση άλλων αυτοκινήτων. Οι αστυνομικοί σε παραπέμπουν στην τροχαία, η τροχαία στη Δημοτική Αστυνομία, που με τη σειρά της δηλώνει αναρμόδια, με λίγα λόγια βρίσκουν προφάσεις για να μην έρθει κανείς.
Υπάρχει όμως λύση, αν και απαιτεί πολύ κόπο και προσπάθεια από τον πολίτη.
Για να υποχρεώσετε λοιπόν σε εφαρμογή του νόμου, αν η αστυνομία μένει αδρανής, θα πρότεινα να κινηθείτε ως εξής:

Ειδοποιήστε το 100 να έρθει και φωτογραφίστε (όχι όμως προκλητικά) τη μη σύννομη κατάσταση σε βάρος των πεζών με μια ψηφιακή. Στη συνέχεια, αν δεν έρθουν (θα επικαλεστούν φόρτο εργασίας - έτσι κάνουν συνήθως), ακολουθήστε τα εξής βήματα:

α) κάντε κλήσεις για τρεις-τέσσερις τέτοιες καταστάσεις που επαναλαμβάνονται και μαζέψτε τις αντίστοιχες φωτογραφίες.
β) Τυπώστε τις φωτογραφίες, αλλά προσέξτε να μη φαίνονται οι αριθμοί των αυτοκινήτων (επεξεργαστείτε την εικόνα ώστε να σβηστούν, καθώς είναι προσωπικά δεδομένα).
γ) πάρτε αντίγραφα των δελτίων συμβάντων (των κλήσεών σας) από κεντρικά της αστυνομίας (στην Αθήνα, από το κτίριο της αστυνομίας στην Αλεξάνδρας).
δ) καταθέστε μηνυτήρια αναφορά στην εισαγγελία (στην Αθήνα στην Ευελπίδων) επισυνάπτοντας τις φωτογραφίες και τα δελτία συμβάντων. Προσθέστε τα ονόματα δυο φίλων σας ως μάρτυρες, που είδαν ή άκουσαν από εσάς την περίπτωση. Η αναφορά δε χρειάζεται παράβολο, άρα δε θα πληρώσετε τίποτα.

Ο/Η εισαγγελέας που θα παραλάβει (δηλ. θα χρεωθεί) την υπόθεση, είναι υποχρεωμένος/-η να τη μελετήσει και να ξεκινήσει ανακριτική διαδικασία για πιθανή παράβαση καθήκοντος.

Μετά θα πρέπει οι αστυνομικοί που γράφτηκαν στο δελτίο συμβάντων, να αποδείξουν τη μη ενοχή τους (ότι έτρεξαν έγκαιρα αλλά ήταν ανθρωπίνως δυνατό να προλάβουν ή να φέρουν χαρτιά που να αποδεικνύουν σε ποια άλλη σοβαρή υπόθεση έτρεχαν).

Αν το κάνετε μια-δυο φορές θα σας μάθουν τοπικά και θα προσέχουν την κάθε κλήση σας.

Ένας φίλος πεζός που εφάρμοσε τα παραπάνω, αναφέρει χαρακτηριστικά:

"Μέχρι πριν ένα χρόνο έμενα στην Άνω Νέα Σμύρνη και είχα παρόμοια προβλήματα. Κατάφερα να κάνω το οικοδομικό μου τετράγωνο ΕΛΒΕΤΙΑ (στα πεζοδρόμια). Πήγαινα σπίτι μου με ασφάλεια το βράδυ. Το πάλεψα πολύ.

Το τοπικό τμήμα δε με βοήθησε. Μ έστελναν από τον έναν στον άλλον. Μάλιστα κάποια στιγμή με έστελναν στον Άγιο Δημήτριο για πρόβλημα που ήταν μέσα στα όρια του τμήματος Νέας Σμύρνης. Μπαλάκι κανονικό!

Τότε λοιπόν, φωτογράφισα όλα τα μη σύννομα και τα έστειλα με γραπτή συνοδευτική αναφορά στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Κι ενώ δεν το περίμενα, το υπουργείο (επί Πολύδωρα) κινήθηκε κι έστειλε την αναφορά στον εισαγγελέα. Της υπόθεσης επιλήφθηκε το Τμήμα Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΛΑΣ, με το ερώτημα του εισαγγελέα για παράβαση καθήκοντος. Και ξεκίνησε ανάκριση στην Κηφισίας τόσο που είναι τα γραφεία των Εσ. Υποθέσεων... τους καλούν για ανάκριση κλπ κλπ. Δεν ξέρω τελικά αν τους τιμωρήσουν, αν τους βρουν ένοχους γιατί η ενοχή πρέπει να δεθεί 100% κι όχι 99%, αλλά και μόνο η αγωνία τους για το μέλλον τους, θα τους κανει πιο συνετούς μελλοντικά.

Κάποια στιγμή μετακόμισα σε άλλη περιοχή. Περνάω τώρα απο εκεί καμιά φορά και βλέπω ακόμα χειρότερη την κατάσταση!"

Δημοσιεύτηκε στο: http://groups.yahoo.com/group/pezh/message/60
Βέβαια ο φίλος πεζός διέσχισε όλη την Αθήνα και δαπάνησε άγνωστο αριθμό ωρών για να πετύχει το σκοπό του, τα κατάφερε όμως.
Μια βροχή όμως από τέτοιες μηνυτήριες αναφορές από όλη την πόλη (και άλλες ομάδες σε άλλες πόλεις) σίγουρα θα πείσει την αστυνομία ότι είναι καιρός να πάρει τους πεζούς στα σοβαρά.

Ώρα να μαζευτούμε

Γειά και χαρά σε όλους!

Είπαμε αρκετά από το δίκτυο, είναι καιρός να τα πούμε πρόσωπο με πρόσωπο.

Ήρθε η ώρα να γνωριστούμε και να γνωρίσουμε και τα παιδιά που για χάρη τους κάνουμε όλη αυτή τη φασαρία.

Φέρτε λοιπόν τα καμάρια σας, φέρτε φίλους και γνωστούς (με παιδιά ή χωρίς) κι ελάτε να τα πούμε.

Θα βρεθούμε στον πεζόδρομο της Δ. Αρεοπαγίτου, μπροστά στο άγαλμα του Μακρυγιάννη, στις 6.30 το απόγευμα της Παρασκευής, 25 Ιουνίου 2010.

(Για όσους δεν ξέρουν την περιοχή: πάρτε το Μετρό και κατεβείτε στο σταθμό Ακρόπολη. Βγαίνοντας από το σταθμό κάντε αριστερά και θα δείτε τον πεζόδρομο και το άγαλμα.)

Η συνάντηση θα είναι σύντομη, γιατί όσοι έχουν μικρά παιδιά πρέπει να τα βάλουν για ύπνο, γι αυτό μην αργήσετε!

Σας περιμένουμε!
.

Απεργίες

Απεργίες και πάλι.

Οι δρόμοι θα πήξουν από ταξί, μηχανές και γιώτα-χι, καθώς χιλιάδες άνθρωποι θα προσπαθούν να πάνε στη δουλειά τους. Χιλιάδες άλλοι, που δε θα βρουν ταξί, που δεν έχουν ή δε θα μπορέσουν να πάρουν τη μηχανή ή τ' αυτοκίνητό τους, θα ξεχυθούν στους δρόμους, σε πεζοπορείες που θα διαρκέσουν από μισή ως μιάμιση ώρα. Το μεσημέρι, σχολώντας, θα εναποθέσουν τις ελπίδες τους σε κάποιον καλό συνάδελφο που θα τους πάει κοντά στον προορισμό τους, ή σε κάποιον ταξιτζή που θα τους χωρέσει -μαζί μ' άλλα δυο-τρία άτομα- στο ταξί του, με το αζημίωτο φυσικά.
Ελάχιστοι θα προτιμήσουν το ποδήλατο, γιατί στην Ελλάδα, που διακινδυνεύει καθημερινά πάνω στα μηχανάκια, το ποδήλατο θεωρείται ακόμη επικίνδυνο μέσο.

Γιατί άραγε απεργούν οι οδηγοί των μέσων μαζικής μεταφοράς;
Δεν εννοώ τι αιτήματα έχουν, είμαι σίγουρη ότι είναι πολλά και δίκαια, όπως όλων μας αυτό τον καιρό.

Αυτό που ρωτώ είναι γιατί επιλέγουν την απεργία ως μέσο διεκδίκησης;

Περιμένουν μήπως πως η διακοπή των συγκοινωνιών θα συγκινήσει τους εθνοπατέρες μας που πηγαινοέρχονται στις διάφορες υποχρεώσεις τους μέσα σε μαύρες μερσεντές, με συνοδεία αστυνομίας και με τους τροχαίους να τους ανοίγουν το δρόμο;

Ή μήπως προσδοκούν ότι οι ταλαιπωρημένοι και κατάκοποι συμπολίτες τους (που θα περιμένουν μάταια ένα ταξί να τους σώσει από το λιοπύρι) θα δείξουν συμπάθεια και κατανόηση για τον αγώνα τους, όσο δίκαιος κι αν είναι;

Κάποτε οικτίραμε τους γιαπωνέζους που, για να μη ζημιωθεί η παραγωγική ικανότητα της χώρας ή της εταιρείας, έκαναν 'λευκή' απεργία, δηλαδή δούλευαν κανονικά, μ' ένα άσπρο περιβραχιόνιο στο χέρι, σε ένδειξη διαμαρτυρίας (η οποία, παραδόξως, στη χώρα εκείνη γινόταν σεβαστή και ακουστή).

Αν οι λευκές απεργίες δεν ταιριάζουν στην περηφάνεια του έλληνα, που το έχει τιμή και καμάρι του να πηγαίνει κόντρα στις αρχές και να μη σκύβει ποτέ το κεφάλι, γιατί δεν κάνουν οι φίλοι και συμπάσχοντες εργαζόμενοι, σε κάθε κλάδο, μια άλλου είδους απεργία; Μια απεργία που θα τσούξει την εργοδοσία, όχι τους συμπολίτες τους;

Για φανταστείτε: οι οδηγοί των λεωφορείων πηγαίνουν στη δουλειά τους σα να μην απεργούν. Βγάζουν όλα τα λεωφορεία στο δρόμο και βάζουν όλα τους τα δυνατά να είναι το ένα λεωφορείο μετά το άλλο. Ξεσκίζονται να μην αργήσουν τα δρομολόγια. Δεν κάνουν καν διάλειμμα για καφέ στα τέρματα. Σταματούν και πέρα από τις στάσεις (παραβαίνοντας τον κανονισμό) για να παραλάβουν άτομα που αργοπόρησαν ή έχουν κινητικές δυσκολίες. Συνεχίζουν τα δρομολόγια και το βράδυ (είπαμε, εικοσιτετράωρη απεργία). Βάζουν μουσική, αστειεύονται με τον κόσμο και κάνουν ό,τι μπορούν για να επικρατεί μια ατμόσφαιρα γιορτής

Το καλύτερο το φύλαξα για το τέλος: όλες οι διαδρομές θα είναι δωρεάν, για όλους τους επιβάτες. Ένα μικρό χαρτάκι κολλημένο στα μηχανήματα ακύρωσης θα πληροφορεί τους επιβάτες ότι το μηχάνημα είναι χαλασμένο ή ότι απεργεί. Οι μηχανικοί της εταιρείας, απεργώντας κι αυτοί, μπορούν να φροντίσουν γι αυτό. Φυσικά και οι ελεγκτές θ' απεργούν: θα μπαίνουν στα λεωφορεία και δε θα κοιτάζουν κανένα εισητήριο - απλά θα κρατούν τη χειρολαβή και θα πιάνουν κουβέντα με τον κόσμο ή θα μοιράζουν ένα χαρτί με τα αιτήματά τους.

Απίθανο;

Αδύνατο;

Κι όμως, όλα είναι δυνατά, αρκεί να υπάρχει θέληση και θάρρος.

Είναι δεδομένο ότι οι εργοδότες θα φρυάξουν. Οι κρατούντες θα θορυβηθούν. Οι εφημερίδες, τα κανάλια και οι σταθμοί θα δώσουν προσοχή. Όσο για τον κόσμο, αυτός θα πάρει σίγουρα το μέρος των απεργών. Αυτό δε θέλουν όλοι οι απεργοί του κόσμου;

Ή μήπως όχι;

.

Κλήσεις για παρκάρισμα στο δρόμο, ατιμωρησία στο πεζοδρόμιο

Τριγυρίζω στο δίκτυο και βρίσκω αυτή την καταπληκτική δημοσίευση, στο http://www.mourmour.gr/?p=905#comment-20140

Λεωφόρος Κηφισίας… κόμβος με Αττική Οδό, έξω από το κεντρικό κτίριο (“μέγαρο”) ΟΤΕ. Ναααα μια πινακίδα / σήμανση, “δεν επιτρέπεται η σταθμευση / το παρκάρισμα“. Παρ’ όλα αυτά, πολλά αυτοκίνητα ειναι παρκαρισμένα στο πλάι του δρόμου παράνομα , αλλά ΑΠΟ ΟΛΗ την Κηφισίας βρε παιδιά…. από ΟΛΗ την Κηφισίας… θα έλεγα ότι μάλλον αυτό ειναι το μοναδικό σημείο, στο οποίο κατά την γνώμη μου, δεν δημιουργείται κανένα πρόβλημα από το παρκάρισμα. ΕΣΤΩ λοιπόν…

Περνάει η φραπ.Ε.Α, ΠΑΡΕ ένα αυτόγραφο σε ΟΛΟΥΣ…. ΑΛΛΑ… όπως μπορείτε να δείτε… μόνο σε αυτά τα οποία βρίσκονταν ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ. Υποθέτω ότι τα αυτοκίνητα ΠΑΝΩ στο πεζοδρόμιο, ακριβώς δίπλα σε αυτά που έφαγαν κλήση διότι “εμπόδιζαν” την κυκλοφορία των Ι.Χ, δεν είναι στην αρμοδιότητα της φραπ.Ε.Α. Το τζιμάνι που έκανε (καλώς) τον κόπο να κόψει κλήση…. δεν πρόσεξε τα 5-10 Jeep και άλλα 10 βυτιοφόρα, tanks κ.λπ. που έκλειναν την “κυκλοφορία” των πεζών.

Πιστεύω ότι όποιος έκοψε τις κλήσεις στα παρκαρισμένα εκείνη τη μέρα είναι ένοχος σοβαρής αμέλειας στην εργασία του. Δεν είναι καθήκον του η εφαρμογή του νόμου και η προστασία των πολιτών; Τι από τα δύο έκανε εκείνη τη μέρα;

Όσο για την αστυνομία και τις αρχές γενικότερα: δέχονται τόση πίεση από τους ιδιοκτήτες αυτοκινήτων αλλά και από όσους έχουν συμφέρον να προωθείται η χρήση του αυτοκινήτου, που κάνουν ό,τι μπορούν για να διευκολύνουν την κατάσταση για τους αυτοκινητιστές, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να επιτρέπουν τη δημιουργία χώρων στάθμευσης σε κοινόχρηστους χώρους. Όταν ο πολίτης αναγκάζεται να βγει στο δρόμο λόγω παρκαρισμένων αυτοκινήτων, βρίζει τους οδηγούς που τ' άφησαν εκεί, όχι το δήμο που εθελοτυφλεί για την κατάσταση, ή την αστυνομία που έχει (καθώς φαίνεται) οδηγίες να διευκολύνει τα πράγματα για τους αυτοκινητιστές.

Είναι απαραίτητο όμως να αναθεωρήσουν: ακόμη και ο πιο πορωμένος οδηγός, θα περπατήσει δύο μέτρα για να πάει από το αμάξι ως το περίπτερο. Κι ο ίδιος και τα παιδιά του θα κινδυνεύσουν μια μέρα που θα βρεθούν στο δρόμο.

Νησίδα ή παγίδα;

Έχετε δοκιμάσει ποτέ να περάσετε το δρόμο από το φανάρι;

Αν υποθέσουμε ότι το φανάρι λειτουργεί, θ' ανάψει αφού περάσει μισή ώρα.

Εσύ, ο νομοταγής πολίτης θα περιμένεις όλη αυτή την ώρα, τρώγοντας στη μάπα το καυσαέριο και το θόρυβο, μαζί με το λιοπύρι, το ψοφόκρυο ή τη βροχή, ανάλογα.

Όσο ο πεζός περιμένει, τα αυτοκίνητα θα τρέχουν βρυχώμενα, μην τυχόν και χάσουν το φανάρι. Όσοι το χάσουν, θα γκαζώσουν να περάσουν τελευταίοι, γιατί στο κάτω-κάτω τι έγινε που περιμένουν μερικοί πεζοί; Σάμπως θα τολμήσουν να πεταχτούν μπροστά του;

Ο νομοταγής πολίτης μας περνάει, και δε θ' αναφέρω με πόση δυσκολία θα καταφέρει να βρει δίοδο για ν' ανεβεί στο απέναντι πεζοδρόμιο (γι αυτό έχω ήδη μιλήσει σε προηγούμενη ανάρτηση).

Όχι, εδώ θ' αναφέρω τι γίνεται στους μεγάλους δρόμους, εκείνους όπου οι οδηγοί δεν τρέχουν απλώς, αλλά πάνε σφαίρα.

Εκεί λοιπόν, δεν υπάρχει φανάρι που θα σε βγάλει απέναντι. Όχι, το φανάρι κάνει τσιγγουνιές για τους πεζούς. Πριν προλάβεις να κάνεις δύο βήματα, έχει ήδη κοκκινίσει κι οι εποχούμενοι συμπολίτες μας αρχίζουν να μαρσάρουν σαν οδηγοί της Φόρμουλα-1 που περιμένουν την εκκίνηση. Ο πεζός βρίσκει άρον-άρον καταφύγιο στη νησίδα και περιμένει το φανάρι για το επόμενο ρεύμα.

Μα τι νησίδα όμως είναι αυτή;

Με πλάτος 50-80 εκατοστά, μοιάζει περισσότερο με σκόπελο, που πότε φαίνεται και πότε όχι, μέσα στα ορμητικά νερά της κυκλοφορίας.

Ο πεζός γαντζώνεται πάνω της με τρόμο, με τις λαμαρίνες να περνούν σε απόσταση εκατοστών από δίπλα του, βουίζοντας μανιασμένα.

Κι αν ο ατυχής πεζός έχει παιδιά; Πόσες νησίδες ξέρετε που χωρούν έναν πεζό με παιδιά κι έχουν λίγο περιθώριο, ώστε αν κουνηθεί το παιδί να μη βρεθεί στο δρόμο; Πόσες νησίδες χωρούν καρότσι κανονικά, χωρίς ν' ακουμπούν οι ρόδες στην άκρη; Πόσες νησίδες χωρούν το καρότσι μόνο στο πλάι; Πόσες άλλες έχουν χώρο να χωρέσει κι ο γονιός, που, αφού ανεβάσει τα παιδιά στη νησίδα, μόλις που προλαβαίνει να βάλει φρένο και να πηδήξει κι αυτός επάνω, με την ψυχή στο στόμα, ενώ οι αυτοκινητιστές του κορνάρουν τσαντισμένοι;

Και κάτι ακόμα: πόσο τρομακτικό είναι για ένα μικρό παιδί, που το ύψος του δεν ξεπερνά την πόρτα ενός αυτοκινήτου, να είναι περικυκλωμένο από όλες αυτές τις λαμαρίνες που τρέχουν γύρω του με τόσο θόρυβο; Πόσο καυσαέριο μαζεύουν τα μικρά πνευμονάκια που περιμένουν ανάμεσα σε δύο ρεύματα κυκλοφορίας;

Τι σκέφτονται άραγε αυτοί που ρυθμίζουν τα φανάρια; Τι νόημα έχει να μένουν οι πεζοί στη μέση του δρόμου; Γιατί δεν είναι αυτονόητο ότι ο πεζός δεν έχει καμία θέση στη μέση της ασφάλτου; Ότι πρέπει να βαδίζει ή να περιμένει το φανάρι σε χώρους που του εξασφαλίζουν μια σχετική απόσταση από την κίνηση; Ότι τα φανάρια για τους πεζούς θα πρέπει να είναι συγχρονισμένα και να επιτρέπουν στον πεζό να διασχίσει το δρόμο μεμιάς, κι όχι να τον κρατούν όμηρο ανάμεσα στ' αυτοκίνητα;

Η φωτογραφία αριστερά είναι από τη Λεωφόρο Αμαλίας, δίπλα στην αψίδα του Αδριανού. Για ποιό λόγο το φανάρι των πεζών ανάβει σε δύο φάσεις; Από τότε που πεζοδρομήθηκε η Αρεοπαγίτου, δεν υπάρχει ούτε καν η πρόφαση ότι πρέπει να σταματήσει το ένα ρεύμα για να μπουν τα αυτοκίνητα από την κάθετο. Ο δρόμος αυτός είναι από τους πιο πολυσύχναστους της Αθήνας, και συνδέει μεγάλα αξιοθέατα (Ακρόπολη, Μουσείο και Πλάκα με Σύνταγμα, Στάδιο και Στύλους Ολυμπίου Διός). Έχει μεγάλη κίνηση πεζών και μάλιστα ευπαθών ομάδων (παιδιά που πηγαίνουν για βόλτα και τουρίστες που δεν ξέρουν να κυκλοφορήσουν στη ζούγκλα μας). Είναι επείγον να γίνει κάτι.

Η δεύτερη φωτογραφία είναι από τη Λεωφόρο Μεσογείων. Επιτρέπεται στη μέση λεωφόρου με έξι λωρίδες η νησίδα να μην έχει πλάτος να χωρέσει ένα καρότσι; Ο γονιός μόλις που προλαβαίνει να μανουβράρει το καρότσι στο πλάι, πριν ξεκινήσουν τα αυτοκίνητα. Όσο για το διαθέσιμο μήκος, από τις κολώνες ως την άκρη της νησίδας, δε χωρά τα μέλη τετραμελούς οικογένειας, τον ένα δίπλα στον άλλο. Πόσοι περνούν από αυτή τη διάβαση; Μήπως ένας μόνο αρτιμελής πεζός σε κάθε άναμα του φαναριού;

Βλαστοκύτταρα

Πήρατε φυλλάδιο από τράπεζα βλαστοκυττάρων; Το σκέφτεστε να φυλάξετε τα βλαστοκύτταρα του παιδιού σας; Ή μήπως το κάνατε ήδη;

Οι τράπεζες φύλαξης υπόσχονται  τα πάντα, αλλά πολύ λίγα από αυτά που λένε υποστηρίζονται από την επιστήμη (για να το πω ευγενικά). Τα βλαστοκύτταρα ενός μωρού μόλις που επαρκούν για ένα παιδί ως 20 κιλά. Από εκεί και μετά ένας οργανισμός θα χρειαστεί περισσότερες μονάδες, δηλαδή θα αναζητήσει δότες, όχι δότη.

Εντάξει θα μου πείτε, αν το παιδί μου πάθει κάτι μέχρι τα πέντε χρόνια του, πριν φτάσει τα 20 κιλά, τότε θα τον καλύψουν τα βλαστοκύτταρα που έχει φυλάξει.

Λάθος! Αν το παιδί πάθει κάτι σε τόσο μικρή ηλικία, αυτό σημαίνει ότι υπάρχει γενετικός παράγοντας που προκάλεσε τη νόσο, άρα απαγορεύεται να μεταμοσχευθεί με τα δικά του κύτταρα, γιατί, ακόμη κι αν παρουσιάσει βελτίωση προσωρινά, η νόσος θα ξαναφουντώσει.

Με λίγα λόγια: δώστε τα βλαστοκύτταρα του παιδιού σας σε μια δημόσια τράπεζα (που υπάρχει και επίβλεψη για συνθήκες διατήρησης κτλ) έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα τεράστιο απόθεμα, από το οποίο θα παίρνουμε όλοι.

Αν δε με πιστεύετε, πιστέψτε μια ειδικό:

«Είναι σα να φυλάς το αίμα σου στο ψυγείο για να το έχεις εύκαιρο αν πάθεις κάποιο ατύχημα», λέει η διευθύντρια της Υπηρεσίας Βιοϊατρικής της Γαλλίας Emmanuelle Prada-Bordenave. «Αν όμως σου συμβεί κάτι, δεν θα σε σώσουν οι 3-4 φιάλες που θα έχεις στο ψυγείο, αλλά οι 20 που θα πάρεις απ’ την Αιμοδοσία, από τους εθελοντές αιμοδότες. Είναι η ίδια ιδέα. Γεννιόμαστε μέσα σε μια κοινωνία. Αυτή η κοινωνία, είναι που δεσμεύεται να μας βοηθήσει να μεγαλώσουμε, να ζήσουμε και να θεραπευτούμε αν αρρωστήσουμε. Δεν είναι ότι το κάθε μωρό φτάνει με το μικρό κιτ επιδιόρθωσής του και ότι θα τα βγάλει πέρα μόνο του. [...] Οι ιδιωτικές εταιρείες πουλούν όνειρα και υποσχέσεις και τα πουλούν ακριβά».

Διαβάστε:

http://exandas.ert.gr/el/kentriko-eksantas/featured-documentaries/to-polytimo-kyttaro

http://exandas.ert.gr/el/geografika/eyropi/to-polytimo-kyttaro#disqus_thread

Τα σχολεία των παιδιών μας

Υπάρχει μια χώρα στον κόσμο που τα παιδιά απολαμβάνουν τη φύση γύρω τους: παίζουν σε σχολεία με αυλές και κάνουν βόλτες στην εξοχή. Τα σχολεία δεν έχουν κάγκελα, και οι τάξεις είναι σα μικρές, αγαπημένες οικογένειες. Τρώνε φαγητό φρέσκο και υγιεινό και δεν αγγίζουν τυποποιημένες τροφές.

Δεν υπάρχουν ιδιαίτερα, δεν υπάρχουν φροντιστήρια, το διάβασμα δεν είναι εξαντλητικό και οι μαθητές έχουν ελεύθερο χρόνο. Και ξέρετε ποιό είναι το καλύτερο; Χωρίς πίεση και χωρίς ζόρι, τα παιδιά αυτής της χώρας είναι στην κορυφή της κατάταξης σε σχολικές επιδόσεις.

Μα ποιά είναι; Για ρίξτε μια ματιά στο βίντεο: http://www.teachers.tv/videos/12090

Η χώρα των παιδιών μας

Υπάρχει μια χώρα που ξέρουμε όλοι, με υπέροχο κλίμα και μοναδική φύση. Τα παιδιά της όμως δε χαίρονται αυτά τα δύο αγαθά: Παίζουν σε σχολεία-κλουβιά και πλαστικούς παιδότοπους, αθλούνται σε τσιμεντένιες αυλές και μαραζώνουν σε άδεια μπαλκόνια. Αναπνέουν καυσαέριο και περπατούν στην άσφαλτο. Η επαφή τους με τη φύση γίνεται στα πάρκα της πόλης, όπου αντί για χώμα έχουν ταρτάν και χαλίκι και, αντί για λουλούδια, αποτσίγαρα, σκουπίδια και  κόπρανα σκύλων.

Αυτή η υπέροχη χώρα είναι η δική μας. Ναι, ήμουν πολύ απασχολημένη με τις σπουδές, τα ταξίδια και τις βόλτες μου για να τη δώ πριν. Τώρα που κατέβηκα στο ύψος των 80 εκατοστών,  άνοιξαν τα μάτια μου και ντρέπομαι. Ζητώ συγνώμη από τα παιδιά μου που τα έφερα να μεγαλώσουν σ' αυτό το σκουπιδότοπο.

Οι φωτογραφίες αριστερά είναι από τη χώρα των παιδιών μας. Οι άλλες, δεξιά, είναι από πιο ευλογημένες χώρες.

 

Οι φωτογραφίες δεξιά, κατά σειρά: 1) Παγκάκι σε πάρκο, Sklepspozywczy, Piotr Antonów,  2) Κούνιες,  3) Αμμοδόχη, άγνωστο, 4) Παιδιά στο γρασίδι, 5) Σαν Φρανσίσκο, ΗΠΑ,  6) Παιδότοπος, άγνωστο, 7) Σχολείο στη Δανία.