Να ποιος φταίει!

Πήζουμε στην κίνηση, στο νέφος, στο άγχος...
Γιατί;
Η εικόνα τα λέει όλα.

Όταν η πόλη γεμίζει αυτοκίνητα, η μεταφορά γίνεται βασανιστήριο.

Χρειάζονται μόλις εξήντα άνθρωποι με τ' αυτοκίνητά τους για να πήξει ένας ολόκληρος δρόμος. Στριμωγμένοι ο ένας πίσω από τον άλλο, θα γεμίσουν το δρόμο με τα καυσαέρια και τα κορναρίσματά τους. 

Μετά θα πρέπει κάπου να παρκάρουν, οπότε ή ο δρόμος θα στενέψει, οπότε θα χωρά λιγότερα αυτοκίνητα, ή θα εξαφανιστούν τα πεζοδρόμια κι ο κόσμος θα περπατά στο δρόμο. Και στις δυο περιπτώσεις θα έχουμε εκνευρισμό και καθυστερήσεις - για να μην αναφέρω τον κίνδυνο στη δεύτερη. 

Αν ο δήμος αποφασίσει να φτιάξει χώρους για να παρκάρουν, τότε θα εξαφανιστούν και οι τελευταίες αλάνες, πάρκα, πλατείες και η πόλη θα γεμίσει τσιμεντένια γκαράζ.

Αν οι ίδιοι άνθρωποι πάρουν λεωφορείο, στον ίδιο δρόμο θα χωρέσουν πολύ περισσότεροι. Ο δρόμος άνετα χωρά 10-20 λεωφορεία, δηλαδή 600-1200 άτομα, που θα μετακινηθούν πιο γρήγορα και με λιγότερο εκνευρισμό. 

Στο τέλος, όταν κατέβουν, το λεωφορείο θα φύγει κι ο δρόμος θα  μείνει άδειος, καθαρός και άνετος. Αντί για μαρσαρίσματα θ' ακούγονται οι φωνές των πουλιών.

Αν το λεωφορείο είναι τρόλεϊ ή τραμ, τότε ο αέρας θα είναι μια απόλαυση ν' ανασαίνεις.

Αν τέλος οι ίδιοι άνθρωποι πάρουν ποδήλατο, όχι μόνο το νέφος θα είναι μια ανάμνηση, αλλά θα έχουν επιπλέον και το όφελος της άσκησης. 

Θα μου πείτε "Και τι θα γίνει όταν βρέχει;" Έλεος βρε παιδιά. Οι χώρες με την υψηλότερη χρήση ποδηλάτου είναι η Δανία και η Ολλανδία. Αν τα καταφέρνουν αυτοί μέσα στη βροχή, το χιόνι και τον πάγο, εμείς δε θα τα καταφέρουμε;

Όπως λέει χαρακτηριστικά ένας διαπρεπής συγκοινωνιολόγος (ο Θάνος Βλαστός, εδώ):

"Η ελληνική πόλη φτιάχτηκε ανυποψίαστη για το αυτοκίνητο και τώρα δεν το χωράει. Ακριβώς επειδή οι δρόμοι της είναι στενοί, πρέπει να στηρίξει τη λειτουργία της σε μέσα και τρόπους μετακίνησης που καταναλώνουν τον λιγότερο χώρο. Το περπάτημα, το ποδήλατο, η δημόσια συγκοινωνία... Το να αρνούμαστε την πραγματικότητα της ελληνικής πόλης συντηρώντας το μύθο ότι είναι κάτι σαν την αμερικανική, για κουρσάρες, δεν οδηγεί πουθενά. Ας σοβαρευτούμε."

Απόκριες!

Καλό τριήμερο σε όλους!

Γονείς και Ποδήλατο

Το τελευταίο διάστημα βιώνουμε όλοι μας την αύξηση της κυκλοφορίας ποδηλάτων, τις μαζικές ποδηλατικές βόλτες, εκδρομές, πορείες, διαδηλώσεις, διεκδικήσεις. Η εικόνα που λίγο πολύ όλοι έχουμε είναι ότι πρόκειται για μια μόδα. Ότι κυρίως αυτόν το τρόπο μετακίνησης επιλέγουν οι νέοι 20-35 χρόνων, που δεν έχουν την οικονομική άνεση να πάρουν αυτοκίνητο, που έχουν άπλετο ελεύθερο χρόνο, που δεν έχουν οικογενειακές υποχρεώσεις-παιδιά. Είναι όμως έτσι; Ή μήπως είναι ένας μύθος, μια προκατάληψη, μια δικαιολογία για να απαλλαχτούμε προσωπικά από το δικό μας μερίδιο ευθύνης στη κυκλοφοριακή ζούγκλα τούτης εδώ της πόλης; Αυτά τα ερωτήματα μου προέκυψαν, όταν άρχισα να παρατηρώ ότι και οικογένειες με μικρά παιδιά έχουν επιλέξει πια το ποδήλατο σαν ένα πρόσθετο, συμπληρωματικό ή ακόμα και αποκλειστικό τρόπο μετακίνησης. Τα ερωτήματα αυτά προσπάθησα να τα απαντήσω όχι μόνη μου, αλλά αφουγκραζόμενη τους ίδιους τους ανθρώπους που έχουν κάνει την παραπάνω επιλογή. Παρακάτω θα συναντήσετε παρατηρήσεις, ερωτήματα, σκέψεις, συναισθήματα και λογικούς συνειρμούς ανθρώπων ενηλίκων, με οικογένεια, με παιδιά, που προτιμούν το ποδήλατο σα μέσο μεταφοράς και το προωθούν σαν παράδειγμα, στάση ζωής και οδικής μετακίνησης στα μικρότερα μέλη της οικογένειάς τους.

Στο Σύνταγμα ξανά

Αυτό το άρθρο μετακινήθηκε στο νέο μου μπλογκ, Μαμά στο Σύνταγμα.

Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.

This post has been moved. You may read it in English here.

Βίντεο για τη δράση της 4ης Φεβρουαρίου

Να κι άλλη μια ματιά στην τελευταία μας δράση:

Για όσους δεν τα έχουν δει ήδη, περισσότερα (φωτογραφίες, σχόλια, απόψεις) υπάρχουν στον ιστότοπο των ποδηλατών, στο μπλογκ του συλλόγου SOS Τροχαία εγκλήματα (εδώ κι εδώ) καθώς και σ' αυτό το ιστολόγιο (εδώ, εδώ κι εδώ).
Την ίδια μέρα, μαθητές της Γερμανικής Σχολής Αθηνών στο πλαίσιο του προγράμματος Ecomobility πραγματοποίησαν παρεμβάσεις στο Μαρούσι για τρόπους μετακίνησης φιλικότερους προς τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Περισσότερα για τη δράση τους, εδώ.

Μόνο που ο Χριστός ΔΕ σώζει

Προσπαθώ ακόμα να συνέλθω από το πολιτισμικό σοκ της πρόσφατης επίσκεψής μου στην Αγγλία. Η αλήθεια είναι ότι είχαν περάσει τουλάχιστον 15 χρόνια από την προηγούμενή μου επίσκεψη. Το σοκ δεν προκύπτει φυσικά από την εμπειρία μου εκεί, αλλά από την προσπάθειά μου να επανενταχτώ στην οδική ζούγκλα της Αθήνας. Και εξηγώ.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα σαν παιδί (μόλις στα 17) να παίζω στο δρόμο το κλασικό παιχνίδι των Ελλήνων φοιτητών στην Αγγλία, το οποίο εάν δε γνωρίζετε είναι το εξής: Πατάω στη διάβαση χωρίς να θέλω να περάσω απέναντι και με χαρά παρακολουθώ τους Άγγλους οδηγούς να σταματούν. Κάνω πίσω, και με το που ξεκινάνε, ξαναπατάω στο δρόμο για να σταματήσουν πάλι. Το στοίχημα ήταν πόσες φορές μπορείς να το κάνεις χωρίς να σου πει κάτι ο οδηγός του αυτοκινήτου.
Τώρα πια έχουν περάσει αρκετά χρόνια, έχω μεγαλώσει αρκετά, αυτά τα παιχνίδια ανήκουν πια στη νεανική μου παιχνιδιάρικη διάθεση ή ανοησία. Εξάλλου τώρα πια κουβαλάω το βάρος και το πένθος ενός αδελφού που χάθηκε σε ελληνικό δρόμο, γιατί κάποιος Έλληνας οδηγός δεν είχε την ευαισθησία των Άγγλων οδηγών. Έτσι έμαθα πια, να σέβομαι κι εγώ τους οδηγούς που σέβονται τους πεζούς και γενικά τους άλλους χρήστες του οδικού δικτύου.
Επανερχόμενη στο σήμερα δυο ήταν τα περιστατικά που με συγκίνησαν κατά την εκεί παραμονή μου το 4ήμερο που βρισκόμουν πάλι στην “φλεγματική” χώρα των Βρετανών. Μια Ιταλίδα, μη εξοικειωμένη στην ανάποδη -για εμάς- οδική κίνηση των Βρετανών, προσπάθησε να περάσει ένα δρόμο, σε σημείο εκτός διάβασης και σχεδόν αμέσως μετά από αριστερή στροφή του δρόμου. Καθώς κοίταξε στη λάθος κατεύθυνση, δεν είδε ένα λεωφορείο που ερχόταν. Παρόλο που της φωνάξαμε, τα αγγλικά της δεν ήταν σε ικανοποιητικό επίπεδο για να μας καταλάβει κι έτσι συνέχιζε αμέριμνη. Το αποτέλεσμα ήταν να τρέξουμε και να την τραβήξουμε κυριολεκτικά πίσω. Ο οδηγός του λεωφορείου, ψυχραιμότατα μπορώ να ομολογήσω, δεν κόρναρε, ούτε σταμάτησε για να της ψάλει αυτά που θα αναμέναμε στην Ελλάδα ή την Ιταλία. Προτίμησε απλά να πατήσει φρένο, να ακινητοποιήσει το όχημά του και να μας ευχαριστήσει μ' ένα νόημα που τον βοηθήσαμε να αποτραπεί μια τυχόν παράσυρσή της.
Περιστατικό δεύτερο στο οποίο θα αναφερθώ πιο περιληπτικά μιας και αναφέρω περισσότερες λεπτομέρειες σε σχόλιο στη σελίδα του sostegr. Ήταν πραγματικά έκπληξη για μένα όταν ο μοναδικός στη συντροφιά Άγγλος οδηγός αρνήθηκε να φέρει το αυτοκίνητό του, προκειμένου να μεταφέρει κάποιον που είχε στραμπουλήξει το πόδι του και αδυνατούσε να περπατήσει, με τη δικαιολογία ότι έχει πιει ΔΥΟ μπύρες. Αστείο ποσοστό αλκοόλ για μας τους μεσόγειους οι δυο μπύρες, οπότε και του ζητήσαμε να μας εξηγήσει περισσότερο το λόγο. Η δικαιολογία του λοιπόν δεν ήταν ότι θα του πάρουν το δίπλωμα ή ότι θα έχει κάποιες κυρώσεις – γεγονός που φυσικά και ισχύει στη χώρα του- , αλλά ότι εάν οδηγούσε έχοντας πιει δυο μπύρες πιθανότατα να δημιουργούσε μεγαλύτερο πρόβλημα απ' αυτό που θα πήγαινε να λύσει. Δηλαδή ότι η οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ είναι τόσο επικίνδυνη, που ενώ αυτός θα πήγαινε να βοηθήσει στη μεταφορά ενός ανθρώπου με μικρό τραυματισμό, κινδύνευε να προκαλέσει “πιωμένος” τροχαίο με άγνωστες συνέπειες, τόσο για τον ήδη τραυματισμένο, όσο για τον ίδιο ή τυχόν άλλους οδηγούς. Τα επιχειρήματά του ήταν τόσο πειστικά, που ακόμα και αυτοί που στην αρχή ενοχλήθηκαν από την άρνησή του, τελικά υποκλίθηκαν στην υπευθυνότητά του.
Εκείνο το βράδυ έμεινα ξύπνια ως αργά σκεπτόμενη τα γεγονότα. Ακόμα η ίδια απορία με στοιχειώνει. Ποιος είναι άραγε ο τρόπος που η βρετανική κοινωνία έχει καταφέρει να εσωτερικεύσει τους κανόνες οδικής συμπεριφοράς; Είναι άραγε η σωστή οδική εκπαίδευση; Είναι μήπως η αυστηρή και άνευ εξαιρέσεων τήρηση των νόμων; Είναι η κουλτούρα τους, η ιδιοσυγκρασία ή ο πολιτισμός τους που απαιτεί σεβασμό στους άλλους; Είναι η φλεγματικότητά τους που τους καθιστά ψύχραιμους και λογικούς; Είναι συνδυασμός όλων των παραπάνω; Είναι κάτι άλλο; Πάντως είναι σίγουρα κάτι, το οποίο και τους κατατάσσει στις χώρες με τα μικρότερα ποσοστά τροχαίων.
Γυρνώντας τώρα στην Ελλάδα, με το που πάτησα το πόδι μου έξω από το Ελ. Βενιζέλος άρχισε η απότομη προσαρμογή. Αμέτρητη η ουρά από οδηγούς ταξί, που ευελπιστούσαν σε κούρσες μιας και η βροχή ήταν πολλή δυνατή. Ελάχιστοι ήταν όμως αυτοί που προτιμούσαν τα ταξί κι όμως ανένδοτη η κίτρινη φυλή κρατούσε τα οχήματα με τις μηχανές αναμμένες, με αποτέλεσμα ο στεγασμένος χώρος να έχει μετατραπεί σε θάλαμο αερίων διοξειδίου του άνθρακα. Και δεν θέλω ν' ακούσω τη δικαιολογία ότι είχαν τις μηχανές ανοιχτές, γιατί έκανε κρύο και ήθελαν τη θέρμανση του αυτοκινήτου. Όλοι τους μα όλοι τους, ήταν έξω από τα οχήματα σε πηγαδάκια, κουβεντιάζοντας, ενώ οι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού πελάτες τους έπρεπε να βάλουν μόνοι τους τις αποσκευές τους στα ταξί.
Σοκ Νο2. Στο μοναδικό σημείο της Ελλάδας, όπου τα αυτοκίνητα σταματάνε στη διάβαση όταν περνάει πεζός, μάλλον εξαιτίας της βροχής και της υπερσυσσώρευσης Ι.Χ. επικρατεί χάος. Ένα βαν είναι παρκαρισμένο το μισό επάνω στις λευκές γραμμές για τη διάβαση πεζών, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Περνώντας μπροστά του παρατηρώ τη μηχανή αναμμένη και τρία παιδιά μόνα τους στο αυτοκίνητο, ένα εκ των οποίων στο τιμόνι. Για καλή μου τύχη συναντώ τροχονόμο (όχι της ασφάλειας του αεροδρομίου) τροχονόμο - τροχονόμο που διασχίζει από την απέναντι πλευρά από μένα την ίδια διάβαση και του εφιστώ την προσοχή για τα παιδιά στο αμάξι με τη μηχανή αναμμένη. Παρόλο που δεν το είχε παρατηρήσει μόνος του – ως όφειλε φαντάζομαι- ευγενέστατα τ' ομολογώ βρίσκει τον οδηγό του βαν, που στεκόταν στο πεζοδρόμιο δίπλα από το όχημά του και του ζητά το αυτονόητο. Αυτός πάλι αρχίζει τα “δίκιο έχεις βρε αδερφέ, αλλά να... ένα λεπτό φεύγω” και η ιστορία τελειώνει εκεί. Ή μάλλον όχι εκεί, γιατί καθώς προχωρώ , το ένστικτό μου μου λέει να γυρίσω πίσω να δω τί γίνεται. Και τι να δω; Το βανάκι στο πίσω μέρος του έχει ένα τεράστιο αυτοκόλλητο που γράφει “ΜΟΝΟ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΩΖΕΙ”.
Δυστυχώς φίλε μου ο Χριστός, δε σώζει, γιατί αν υπήρχε θα σου είχε πάρει το δίπλωμα και το αυτοκίνητο και εσένα και σε όλους τους άλλους που εγκληματικά κυκλοφορούν στους ελληνικούς δρόμους και σκοτώνουν αθώους. Και θα κλείσω μ' αυτό μιας και είναι το μοναδικό κόσμιο σχόλιο, που μου έρχεται στο μυαλό.

Χριστιάνα Βλαχάκη

Περισσότερα για τη δράση στην Αιόλου

Όταν μαζευτήκαμε στην Αιόλου, στις 4 Φλεβάρη, ο βασικός μας σκοπός ήταν η ενημέρωση. Θέλαμε να ενημερώσουμε τους πεζούς για τα δικαιώματά τους και τους οδηγούς για το πού σταματούν τα δικά τους.
Άσχετα από το πόσοι ενημερώθηκαν και πόσοι κατάλαβαν το μήνυμα, η δράση αυτή αποδείχτηκε μεγάλο σχολείο για εμάς τους συμμετέχοντες, που ήρθαμε αντιμέτωποι με την άβυσσο της ελληνικής νοοτροπίας.
Αντιγράφω τα λόγια του φίλου Γ. Κουβίδη, που ήταν εκεί από το σύλλογο SOS-Τροχαία εγκλήματα:

"Σε όσους συμμετείχαμε στην εκδήλωση εντύπωση προκάλεσε η επιμονή των οδηγών να περάσουν, παρά την παρουσία μας και την παρουσία παιδιών, με τα τροχοφόρα τους από τον πεζόδρομο. Για την συντριπτική πλειοψηφία φαίνονταν αδιανόητο αυτό που συνέβαινε. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις γίναμε αποδέκτες του γνωστού υβρεολόγιου καβαλάρηδων που στο μυαλό τους πέος και γκάζι, όρχεις και κυβικά, έχουν ταυτιστεί. Στις πιο ακραίες εκδοχές είχαμε απειλές του τύπου «θα σας πάρω παραμάζωμα και σας και τα παιδιά» και ένας οδηγός μοτοσικλέτας γκάζωσε και πέρασε μέσα από τα ξαπλωμένα παιδιά που ζωγράφιζαν (εκτός ότι οδηγούσε σε πεζόδρομο δεν φορούσε ούτε κράνος και είχε και το hands free στο αυτί). Σε άλλη περίπτωση οι ίδιοι οι παραβάτες κάλεσαν περιπολικό (που ήρθε!) να μας συλλάβει για “παράνομη συγκέντρωση”. Στις πιο ήπιες περιπτώσεις η φράση « από δω περνάω κάθε μέρα» ήταν ο δικός τους Κώδικας Κυκλοφορίας τον οποίο εμείς παραβιάζαμε…
Η παρέμβαση αυτή ήταν τελικά αποκαλυπτική. Ήρθε να επιβεβαιώσει πως η περίπτωση Κουλούρη (“Πέρασα με κόκκινο. Αυτό είναι το έγκλημα;”) δεν έπεσε από τον ουρανό: πίσω από τον ένα και μοναδικό πολλάκις εκλεγμένο και λαοπρόβλητο Κίμωνα ακολουθούν άπειρα κουλουράκια. Αυτά τα μηδενικά είναι που συμμετέχουν στην αναπαραγωγή και επιβάλουν την αμνήστευση του τροχαίου εγκλήματος."

Αστυνομία εναντίον πεζών

Την ώρα της δράσης μας χτες, συνέβη ένα απίστευτο επεισόδιο με ένα αστυνομικό αυτοκίνητο, το οποίο θα προσπαθήσω να σας περιγράψω όσο ακριβέστερα μπορώ.
Ενώ τα παιδιά είχαν απλωθεί σ' όλο το δρόμο και ζωγράφιζαν κι ενώ υπήρχε τόσος κόσμος που δεν ήξερες πού να πατήσεις, βλέπω ένα μεγάλο μαύρο αμάξι να έρχεται από τη Λυκούργου, ένα μικρό δρομάκι κάθετο στον πεζόδρομο. Το αυτοκίνητο σταμάτησε μόλις ο προφυλακτήρας του βρέθηκε στην Αιόλου. Φαίνεται πως ο οδηγός είχε την πρόθεση να στρίψει αριστερά στον πεζόδρομο και να βγει από εκεί στη Σταδίου, αλλά όταν είδε ότι δε χωρούσε κοντοστάθηκε, πριν πάρει την απόφαση να στρίψει δεξιά και να βγει στη Σταδίου από άλλο δρόμο.
Εκείνη τη στιγμή ακούγεται πίσω από το αυτοκίνητο το χαρακτηριστικό κορνάρισμα του αστυνομικού αυτοκινήτου, ξέρετε, εκείνο το βραχνό μπιπ. Πίσω από το μαύρο αμάξι ήταν ένα αστυνομικό που κορνάριζε ανυπόμονα.
Ορισμένες φορές είμαι εξαιρετικά αφελής και δυσκολεύομαι να συνειδητοποιήσω πράγματα τα οποία συμβαίνουν ακριβώς μπροστά μου. Πλησιάζω τον οδηγό του ακινητοποιημένου περιπολικού και κάνω την εξής χαζή ερώτηση:
"Συγνώμη, κορνάρετε για να προχωρήσει το αυτοκίνητο στον πεζόδρομο;"
Ο αστυνομικός με κοιτά σα να βλέπει Ούφο (ίσως και νά 'χει δίκιο ο άνθρωπος). Εδώ πρέπει να παραδεχτώ πως κι εγώ τον κοίταζα κατάπληκτη.
"Μα καλά, εδώ είναι πεζόδρομος," του λέω.
"Και τι θέλετε να κάνω κυρία μου;" μου απαντά."Ο δρόμος έχει κλείσει, γίνεται πορεία."
Μένω μ' ανοιχτό το στόμα, αλλά δε μπορώ να μη συνεχίσω: "Κι αυτός είναι λόγος για να μπαίνετε στον πεζόδρομο;"

"Αφού έχουν κλείσει οι δρόμοι," μου απαντά και ξεκινά, γιατί ο μπροστινός του πήρε επιτέλους την απόφαση και ξεκίνησε.
Μόνο που ο αστυνομικός μας, αντί να στρίψει δεξιά για να βγει από τη Γεωργίου Σταύρου (όπως έκανε ο οδηγός του μαύρου αμαξιού) παρακάμπτει μερικούς πεζούς κι αμέσως προσπαθεί να στρίψει αριστερά και να βγει στη Σταδίου, από το σημείο που ενώνεται με τον πεζόδρομο. Εκεί βρέθηκε προ εκπλήξεως, γιατί δεν περίμενε να μας βρει μπροστά του.

Αμέσως μπροστά στο περιπολικό μαζεύτηκε κόσμος και λαός και το ανάγκασαν να σταματήσει, προκαλώντας την αγανάκτηση του οδηγού.

 "Τι πράματα είναι αυτά, εμποδίζετε την κυκλοφορία," άρχισε να φωνάζει ο οργισμένος αστυνομικός.
"Αδειάστε αμέσως το δρόμο," συνέχισε, σίγουρος για το δίκιο του. 

Περισσότερα δε μπορώ να σας μεταφέρω άμεσα, γιατί εκείνη την ώρα χρειάστηκε να φύγω (είχα και δυο ζουζουνάκια να προσέχω) αλλά, έπειτα από ζωηρή λογομαχία, ο αστυνομικός τελικά υποχώρησε και έφυγε.

Το γεγονός αποτελεί από μόνο του περίτρανη απόδειξη για το πόσο ελλιπής είναι η εκπαίδευση των ανθρώπων που καλούνται να προστατεύσουν τους πολίτες.
Ο οδηγός του περιπολικού δεν ήταν κακοπροαίρετος και ξαφνιάστηκε ειλικρινά με την αντίδρασή μας. Φαίνεται ότι πίστευε με τα σωστά του πως οι πεζόδρομοι φτιάχτηκαν για την -έστω και περιστασιακή- χρήση οχημάτων και πως η κίνηση των πεζών επιτρέπεται μόνο εφόσον οι δεύτεροι δεν εμποδίζουν την κίνηση των πρώτων
Δε φαίνεται να είχε συλλογιστεί ποτέ ότι η διέλευση ενός αυτοκινήτου μέσα από πυκνό πλήθος πεζών συνιστά κίνδυνο. Ούτε φαίνεται να συνειδητοποιούσε ότι πρόκειται για πράξη που απαγορεύεται ρητά από το νόμο.
Πώς είναι δυνατόν ένα όργανο του νόμου να αγνοεί ένα βασικό κανονισμό του ΚΟΚ; Πώς είναι δυνατό να επιδεικνύει τόσο απύθμενη άγνοια του νόμου; Αν αυτό δεν είναι τρανταχτή απόδειξη για το ότι η εκπαίδευση των αστυνομικών μας πρέπει να αναθεωρηθεί, τότε τι είναι;
Είναι πολύ πιθανό πως αυτός ο ίδιος αστυνομικός θεωρεί απολύτως φυσικό το να παρκάρει το αυτοκίνητο ή το μηχανάκι του στο πεζοδρόμιο. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που οι κλήσεις από πεζούς μένουν συχνά αναπάντητες από την τροχαία, η οποία όμως προστρέχει ακόμη και για ένα ασήμαντο μικροτρακάρισμα. Ούτε είναι τυχαίο το ότι βλέπεις πολύ συχνά παράνομα παρκαρισμένα οχήματα δίπλα από αστυνομικούς και αστυνομικά τμήματα.
Εάν όμως θέλουμε να προστατέψουμε τους χώρους των πεζών από την άλωση των μηχανών και των αυτοκινήτων, εάν θέλουμε να προστατέψουμε τους ίδιους τους πεζούς, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να φροντίσουμε για τη σωστή εκπαίδευση των οργάνων της τάξης. Χωρίς την ενεργή παρέμβασή τους κατά των παραβατών, τα φαινόμενα καταπάτησης θα διαιωνίζονται και μαζί τους οι κίνδυνοι για τους πεζούς.

Σημ: Τα στοιχεία του αυτοκινήτου είναι καλυμμένα, γιατί έτσι επιβάλλει ο νόμος. Αν ωστόσο υπάρξει διερεύνηση του θέματος, ευχαρίστως θα καταθέσω τις φωτογραφίες μαζί με τη μαρτυρία μου. Για τη δεύτερη φωτογραφία, ευχαριστώ το φωτογράφο Βαγγέλη Τσιάμη.

Η δράση του Σαββάτου

Καλημέρα σε όλους!

Η Δράση μας για τους Πεζόδρομους έγινε χτες και ορίστε οι πρώτες φωτογραφίες. Ομολογώ ότι δε μπόρεσα να βγάλω όσες ήθελα (ούτε όσο καλές τις ήθελα), αλλά αυτές θα σας δώσουν μια ιδέα του τι έγινε. Όταν έρθουν στα χέρια μου κι άλλες θα τις προσθέσω κι αυτές.

Ξεκινήσαμε φτιάχνοντας ένα τείχος για να φράξουμε την Αιόλου, αφήνοντας φυσικά δίοδο για τους πεζούς. Εδώ ο μικρός Θοδωρής επί το έργον.

Πολύ σύντομα όμως η προσοχή των χτιστάδων διασπάστηκε όταν έφτασαν τα χρώματα. Αμέσως εγκατέλειψαν την αρχιτεκτονική για να επιδοθούν στη ζωγραφική...

... με πάθος.

Πολύ σύντομα ο πεζόδρομος είχε μετατραπεί σε υπαίθριο καλλιτεχνικό εργαστήρι:

Έπειτα από λίγο το τείχος μας ήταν έτοιμο, προς μεγάλη χαρά των δημιουργών του:

Έπειτα από λίγο έφτασε το πανό μας κι αρχίσαμε να μαζευόμαστε όλο και πιο πολλοί, από όλους τους συλλόγους.

Οι πεζοί έχοντας χώρο να κινηθούν έδωσαν ζωή και χρώμα στον πεζόδρομο. Είχαμε μουσικούς, ξυλοπόδαρο, ακόμη και υπαίθριο κομμωτήριο, το οποίο τίμησαν πολλοί.

Εννοείται ότι προκαλέσαμε την προσοχή των περαστικών που άρχισαν αμέσως τις ερωτήσεις. Κι εμείς φυσικά, αυτό περιμέναμε κι αρχίσαμε την ενημέρωση. Οι περισσότεροι συμφώνησαν, λίγοι σήκωσαν τους ώμους κι έφυγαν, ενώ κάποιοι παθιάστηκαν κι έμειναν μαζί μας.

Μας βοήθησαν να σταματήσουμε τα δίκυκλα που συνέχισαν να προσπαθούν να περάσουν, αδιαφορώντας για τους ανθρώπους που γέμιζαν το δρόμο.


Κάποιοι ήταν επίμονοι...

...άλλοι γραφικοί...

...και όλοι τους επικίνδυνοι.

'Αλλοι παζάρευαν....

 ...ενώ άλλοι έβριζαν και απειλούσαν.

Κάποιοι έδειξαν να καταλαβαίνουν...

... ή ίσως απλά να ήθελαν να περάσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα.

Πάντως όλοι, μα όλοι, έδειχναν να μη μπορούν να καταλάβουν γιατί δε γίνεται να περάσουν "για δυο λεπτά, ρε φίλε," ακόμη κι ανάμεσα στα παιδιά.

Το αποκορύφωμα ήταν όταν ένα αστυνομικό αυτοκίνητο μπήκε με άνεση στον πεζόδρομο σα να μη συμβαίνει τίποτα. (Περισσότερα γι αυτό σε ξεχωριστή ανάρτηση.)

Στο μεταξύ τα παιδιά συνέχιζαν να επιδίδονται στη ζωγραφική με την καθοδήγηση της υπέροχης μαμάς Γιάννας. Εδώ τους δείχνει πώς να κάνουν αποτυπώματα στο χαρτί.

 

Πολύ σύντομα είχαμε ένα αριστούργημα... 

...δίπλα στο οποίο φωτογραφήθηκαν με καμάρι οι μισοί περίπου από τους καλλιτέχνες.

Εκείνη περίπου την ώρα τα παιδιά είχαν αρχίσει να κουράζονται και σιγά-σιγά άρχισαν να σκορπίζουν. Οι μεγαλύτεροι έμειναν, συνεχίζοντας την προσπάθεια ενημέρωσης πεζών και οδηγών, για αρκετή ώρα. Τέλος, νοικοκυρέψαμε το χώρο και αποχωρήσαμε με την υπόσχεση να το ξανακάνουμε.

Γι αυτό μείνετε συντονισμένοι, η επόμενη δράση μας θα ανακοινωθεί σύντομα.

Σημ. 1: Όσοι έχετε κι άλλες φωτογραφίες από την εκδήλωση, μπορείτε να μου τις στείλετε και θα δημοσιευτούν. Μπορείτε να τις αναρτήσετε στο Facebook ή να τις στείλετε στο mamastodromo@gmail.com. Για τις μισές από τις φωτο που βλέπετε, ευχαριστώ την Έρση Π. και το Βαγγέλη Τσιάμη.
Σημ. 2:  Πλάνα από την εκδήλωση και λίγα λόγια από συμμετέχοντες μπορείτε να δείτε στο Αρχείο του Alpha TV. Για να μην παρακολουθήσετε όλο το δελτίο, απλά "τραβήξτε" προς τα δεξιά τον κέρσορα που βρίσκεται στη μπάρα του κάτω μέρους της οθόνης, ώσπου το χρονόμετρο αριστερά να δείξει 45:30 (από 51.11). Συνολική διάρκεια του δικού μας αποσπάσματος, περίπου 2 λεπτά.

Σημ. 3: Ο νεαρός της τρίτης φωτογραφίας, έχασε τα γυαλιά του. Τα βρήκα και τα φύλαξα, αλλά δε βρήκα ούτε εκείνον ούτε τη μαμά του για να τους τα δώσω. Αν θέλει, ας επικοινωνήσει μαζί μου στην παραπάνω διεύθυνση.

Πέθανε σε πυρκαγιά γιατί δε χωρούσε η Πυροσβεστική - ο πεζόδρομος ήταν γεμάτος παρκαρισμένα

Η Ένωση για τα δικαιώματα των πεζών επαναφέρει το θέμα της ανεξέλεγκτης και ατιμώρητης κατάληψης των πεζοδρόμων της πόλης από αυτοκίνητα, που ίσως αυτή τη φορά ευθύνεται για την απώλεια της ζωής μιας συμπολίτισσάς μας.
Στη χθεσινή πυρκαγιά σε πολυκατοικία στον πεζόδρομο Γκαρμπολά, λόγω των παράνομα σταθμευμένων αυτοκινήτων, τα αυτοκίνητα της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας ήταν αναγκασμένα να σταματούν μακριά από το σημείο της φωτιάς. Η κατάσβεση επιτεύχθηκε επειδή είχαν μάνικες με επαρκές μήκος ώστε να διατρέχουν ολόκληρο τον πεζόδρομο! Δεν επιτεύχθηκε όμως η διάσωση της ηλικιωμένης γυναίκας που πνίγηκε από τους καπνούς.

Ενδεικτικό της απραξίας των ελεγκτικών αρχών ήταν το γεγονός ότι στις 16:20, τρεις ώρες μετά το συμβάν, και ενώ στον χώρο παρέμενε το πυροσβεστικό όχημα, τα Ι.Χ. που παρεμπόδιζαν την πρόσβασή του εξακολουθούσαν να είναι παρκαρισμένα στον πεζόδρομο, χωρίς να έχουν απομακρυνθεί, ούτε καν ελεγχθεί. Σύμφωνα με πληροφορίες μας, από τους οκτώ γερανούς που διαθέτει η Τροχαία, μόνο ένας είναι σε λειτουργία, και αυτός μέχρι τη 1:30 το μεσημέρι! 

 

Η οδός Γκαρμπολά όπως και άλλοι πεζόδρομοι της Θεσσαλονίκης, είναι αναγκασμένη να ζει αποκλεισμένη από υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης διότι πρέπει να εξυπηρετεί, ως χώρος στάθμευσης, τα αυτοκίνητα κάποιων περιοίκων. Κι αυτό υπό το βλέμμα της Δημοτικής Αστυνομίας που διατηρεί επί ώρες κάθε πρωί ένα περιπολικό εκεί για τον έλεγχο του παρεμπορίου.

 

Η Ένωση για τα δικαιώματα των πεζών στιγματίζει την αδυναμία των ελεγκτικών αρχών να επιβάλουν το νόμο στους πεζοδρόμους, όπου αντί για συνθήκες ασφαλούς και αμέριμνης κίνησης και παραμονής των πεζών, επικρατεί ο φόβος από διερχόμενα δίκυκλα και αυτοκίνητα και η ανεξέλεγκτη κατάληψη του χώρου. Οι πεζόδρομοι δημιουργούνται για να φέρουν στην πόλη ποιότητα ζωής, να ξαναδώσουν το δημόσιο χώρο στον άνθρωπο, και αντ'αυτού καταλαμβάνονται και πάλι από τις μηχανές και τους τροχούς, υπό την ανοχή της ΕΛΑΣ και της Δημοτικής Αστυνομίας.

 

Η είδηση από εδώ. 

Ψάχνεις θέση να παρκάρεις; Πιάσε το κινητό!

Ε λοιπόν, είχα ακούσει για ανταλλακτική οικονομία, για χαριστικά παζάρια κτλ, αλλά για ανταλλαγή θέσεων παρκαρίσματος, πρώτη φορά.
Το να βρεις θέση να παρκάρεις έχει γίνει τόσο δύσκολο, που μια ομάδα ευφυών νεαρών επινόησε ένα σύστημα ανταλλαγής θέσεων μέσω κινητού.
Αξίζει να διαδοθεί και σύντομα μάλιστα. Θα μας γλιτώσει από πολλούς πονοκεφάλους, ατέλειωτους γύρους και τόνους καυσαέριο.
Το άρθρο από εδώ.

Εφαρμογή για κινητά σας βρίσκει θέση πάρκινγκ

Twit This!

 

Μια ομάδα Ελλήνων προγραμματιστών διευκολύνει χιλιάδες οδηγούς να βρουν μια θέση στάθμευσης, μέσω της εφαρμογής "Parking Defenders" για τα κινητά τηλέφωνα.

Η πολύωρη ταλαιπωρία τους στην Αθήνα, προκειμένου να εξασφαλίσουν μία θέση στάθμευσης, τούς οδήγησε στην απόφαση να γίνουν «υπερασπιστές του πάρκινγκ» και να διευκολύνουν χιλιάδες άλλους οδηγούς, που βρίσκονται καθημερινά σε αναζήτηση χώρου στάθμευσης για το αυτοκίνητό τους.

Ο λόγος για μία ομάδα τεσσάρων νεαρών Ελλήνων προγραμματιστών, οι οποίοι σχεδίασαν την εφαρμογή για κινητά τηλέφωνα «Parking Defenders». Πρόκειται για τους Κώστα Αρκάδα, Ιωάννη Κατσιώτη, Νίκο και Όθωνα Αντωνίου.

Στην εφαρμογή, οι χρήστες ανταλλάσσουν δημόσιες και ελεύθερες θέσεις στάθμευσης. Έτσι, ένας οδηγός που προτίθεται να ξεπαρκάρει άμεσα (το αργότερο μέσα σε 15 λεπτά) ενημερώνει τους υπόλοιπους χρήστες που αναζητούν πάρκινγκ στην ίδια περιοχή για το σημείο, στο οποίο βρίσκεται, προκειμένου να πάρουν τη θέση του. «Οι χρήστες θα έρχονται άμεσα σε επαφή μεταξύ τους, πάντοτε με προστασία της εμπιστευτικότητας, και θα συμφωνούν για να ανταλλάξουν τη θέση στάθμευσής τους», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Κώστας Αρκάδας.

Η εφαρμογή, που θα διατίθεται δωρεάν, βασίζεται στην ανταλλαγή πόντων. Ο χρήστης, που δίνει τη θέση παρκαρίσματός του κερδίζει πόντους, τους οποίους μπορεί να χρησιμοποιήσει όταν θα θελήσει να καταλάβει μία κενή θέση. Επίσης, θα υπάρχει και η δυνατότητα αγοράς πόντων, για όσους θέλουν να αναζητήσουν θέσεις περισσότερες φορές.

Η εφαρμογή βρίσκεται σε πειραματικό στάδιο λειτουργίας και μέσα στον Φεβρουάριο θα είναι διαθέσιμη στους χρήστες των I-phones, αλλά και σε όσους διαθέτουν κινητά με λειτουργικά Android και Windows. Σε πρώτη φάση θα αφορά στην Αθήνα, ενώ σταδιακά θα επεκταθεί και σε άλλες ελληνικές πόλεις.