Παρκάρισμα στο πεζοδρόμιο του πρωθυπουργού!

Για τα παράνομα παρκαρίσματα που κλείνουν το πεζοδρόμιο έχουμε πει πολλές φορές.
Για την αστυνομία που αδιαφορεί για το φαινόμενο, επίσης.
Αλλά ότι η αστυνομία θα αδιαφορούσε για παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα που κλείνουν το πεζοδρόμιο του Πρωθυπουργού, το περιμένατε; Φανταστείτε κάποιον ν' αφήνει το αυτοκίνητό του μπροστά στο λευκό οίκο ή την Πρωθυπουργική κατοικία στη Downing Street;
Κι όμως.
Φαίνεται πως αν το αυτοκίνητο είναι κάποιου σημαίνοντος προσώπου - άλλη μια απόδειξη πως η ισονομία στην Ελλάδα είναι άπιαστο όνειρο και πως ο νόμος μετριέται αλλιώς για κάποιους που είναι "πιο ίσοι" από τους άλλους.

Διαβάστε το δημοσίευμα της "Ζούγκλας" κι αν δε σας αρκεί η φωτογραφία του αυτοκινήτου δίπλα στο φυλάκιο του φρουρού, δείτε και το βίντεο, στο τέλος του άρθρου.

Παράβαση του ΚΟΚ έξω από το σπίτι του Πρωθυπουργού

Πρώτη καταχώρηση: Τρίτη, 31 Ιουλίου 2012, 14:27

Όταν λέμε ότι θέλουμε να αλλάξουμε την Ελλάδα και να την κάνουμε καλύτερη πρέπει να το εννοούμε. Ένα από τα τεράστια προβλήματα της χώρας μας είναι αυτό που αφορά την κυκλοφορία των οχημάτων με ανεκπαίδευτους οδηγούς που απλά παρκάρουν όπου βρουν, πετούν τσιγάρα και σκουπίδια από το παράθυρο, οδηγούν στη ΛΕΑ (Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης) κ.ά. Όλο αυτό το σκηνικό συμβαίνει διότι δεν υπάρχει η κατάλληλη παιδεία, άρα πολύ απλά ο καθένας κάνει αυτό που πιστεύει ότι είναι το σωστό. Με λίγα λόγια περιμένουμε από αυτούς που γνωρίζουν να δίνουν το παράδειγμα ούτως ώστε να καταφέρουμε να γίνουμε καλύτεροι.

Δυστυχώς όμως τίποτα δεν αλλάζει και κυρίως όσον αφορά την οδηγική παιδεία του Έλληνα. Τρανταχτό παράδειγμα αυτό που μπορείτε να παρακολουθήσετε στο παρακάτω video όπου διακρίνεται ο δρόμος που βρίσκεται το σπίτι του Πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά. Στο συγκεκριμένο δρόμο και ενώ υπάρχουν δεκάδες αστυνομικοί, οι περαστικοί οδηγοί παρκάρουν ακόμα και πάνω στα πεζοδρόμια κάνοντας αδύνατη την μετακίνηση πεζών, ΑΜΕΑ και μαμάδων με καροτσάκια. Με λίγα λόγια όταν έξω από το ίδιο το σπίτι του Πρωθυπουργού παρκάρουνε παράνομα και κανένας δεν του κάνει έστω και μία παρατήρηση, τότε για ποιό λόγο οι υπόλοιποι πολίτες που πληρώνουν και ένα σκασμό φόρους (συν τέλη κυκλοφορίας, έκτακτες εισφορές κ.λπ) να μην παρανομούν όπου τους βολεύει;

Και εν τέλει, ένας πολίτης τον οποίο έχουν γράψει στην περιοχή για παράνομο παρκάρισμα, βλέποντας αυτό το video  γιατί να μην επισκεφτεί τον διοικητή της Τροχαίας και να απαιτήσει να του σβήσουν την κλήση;

Δείτε το σχετικό video.


Επιμέλεια: Βασίλης Γ. Σαρημπαλίδης

Με αφορμή τα μηχανάκια (πάλι)

Τις τελευταίες μέρες μου φαίνεται πως όλο με μηχανάκια ασχολούμαστε.
Γιατί όχι;
Πιο φτηνά από το αυτοκίνητο, πιο γρήγορα από αυτό, γιατί μπορούν να τρυπώνουν ανάμεσα στα κενά, είναι να απορεί κανείς που έχουν γεμίσει τον τόπο;
Όταν το αυτοκίνητο κολλά στην κίνηση και το λεωφορείο δεν περνά καν, είναι να απορεί κανείς που ο μέσος έλληνας ανεβαίνει στο μηχανάκι για να πάει στη δουλειά του; Είναι ν' απορεί κανείς που παίρνει μαζί τη γυναίκα, τα παιδιά, το σκύλο και τη γιαγιά; Τώρα μάλιστα με την κρίση το φαινόμενο έχει γίνει ακόμη συχνότερο.
Δεν είμαστε οι μόνοι - υπάρχουν κι άλλες τριτοκοσμικές χώρες (γιατί τέτοια είμαστε κι εμείς), που γίνεται το ίδιο.

Μάλιστα, όσο πιο φτωχή η χώρα, τόσο πιο συχνό το φαινόμενο, που για να πάνε οι άνθρωποι οπουδήποτε, καταφεύγουν σε επικίνδυνους τρόπους μετακίνησης, απλά και μόνο γιατί η εναλλακτική είναι να μη μπορούν να πάνε πέρα από τη γειτονιά τους, να χάσουν τη δουλειά τους κτλ. Όσο πιο επιτακτική είναι η ανάγκη μετακίνηση κι όσο πιο περιορισμένα τα μέσα μεταφοράς, τόσο περισσότερο οι άνθρωποι θα καταφεύγουν σε λύσεις αυτοσχέδιες, παράνομες κι επικίνδυνες.
Πολύ σύντομα η μετακίνηση σε αυτοκίνητο με αερόσακκο θα γίνει πολυτέλεια των λίγων και εχόντων, ενώ οι μάζες, εμείς δηλαδή, θα έχουμε το προνόμιο να απολαμβάνουμε τα ράντζα του ΚΑΤ, αν είμαστε τυχεροί.

Στο μεταξύ όλοι θα πνιγόμαστε στο καυσαέριο, από αρρύθμιστους, κακοσυντηρημένους κινητήρες που δεν καίνε αμόλυβδη. Κοιτάξτε μόνο το νέφος που θολώνει το δεξί μέρος της φωτογραφίας και το μαντίλι με το οποίο έχει καλύψει μάτια και μύτη ο δεύτερος από μπροστά.
Όσο για τον τρίτο από μπροστά, τι να πώ; Προφανώς είναι ο οδηγός, αλλά πώς μπορεί να οδηγήσει όταν δεν καλοβλέπει το δρόμο;
Είναι συνταγή για μετακίνηση αυτή, ή γι αυτοκτονία;

Ξέρετε πόσες τέτοιες καταστάσεις θα δούμε όσο τα ιδιωτικά μέσα (αυτοκίνητο και μηχανάκι) παραμένουν ο μόνος τρόπος να μετακινηθεί κανείς χωρίς να χάσει τη μέρα του (ή μερικές φορές ο μόνος τρόπος να φτάσει εκεί που θέλει να πάει);
Χρειαζόμαστε σοβαρή αναδιάρθρωση και αναβάθμιση των πάσης φύσεως μέσων μαζικής μεταφοράς, τώρα.

Δεν είναι υπερβολικό, ούτε παράλογο. Είναι αυτονόητο.

(Σημ: Η εικόνα από εδώ.)

Είσαι για μια κόντρα; - Ο εφιάλτης στο νησί χωρίς αυτοκίνητα Νο2

Sequel λοιπόν, κινδυνεύοντας να χαρακτηριστώ γραφική, κολλημένη ή ότι άλλο μπορεί να σκεφτεί κάποιος που αδιαφορεί για την οδική ασφάλεια και την ευθύνη που προκύπτει όταν κάποιος κρατά ένα τιμόνι στα χέρια του ή την ευθύνη που προκύπτει όταν αυτός που κρατά ένα τιμόνι στα χέρια του τυχαίνει να είναι ΚΑΙ γονιός.

Απ' τη σκοπιά μου το sequel είναι αδιαφορίας, έκθεσης ανηλίκου σε κίνδυνο, συστηματικής παρανομίας, αλλά και μη εφαρμογής του νόμου από τα κρατικά όργανα.

Γιατί πως εσείς χαρακτηρίζετε τα 3κάβαλα, 4τρακάβαλα, 5ντακάβαλα, δηλαδή μια ολόκληρη οικογένεια σ' ένα μηχανάκι και ενίοτε και τον τετράποδο φίλο μαζί; Εδώ δεν τίθεται καν ζήτημα χρήσης κράνους. Προσωπικά βρίσκω το λιγότερο υποκριτική ή στρουθοκαμηλισμό την εικόνα μιας 4μελούς οικογένειας που φοράνε όλοι κράνος και ανεβαίνουν σ' ΕΝΑ μηχανάκι. Άσε που δε χωράνε κιόλας αν αποφασίσουν να προστατέψουν το κεφάλι τους. Δεν είναι έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο ο γονιός που οδηγεί με το ένα χέρι, γιατί με το άλλο κρατά αγκαλιά ένα βρέφος; Δεν είναι συστηματική παρανομία όταν αυτό γίνεται καθημερινά; Δεν είναι αδιαφορία για την κυκλοφοριακή αγωγή που ένας γονιός οφείλει να μεταδώσει στα παιδιά του; Δεν είναι μη εφαρμογή του νόμου από τα κρατικά όργανα;

Γιατί το άρθρο 33 του ΚΟΚ ξεκάθαρα το λέει (τουλάχιστον για όσους έδωσαν εξετάσεις πριν πάρουν δίπλωμα):

ΑΡΘΡΟ 33 : Μεταφορά επιβατών με οχήματα

1. Απαγορεύεται η μεταφορά επιβατών με οδικά οχήματα κατά τρόπο τέτοιο ώστε να δημιουργείται κίνδυνος.
2. Ειδικότερα απαγορεύεται:

α) Η μεταφορά επιβατών περισσοτέρων των αναγραφομένων στην άδεια κυκλοφορίας του οχήματος.

β) Η κατάληψη θέσης παραπλεύρως του οδηγού, από παιδιά ηλικίας μικρότερης των δώδεκα (12) ετών, εφόσον δεν συγκροτούνται με εγκεκριμένο σύστημα συγκρότησης κατάλληλο για την ηλικία, το ύψος και το βάρος τους, ως και από περισσότερα πρόσωπα από όσα επιτρέπεται στη θέση αυτή.

γ) Η μεταφορά ανηλίκων έως πέντε (5) ετών με μοτοσικλέτα ή μοτοποδήλατο, εφόσον δε συγκρατούνται με εγκεκριμένο σύστημα συγκράτησης κατάλληλο για την ηλικία, το ύψος και το βάρος τους....

Και το χειρότερο δυστυχώς δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι η φυσική συνέχεια των πραγμάτων, όταν εκπαιδεύεις ένα παιδί από την κούνια (και αυτό είναι κυριολεκτικό κι όχι υπερβολή) να παρανομεί, να αψηφά τον κίνδυνο, να μη σέβεται την ανθρώπινη ζωή (ούτε τη δική του, αλλά ούτε και του συνανθρώπου του). Και ποια είναι η φυσική συνέχεια;

Τη φυσική συνέχεια προσωπικά τη συνάντησα, βλέποντας το χάρο με τα μάτια μου -κι απ' όσο έμαθα είναι καθημερινό βραδινό φαινόμενο οι κόντρες (ανήλικων, συχνά) πιτσιρικάδων με μοτοσυκλέτες- στο δρόμο δίπλα από το ελικοδρόμιο του εν λόγω νησιού.

Ας κάνουμε λοιπόν μια βόλτα, όλοι εμείς οι γονείς που – ίσως, λέω ίσως - μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με τρικάβαλα, τετρακάβαλα, χωρίς ειδικά καθισματάκια, χωρίς κράνη/ζώνες, με παραβιάσεις STOP, ερυθρών σηματοδοτών και λοιπές εγκληματικές-φονικές παραβάσεις και ίσως- λέω πάλι ίσως, γιατί καμιά ένδειξη δεν έχω ότι όλοι θα καταλάβουμε το ίδιο- ίσως λοιπόν, στα μάτια κάποιου από τα παιδιά που θα συναντήσουμε να φλερτάρει με την παρανομία, τον κίνδυνο, το θάνατο ν' αναγνωρίσουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας. Κι ίσως, -το τελευταίο μου, αλλά σημαντικότερό μου ίσως- εκείνη την ώρα αποφασίσουμε πως δεν είναι αυτό που θέλουμε -δεν είναι το καλύτερό μας βρε αδερφέ- για ν' αφήσουμε παρακαταθήκη στην επόμενη γενιά.

(H φωτογραφία από εδώ.)

Ο εφιάλτης κρατάει τιμόνι

Η Χριστιάνα μας έγραψε για τις Σπέτσες, το νησί χωρίς αυτοκίνητα, που όμως τα στενά του δρομάκια είναι γεμάτα τροχοφόρα χωρίς καμία αστυνόμευση.
Θα μου πείτε, χρειάζεται αστυνόμευση;
Ε, ναι, χρειάζεται, γιατί ο εφιάλτης κυκλοφορεί παντού γύρω μας και δε φοράει κράνος.

Θα μου πείτε "Τι μας νοιάζει το κράνος;
Αυτή η σελίδα δεν ασχολείται με τα δικαιώματα των πεζών;
Και μάλιστα των μαμάδων και των παιδιών στο δρόμο;"
Έχετε δίκιο, αλλά όλοι μα όλοι οι οδηγοί δεν είναι πεζοί όταν δεν οδηγούν;
Άλλωστε, πεζοί ή οδηγοί, δεν είναι όλοι παιδιά κάποιων μαμάδων;
Μαμάδων που θα κλάψουν πικρά αν τα παιδιά τους χαθούν στο δρόμο;
Αυτό το ιστολόγιο είναι για όλα τα παιδιά που κινούνται στο δρόμο κι όλες τις μαμάδες που τρέμουν για τη ζωή τους.

Αλλά ας επιστρέψουμε στο θέμα μας, έναν από τους εφιάλτες των Σπετσών, τα μηχανάκια χωρίς κράνος.
Γιατί δε φοράνε κράνος;
Όλοι ξέρουμε ότι πρέπει να κλειδώνουμε τα ντουλάπια με απορρυπαντικά και φάρμακα όταν έχουμε παιδιά, γιατί δε χρειάζεται πολύ για να γίνει το κακό.
Όλοι κλειδώνουμε το σπίτι όταν φεύγουμε, γιατί δεν περνά κάθε μέρα κλέφτης από τη γειτονιά, αλλά μια μέρα, πού θα πάει, θα περάσει, κι αν γίνει αυτό, καλύτερα να βρει το σπίτι κλειδωμένο.
Όλοι θά 'πρεπε να φοράμε κράνος και ζώνη γιατί δε θα τρακάρεις κάθε μέρα, αλλά μια φορά που θα τρακάρεις, θα τα χρειαστείς.
Κι όμως, σ' αυτό το τελευταίο έχουμε μείνει πολύ πίσω, όπως αποδεικνύουν οι φωτογραφίες που τράβηξε ο Λεωνίδας Ηρακλειώτης.
 
Τώρα, αν αυτοί οι άνθρωποι βασίζονται στο νόμο των πιθανοτήτων και δεν παίρνουν μέτρα να προφυλάξουν ούτε καν τον ίδιο τους τον εαυτό και τα παιδιά τους, τότε πώς μπορούμε να πιστεύουμε ότι θα οδηγήσουν ώριμα και σωστά και θα σεβαστούν τη ζωή των άλλων;
Μήπως και πάλι θα βασιστούν στο νόμο των πιθανοτήτων για να αποφύγουν τον παππούλη που περνά το δρόμο; "Ο παππούλης θα συνεχίσει να κινείται με την ίδια ταχύτητα, δε θα γλιστρήσει, δε θα σκοντάψει, στο μεταξύ κανένας αφηρημένος με κινητό δε θα δοκιμάσει να περάσει απέναντι, κανένα παιδί δε θα πεταχτεί στο δρόμο, άρα εγώ προλαβαίνω να περάσω ξυστά ανάμεσα σ' αυτόν και το περίπτερο."
Τέτοιοι γρήγοροι, βιαστικοί κι επικίνδυνοι υπολογισμοί γίνονται κάθε μέρα, κάθε φορά που κάποιος περνά τη διάβαση, το κόκκινο, τον πεζόδρομο.
Ενενήντα εννιά στις εκατό φορές, δε θα γίνει τίποτα, ο οδηγός θα περάσει και θα πάει εκεί που θέλει δυο δευτερόλεπτα πιο γρήγορα. Την εκατοστή φορά θα γίνει κάτι τρομερό που θα το γράψουν οι εφημερίδες. Θυμάστε την Ηώ Ζερβουδάκη στον πεζόδρομο; Τον πρύτανη του ΑΠΘ στο πεζοδρόμιο; Τη μαμά με τα δίδυμα στη διάβαση; Κι αμέτρητους άλλους που κανείς μας δε θυμάται, εκτός από τους δικούς τους, που δε μπορούν να τους ξεχάσουν;

Οι σωστοί οδηγοί δε χρειάζονται αστυνόμο. Τον αστυνόμο τον χρειαζόμαστε για τους άλλους, που δε μπορούν να σκεφτούν σωστά, που δεν έχουν οδική παιδεία, που δε μπορούν να συλλάβουν ότι κάθε πράξη έχει συνέπειες, αυτούς που ζουν μόνο στο σήμερα και πάντα το αύριο τους πιάνει απροετοίμαστους.
Για να προστατέψουν αυτούς πρέπει να υπάρχουν αστυνόμοι που να τους υποχρεώνουν να φορούν κράνος, γιατί γι αυτούς τα ογδόντα ευρώ είναι πιο σημαντικά από το άδειο τους κεφάλι και τη ζωή των παιδιών τους.

Για να προστατέψουν εμάς τους υπόλοιπους από τους άμυαλους πρέπει να υπάρχουν αστυνόμοι για να τους φοβερίζουν με πρόστιμα ώστε να μην περνούν φανάρια και θερίζουν οικογένειες, να μην οδηγούν πιωμένοι και ξεκληρίζουν σπίτια, κι όλα τα άλλα υπέροχα στα οποία επιδίδονται συστηματικά.

Χρειαζόμαστε αστυνομία σωστή και συνεπή και δικαιοσύνη με δόντια, γιατί γύρω μας κυκλοφορούν άνθρωποι που δε μπορούν να καταλάβουν ούτε καν ότι όταν περνούν με κόκκινο κινδυνεύουν οι ίδιοι (για τους άλλους δε συζητώ καν).
Θυμάστε κάποτε που σας έγραφα για το αεροδρόμιο; Που ξαφνιάστηκα όταν ο ταξιτζής μας κοκκάλωσε άμεσα μόλις είδε άτομο να στέκει στην άκρη της διάβασης,  ενώ μέχρι να φτάσουμε στο Ελ. Βενιζέλος περνούσε από όλες τις διαβάσεις σα να μην υπήρχαν;
Ίσως να θυμάστε την αφελή μου ερώτηση "Μα γιατί σ' αυτήν κι όχι στις προηγούμενες;" και την αποστομωτική του απάντηση "Γιατί εδώ γράφουν."

Ας αρχίσουν λοιπόν να γράφουν. Να γράφουν και να μη σβήνουν. Να ένας τρόπος να γεμίσουν ξαφνικά τα άδεια μας ταμεία για να βγούμε μάνι-μάνι από την κρίση, ενώ θα κερδίσουμε κι ένα σωρό ζωές στην πορεία. Σκέφτεστε τίποτα καλύτερο;

(Σημ: Οι φωτογραφίες του Λ. Η., από εδώ.)

Μαμά στο νοσοκομείο

Άραγε πώς να περνάνε τις διακοπές τους τα δίδυμα και η μαμά τους; (θυμάστε, αυτούς που τους χτύπησε μοτοσικλέτα)
Άραγε πώς είναι ο μικρός πολυτραυματίας και η αδελφή του στο Παίδων;
Να ονειρεύονται άραγε παιχνίδια στην άμμο;
Και σε ποια παραλία πίνει άραγε το φραπέ του με τους φίλους του ο δράστης, που αφέθηκε ελεύθερος;
(Σημ: εικόνα αρχείου, από εδώ)

Ο εφιάλτης στο νησί χωρίς αυτοκίνητα

Υπάρχει ένα νησί όπου απαγορεύεται η κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Και μόνο αυτή η φράση όταν τη διαβάζεις σε κάνει να σκέφτεσαι "παράδεισος". Ονειρεύεσαι πριν φθάσεις καθαρή ατμόσφαιρα, ησυχία,ελευθερία για τα μικρά παιδιά και οδική ασφάλεια για όλους. Ο οικισμός εκτείνεται στα 5 περίπου χλμ ενώ τα υπόλοιπα 20 είναι θεωρητικά ακατοίκητα και δάσος.
Πατώντας όμως το πόδι σου στο νησί για να ζήσεις το μύθο σου, καταρρέουν αυτοστιγμή οι φαντασιώσεις σου.
Αυτοκίνητα δεν κυκλοφορούν όμως εσύ βλέπεις. Ρωτώντας λίγο μαθαίνεις πως: "Απαγορεύεται η κυκλοφορία του ΙΧ αυτοκινήτου. Εξαίρεση στο μέτρο αφορά τους δημότες του νησιού, τους ιδιοκτήτες ή μόνιμους ενοικιαστές σπιτιών και τους δημοσίους υπαλλήλους που υπηρετούν στο νησί. Αυτοί μπορούν να φέρουν το αυτοκίνητό τους, αλλά μόνο για στάθμευση καθότι η κυκλοφορία του ΙΧ απαγορεύεται σε όλους μέσα στον οικισμό. Απαγορεύεται η στάθμευση στους πεζόδρομους, στα πλακόστρωτα, στα βοτσαλωτά, καθώς και στις πλευρές των δρόµων που υπάρχει κίτρινη διαγράμμιση ή πινακίδα απαγόρευσης της στάθμευσης.
Και ψάχνοντας λίγο ακόμα: Στον οικισμό, ο οποίος έχει κηρυχθεί ως παραδοσιακός, ζουν σήμερα 3.500 περίπου μόνιμοι κάτοικοι. Ο πληθυσμός το καλοκαίρι μαζί με τους χιλιάδες Αθηναίους που διατηρούν τη δεύτερη κατοικία τους στο νησί και τους τουρίστες ξεπερνά τις 20.000.
Υποθέτωντας ότι το 1/4 (ανά 4μελή οικογένεια ας πούμε) των κατοίκων και των επισκεπτών είναι κάτοχος και έχει δικαίωμα να φέρει το ΙΧ του στο νησί, μιλάμε αμέσως αμέσως για 11.750 μετακινήσεις μπες-βγες σε μια περίοδο 3 μηνών και δεδομένου ότι το κάθε ΙΧ θα μετακινηθεί μονάχα 1 φορά! Δηλαδή 130 μετακινήσεις αυτοκινήτων την ημέρα στις 90 ημέρες του καλοκαιριού!
Αν υπολογίσω επίσης το χώρο που πιάνουν αυτά τα 5.875 αυτοκίνητα όταν παρκάρουν συν τις απαγορεύσεις στάθμευσης συν το γεγονός ότι ο οικισμός είναι παραδοσιακός, άρα τα σπίτια δεν έχουν πυλωτές ή υπόγεια πάρκινγκ, καταλαβαίνω αμέσως πως το όνειρό μου για ελεύθερο/δημόσιο χώρο για παιχνίδι των παιδιών ήταν απλά ένα όνειρο.
Και να μην ξεχνάμε πως οι περιορισμοί είναι για τα ΙΧ, σκεφτείται πως αυτοί οι 20.000 άνθρωποι θέλουν να τραφούν και να εφοδιαστούν με προϊόντα που με τι άλλο θα μεταφερθούν, αν όχι με φορτηγά;
Αν ήδη νιώθετε τον εφιάλτη, είστε ακόμα στην αρχή....
Αυτοί οι περιορισμοί στη μετακίνηση με ΙΧ, έχουν αναγκάσει τους νέους κατά κύριο λόγο κατοίκους -καθώς βλέπω αρκετούς ηλικιωμένους ακόμα να περπατούν-  αλλά και πάρα πολλούς από τους επισκέπτες να είναι ιδιοκτήτες ή ενοικιαστές μηχανοκίνητου δικύκλου για να μπορούν να μετακινηθούν. Γιατί μη μου πει κανείς ότι ένας οικισμός με διάμετρο 5 χλμ είναι εύκολα προσβάσιμος απ' όλους με τα πόδια ή με ποδήλατο. Για εγκυκλοπαιδικούς αλλά και λόγους εντυπωσιασμού:
Το νησί έχει σχήμα ωοειδές, περίμετρο ακτογραμμής 11 μιλίων, έκταση 22,5 τ.χλμ. με μέγιστο μήκος 4 μίλια και μέγιστο πλάτος 2,5 μίλια. Με απλά λόγια ο γύρος του νησιού με ποδήλατο μ' όλες τις ανηφοροκατηφόρες του, προσωπικά δε μου παίρνει πάνω από 1ώρα και 40 λεπτά με τις στάσεις μου, όπου και όποτε μου έρθει. Ενώ θέλω περίπου 10 λεπτά για να πάω από τη μια άκρη του οικισμού στην άλλη. Γνωρίζω επίσης προσωπικά αρκετούς 70χρονους και 80χρονους, αλλά και μεγαλύτερους που κάνουν τις καθημερινές μετακινήσεις τους (δουλειές, ψώνια, βόλτες) με τα πόδια, από τότε που γεννήθηκαν και πιστέψτε με, ω ναι, το ίδιο έκαναν και οι πρόγονοί τους, αλλά όχι, βεβαίως-βεβαίως τα παιδιά τους.
Κι αν για εσάς είναι εύκολο να το περπατήσετε οι κάτοικοι και οι επισκέπτες εδώ κατά πλειοψηφία διαφωνούν.

Συνεχίζω διαβάζοντας  (31/10/2011) τον τοπικό τύπο : Τα καλοκαίρια στις Σπέτσες κυκλοφορούν 10.000 μηχανάκια! Σε 2-3 χρόνια πόσα θα είναι; 12.000, 15.000; Διευκολύνουν τις μετακινήσεις κατοίκων και επισκεπτών, αλλά με ένα τεράστιο τίμημα κυκλοφοριακής φόρτισης και θορύβου. Οι επισκέπτες νιώθουν συχνά ανασφαλείς και «κυνηγημένοι», δυσκολεύονται να απολαύσουν τον περίπατό τους, το περιβάλλον. Ελεύθερη κυκλοφορία σημαίνει πρώτα και κύρια ανεμπόδιστη κυκλοφορία του πεζού, του ανάπηρου, των παιδιών, των ηλικιωμένων. Ο θόρυβος, όσο και αν νομίζουμε ότι τον συνηθίζουμε και δεν μας ενοχλεί, είναι πηγή σοβαρών δυσλειτουργιών στην ανθρώπινη συμπεριφορά και υγεία. Σύμφωνα με μελέτες της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας, προκαλεί ψυχικές ασθένειες, επιθετική συμπεριφορά, κώφωση, αϋπνίες κ.ά.
Καμία αναφορά δεν κατάφερα να βρω διαδικτυακά (για να σας βάλω λινκ δηλαδή) σε τροχαία-τραυματισμούς-θανατηφόρα από τη χρήση μηχανοκίνητων όμως η συστηματική παρουσία μου στο νησί την τελευταία και βάλε δεκαετία, άλλα μου λέει.
 Κι εδώ απότομα κι ενοχλητικά, ίσως τόσο ενοχλητικά όσο ένα μηχανάκι που μαρσάρει σε μια ανηφόρα ένας 13χρονος, σταματώ να γράφω. Τα συμπεράσματα δικά σας.
To be continued.....

Σημ. Η φωτο είναι από εδώ, όπου θα βρείτε άλλη μια άποψη για την κυκλοφορία των δικύκλων στις Σπέτσες (μεταξύ άλλων).

Εξ απαλών ονύχων

Οι έλληνες οδηγούν όπως θέλουν, περπατούν όπως θέλουν. Μονόδρομοι, πεζόδρομοι, φανάρια, διαβάσεις και κανονισμοί είναι όλα προαιρετικά σ' αυτή τη χώρα.
Και πως όχι;
Από τη μικρότερη ηλικία, τα ελληνόπουλα εθίζονται στην παρανομία, οδηγημένα από το χέρι των γονιών τους.

Όλα περπατούν παράνομα γιατί το νόμιμο είναι αδύνατο. Όλα κατεβαίνουν στην άσφαλτο όταν δε χωρούν στο πεζοδρόμιο στην άσφαλτο, όλα βλέπουν τα παρκαρισμένα στα πεζοδρόμια, και τους οδηγούς να κατεβαίνουν με φόρα στους πεζοδρόμους όταν βγαίνουν με τους φίλους τους.
Όλα περιμένουν στα φανάρια και ξέρουν πολύ καλά πότε άναψε το κόκκινο και πόσοι οδηγοί πέρασαν μετά απ' αυτό.
Στο σχολείο κάνουν κυκλοφοριακή αγωγή αλλά μόλις βγουν έξω αντιμετωπίζουν μια ολότελα διαφορετική πραγματικότητα.
Τα παιδιά δεν είναι ανόητα. Βλέπουν, παρατηρούν και βγάζουν συμπεράσματα.
Κρίνουν, κατακρίνουν αλλά και προσαρμόζονται. Οι έφηβοι που επιστρέφουν από το σχολείο ή το φροντιστήριο, κάνουν αστεία και πειράγματα στη μέση του δρόμου, αδιαφορώντας επιδεικτικά για τα αυτοκίνητα. Όταν είναι στο πεζοδρόμιο παρακάμπτουν τα εμπόδια χωρίς να τους δίνουν σημασία κι όταν περνά κανένα μηχανάκι του κάνουν χώρο δίχως αντιδράσεις ή σχόλια.
Απλά και φυσικά, αναπαράγουν τη συμπεριφορά της αδιαφορίας και ασυδοσίας που βλέπουν παντού γύρω τους.
Με λίγα λόγια, η νέα γενιά φαίνεται πιθανότερο να διαιωνίσει τα προβλήματα που βλέπουμε, παρά να τα πολεμήσει.
Εκτός αν εμείς, οι "μεγάλοι", καταβάλλουμε μεγάλη προσπάθεια στον τρόπο που θα αναθρέψουμε τα παιδιά αυτής της γενιάς.

Μηχανές εναντίον πεζών

Στην Ελλάδα, τα αυτοκίνητα είναι η νέμεση των πεζών, αλλά τα μηχανοκίνητα δίκυκλα είναι ο εφιάλτης τους:

Περνούν από δεξιά όταν βγαίνεις από το ταξί ή το λεωφορείο,

παρκάρουν στα πεζοδρόμια σα να μην περνούν από εκεί άνθρωποι,

σταματούν στις διασταυρώσεις ακριβώς πάνω στη διάβαση των πεζών,

ανεβαίνουν στα πεζοδρόμια χωρίς να λογαριάζουν κανέναν,

ελίσσονται στους πεζόδρομους με ταχύτητα καμικάζι,

περνούν τα φανάρια με κόκκινο (κι ενίοτε θερίζουν και ανθρώπους, βλ. εδώ)

και μας κουφαίνουν με το θόρυβό τους όλες τις ώρες της μέρας και της νύχτας.

Μέσα στην ανελέητη ζούγκλα της ελληνικής ασφάλτου, οι οδηγοί των μηχανών είναι αυτοί που οδηγούν πιο επικίνδυνα από όλους αλλά κι αυτοί που κινδυνεύουν περισσότερο από όλους.

Φυσικά η ευθύνη είναι των οδηγών, που παίρνουν την απόφαση αν θα ανοίξουν ή θα κλείσουν το γκάζι, αν θα συνεχίσουν κανονικά ή αν θα ανέβουν στο πεζοδρόμιο. Όμως, μεγάλο μέρος της ευθύνης φέρουν και όσοι ενθάρρυναν τη χρήση των μηχανοκίνητων δικύκλων, θεωρώντας την ως την καλύτερη λύση για το κυκλοφοριακό πρόβλημα.
Δεν είναι.
Όσο αυξάνεται ο αριθμός των οχημάτων που κινούνται στον περιορισμένο χώρο των διαθέσιμων δρόμων, η χρήση δίτροχων αντί τετράτροχων οχημάτων δε μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Η κίνηση διαρκώς θα δυσχεραίνεται οδηγώντας σε καταστάσεις άγχους και πίεσης που κάνουν τον άνθρωπο επιρρεπή σε παρορμητικές κι επικίνδυνες αποφάσεις. Σε τέτοιες καταστάσεις, η διάσχιση ενός πεζοδρόμου φαίνεται θεμιτή, ιδιαίτερα μάλιστα μέσα στο γενικότερο κλίμα ασυδοσίας, ατιμωρησίας και επιλεκτικής εφαρμογής των νόμων το οποίο επικρατεί. Η παραβίαση ενός σηματοδότη φαίνεται μικρό κακό, ιδιαίτερα όταν έχει γίνει πια αυτόματη.
Μια τέτοια αυτόματη παραβίαση οδήγησε στο δυστύχημα του προηγούμενου μήνα που παραλίγο να κοστίσει τη ζωή σε μια μητέρα και τα δυο παιδιά της. Μια τέτοια συνηθισμένη παράβαση κόστισε τη ζωή στην αείμνηση Ηώ Ζερβουδάκη. Αμέτρητες άλλες τέτοιες τραγωδίες περνούν στα ψιλά των εφημερίδων κάθε μέρα.
Όσο οι συνθήκες ωθούν τους οδηγούς σε επικίνδυνες αποφάσεις, τόσο η ζωή όλων μας είναι αλώσιμη.
Όταν η πολιτεία ολιγωρεί και η κοινωνία συγχωρεί, τότε οι αποφάσεις αυτές γίνονται ρουτίνα και το κόστος μετριέται σε ανθρώπινες ζωές.

Μαμάδες στο δρόμο

Τη φωτογραφία αυτή την τράβηξα το χειμώνα. Την ανακάλυψα ξανά ψάχνοντας φόντο για τη νέα όψη του ιστολογίου μας.
Στα δεξιά της εικόνας, θα διακρίνετε ένα φανάρι - πίσω από το μαύρο αμάξι που έχει παρκάρει παράνομα μπροστά του.
Ούτε το φανάρι, ούτε το κουμπί για τους πεζούς λειτουργούν. Ακόμη και η διαγράμμιση της διάβασης λείπει.
Πίσω από τις μαμάδες, υπάρχει ένα πεζοδόμιο με σκαλιά και κολώνα. Είναι ένα από τα λίγα που χωρούν καρότσι. Δύο καρότσια όμως δε χωρούν να διασταυρωθούν. Ούτε έχει χώρο για να περιμένεις να περάσεις - αν το κάνεις, δε θα χωρά να περάσει κανείς άλλος.
Πίσω από τις μαμάδες διακρίνεται μια ράμπα. Η ράμπα καταλήγει σε σκαλοπάτι που οδηγεί σε χαντάκι. Για να περάσει το καρότσι από εκεί χρειάζεται γερά μπράτσα. Ούτε λόγος για ένα απλό σπρώξιμο.

Από την άλλη πλευρά του δρόμου δεν έχει καν ράμπα - άλλη μια ευκαιρία για να γυμναστούν οι μαμάδες.

Οι μαμάδες περίμεναν υπομονετικά ενώ τα αυτοκίνητα συνέχιζαν να περνούν, όσην ώρα μου πήρε να ανακαλύψω τη φωτογραφική στην τσάντα μου, να τη βγάλω, να την ανοίξω και να εστιάσω.
Προσέξτε την έκφραση των μαμάδων (ή γιαγιάδων, ή νταντάδων, δεν έχει σημασία) ενώ βλέπουν τα αυτοκίνητα να περνούν το ένα μετά το άλλο. Τι να νιώθουν άραγε; Ανυπομονησία κι εκνευρισμό ή απλά κόπωση και παραίτηση;
Προσέξτε τα παιδιά, στο ίδιο περίπου ύψος με τις εξατμίσεις των διερχόμενων. Πόσα καυσαέρια εισέπνευσαν τα ατέλειωτα λεπτά που έμειναν εκεί;
Τελικά, τα αυτοκίνητα σταμάτησαν μόνο όταν ο δρόμος έπηξε. Τότε, αφού περίμεναν να περάσουν και τα τελευταία μηχανάκια, οι μαμάδες πέρασαν απέναντι, κάνοντας ελιγμούς ανάμεσα στα ακινητοποιημένα οχήματα.
Αν υπάρχει άλλη φωτογραφία που να εικονογραφεί καλύτερα την κατάσταση που επικρατεί στους ελληνικούς δρόμους, να μου τη στείλετε, παρακαλώ.