Καρότσι, αυτό το θαύμα.
Τι υπέροχη επινόηση: κουβαλά το μωρό, χωρίς η μαμά να κουράζεται.
Κουβαλά ακόμη την τσάντα με τα πράγματα του μωρού, τα παιχνίδια για το πάρκο, τα ψώνια της μαμάς, και τόσα άλλα, ενώ η μαμά ξεκούραστη, ξεφόρτωτη, πάει παντού.
Τέλεια;
Όχι και τόσο.
Στην ελληνική πραγματικότητα το καρότσι δεν πάει παντού.
Σταματά κάθε λίγο και λιγάκι, στρίβει, κατεβαίνει στο δρόμο και ξανανεβαίνει.
Η μαμά δεν είναι ξεκούραστη, αλλά ξέπνοη και καταϊδρωμένη από τις μανούβρες.
Τα ψώνια που χωράνε μια χαρά στο καλάθι, δεν είναι εξυπηρέτηση - είναι άλλο ένα βάρος που πρέπει να σηκώσει για να περάσει λακκούβες, σκαλιά και πεζοδρόμια.
Ακόμη και τα καινούρια, σούπερ καρότσια για εκδρομές, μ' εκείνες τις τεράστιες ρόδες που λες "Α, αυτό θα πηγαίνει παντού" πώς να χωρέσουν ανάμεσα στα εμπόδια; Πώς να περάσουν ανάμεσα στα παρκαρισμένα;
Έχω δύο παιδιά, με συνολικό βάρος γύρω στα 30 κιλά - είμαι αναγκασμένη να χρησιμοποιώ καρότσι και ξέρω καλά τι μεγάλο βάσανο είναι.
Η συμβουλή μου είναι να το αποφύγετε όσο γίνεται.
Πάρτε το μωρό στο μάρσιπο και δρόμο.
Ναι, οι δρόμοι δεν είναι τέλειοι και χρειάζεται προσοχή, αλλά πιστέψτε με, είναι απείρως ευκολότερο από οποιοδήποτε καρότσι.
Ρίξτε μια ματιά στο άρθρο μιας ειδικού που ξέρει τι λέει:
http://asterakislings.blogspot.com/2010/04/blog-post.html
Όσο για τα ψώνια, πείτε στο σούπερ-μάρκετ να σας τα φέρει σπίτι. Τα μεγάλα ήδη προσφέρουν την εξυπηρέτηση. Στα μικρότερα, της γειτονιάς, οι υπάλληλοι θα σας εξυπηρετήσουν γιατί σας γνωρίζουν και γιατί κανείς δε μπορεί ν' αρνηθεί εξυπηρέτηση σε μαμά με μωρό. Εσείς στο μεταξύ θα κρατάτε στην αγκαλιά σας την πιο μεγάλη σας αγάπη. Υπάρχει τίποτα καλύτερο;
Σάββατο 17 Απριλίου 2010
Κήποι
Τορόντο: μια πόλη σκεπασμένη από το χιόνι, πολύ μακριά από εδώ.
Τι σχέση έχει με την Αθήνα; Γιατί την αναφέρω εδώ;
Γιατί ανακάλυψα αυτό το βιντεάκι με κάτι κήπους που εδώ ούτε να τους ονειρευτούμε.
Γιατί εμείς δεν έχουμε χώρο ν' ανασάνουν τα παιδιά μας;
Γιατί στο εύκρατο κλίμα μας, αντί ν' ανθίζουν κήποι και λουλούδια, ευδοκιμεί μόνο το τσιμέντο και τα σκουπίδα;
Πώς διαμορφώνεται η αισθητική των παιδιών μας και η αντίληψή τους για τον κόσμο, όταν το μόνο σκηνικό γύρω τους είναι τσιμέντα, ακάλυπτοι και άσφαλτος;
.
Τι σχέση έχει με την Αθήνα; Γιατί την αναφέρω εδώ;
Γιατί ανακάλυψα αυτό το βιντεάκι με κάτι κήπους που εδώ ούτε να τους ονειρευτούμε.
Γιατί εμείς δεν έχουμε χώρο ν' ανασάνουν τα παιδιά μας;
Γιατί στο εύκρατο κλίμα μας, αντί ν' ανθίζουν κήποι και λουλούδια, ευδοκιμεί μόνο το τσιμέντο και τα σκουπίδα;
Πώς διαμορφώνεται η αισθητική των παιδιών μας και η αντίληψή τους για τον κόσμο, όταν το μόνο σκηνικό γύρω τους είναι τσιμέντα, ακάλυπτοι και άσφαλτος;
.
Τετάρτη 14 Απριλίου 2010
Οι ράμπες του παραλόγου
Ας μιλήσουμε για τις ράμπες που τον τελευταίο καιρό έχουν γεμίσει τα ελληνικά πεζοδρόμια.
Γιατί φτιάχτηκαν; Ποιόν εξυπηρετούν;
Ξοδεύονται χρήματα για τις ειδικές πλάκες και εργατοώρες για να γίνουν οι κλίσεις, αλλά ακολουθούν τις προδιαγραφές; Ή κάνει κάθε εργολάβος ό,τι νομίζει, και κανείς δεν ελέγχει το αποτέλεσμα;
Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο: ας στείλει ο δήμος έναν υπάλληλο με ένα καρότσι (έστω και της λαϊκής) να περπατήσει το φρεσκοφτιαγμένο πεζοδρόμιο.
Φαίνεται όμως πως αυτή την απλή ιδέα δεν την είχε κανείς ως τώρα.
Οι εργολάβοι μαζεύουν τα εργαλεία τους, και οι κακοφτιαγμένες ράμπες μένουν μνημείο της ελληνικής προχειρότητας και αδιαφορίας.
Προχειροφτιαγμένες και ακατάλληλες, ειρωνεύονται κατάμουτρα το νόμο, τις προδιαγραφές κι όλους αυτούς που τις χρειάζονται.
Αυτό που με κάνει ν' αναρωτιέμαι γιατί μπαίνουν στον κόπο είναι το απαραίτητο σκαλοπατάκι:
Πείτε μου παρακαλώ, αυτό το σκαλοπάτι σε τι χρησιμεύει; Γιατί όλες οι ράμπες έχουν σκαλοπάτι;
Αν πρόκειται να μπω στη διαδικασία ν' ανέβω σκαλοπάτι, το ότι είναι λίγο χαμηλότερο δε με παρηγορεί ιδιαίτερα.
Έχετε οδηγήσει καρότσι;
Αν ναι, θα ξέρετε ότι δεν είναι εξοπλισμένα με μηχανισμό καγκουρό για να πηδούν αυτόματα τα σκαλιά και τα εμπόδια. Δεν το κυλάς αμέριμνα και, χοπ, νά 'μαστε πάνω στο πεζοδρόμιο.
Όχι, τα καρότσια κάνουν γκουπ όταν βρίσκουν σε σκαλί, ακόμα και χαμηλό. Καρότσι και μάνα σταματούν, το μωρό ξυπνάει και κλαίει, ο οδηγός που κατεβαίνει το δρόμο φρενάρει απότομα και βρίζει.
Έπειτα η μαμά γίνεται αρσιβαρίστας.
Πρώτα σηκώνεις τις μπροστινές ρόδες του καροτσιού, να πατήσουν στο πεζοδρόμιο.
Αυτό δε γίνεται έτσι απλά, πρέπει να σταματήσεις, να πατήσεις με το ένα πόδι στο πίσω μέρος του καροτσιού, και με το πόδι στήριγμα να σηκώσεις το καρότσι σούζα για ν' ανέβει.
Έπειτα το σπρώχνεις κι όταν οι πίσω ρόδες φτάσουν στο σκαλί, σφίγγεις γερά ό,τι κοιλιακούς και μπράτσα διαθέτεις κι ανασηκώνεις το πίσω μέρος του καροτσιού (μ' όλο το βάρος που κουβαλά) ώσπου να πατήσει όλο στο πεζοδρόμιο. Η μαμά ανεβαίνει τελευταία.
Το πιο επικίνδυνο είναι ότι ο μέσος διερχόμενος οδηγός, όταν σε βλέπει να διασχίζεις το δρόμο, περιμένει ότι θα συνεχίσεις να κινείσαι με την ίδια πάνω-κάτω ταχύτητα.
Δεν περιμένει ότι θ' ακινητοποιηθείς δύο μέτρα από το πεζοδρόμιο (όσο το συνολικό μήκος καροτσιού-μαμάς). Ούτε έχει υπομονή με την όλη διαδικασία σταμάτα-σήκωσε-ξανασταμάτα-ξανασήκωσε.
Κι άντε, η μαμά μπορεί ν' ανεβάσει το καρότσι. Τι γίνεται με τους ανάπηρους;
Αυτοί ποιόν έχουν να τους σηκώνει; Κι εντάξει όσοι έχουν καλή κινητικότητα και δύναμη στα άνω άκρα, κάνουν σούζα και περνούν.
Τι γίνεται με τους άλλους; Με βαριά αναπηρία; Με ηλεκτρικά καροτσάκια; Να τους υποβιβάσουμε σε θέση ανηλίκου (δεν πας πουθενά χωρίς συνοδό);
Για ρίξτε μια ματιά στο βιντεάκι ενός νέου έλληνα παραπληγικού και θα καταλάβετε ότι δεν είναι εύκολο:
http://www.youtube.com/watch?v=0Rbc7gkYmJg&NR=1
Ρίξτε κι άλλη μια ματιά στις προδιαγραφές του νόμου: http://www.pasipka.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=resource&cresrc=335&cnode=52
Είδατε πουθενά να γράφει για σκαλιά στις ράμπες;
Έλεος πια! Λίγη λογική...
.
Γιατί φτιάχτηκαν; Ποιόν εξυπηρετούν;
Ξοδεύονται χρήματα για τις ειδικές πλάκες και εργατοώρες για να γίνουν οι κλίσεις, αλλά ακολουθούν τις προδιαγραφές; Ή κάνει κάθε εργολάβος ό,τι νομίζει, και κανείς δεν ελέγχει το αποτέλεσμα;
Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο: ας στείλει ο δήμος έναν υπάλληλο με ένα καρότσι (έστω και της λαϊκής) να περπατήσει το φρεσκοφτιαγμένο πεζοδρόμιο.
Φαίνεται όμως πως αυτή την απλή ιδέα δεν την είχε κανείς ως τώρα.
Οι εργολάβοι μαζεύουν τα εργαλεία τους, και οι κακοφτιαγμένες ράμπες μένουν μνημείο της ελληνικής προχειρότητας και αδιαφορίας.
Προχειροφτιαγμένες και ακατάλληλες, ειρωνεύονται κατάμουτρα το νόμο, τις προδιαγραφές κι όλους αυτούς που τις χρειάζονται.
Αυτό που με κάνει ν' αναρωτιέμαι γιατί μπαίνουν στον κόπο είναι το απαραίτητο σκαλοπατάκι:
Πείτε μου παρακαλώ, αυτό το σκαλοπάτι σε τι χρησιμεύει; Γιατί όλες οι ράμπες έχουν σκαλοπάτι;
Αν πρόκειται να μπω στη διαδικασία ν' ανέβω σκαλοπάτι, το ότι είναι λίγο χαμηλότερο δε με παρηγορεί ιδιαίτερα.
Έχετε οδηγήσει καρότσι;
Αν ναι, θα ξέρετε ότι δεν είναι εξοπλισμένα με μηχανισμό καγκουρό για να πηδούν αυτόματα τα σκαλιά και τα εμπόδια. Δεν το κυλάς αμέριμνα και, χοπ, νά 'μαστε πάνω στο πεζοδρόμιο.
Όχι, τα καρότσια κάνουν γκουπ όταν βρίσκουν σε σκαλί, ακόμα και χαμηλό. Καρότσι και μάνα σταματούν, το μωρό ξυπνάει και κλαίει, ο οδηγός που κατεβαίνει το δρόμο φρενάρει απότομα και βρίζει.
Έπειτα η μαμά γίνεται αρσιβαρίστας.
Πρώτα σηκώνεις τις μπροστινές ρόδες του καροτσιού, να πατήσουν στο πεζοδρόμιο.
Αυτό δε γίνεται έτσι απλά, πρέπει να σταματήσεις, να πατήσεις με το ένα πόδι στο πίσω μέρος του καροτσιού, και με το πόδι στήριγμα να σηκώσεις το καρότσι σούζα για ν' ανέβει.
Έπειτα το σπρώχνεις κι όταν οι πίσω ρόδες φτάσουν στο σκαλί, σφίγγεις γερά ό,τι κοιλιακούς και μπράτσα διαθέτεις κι ανασηκώνεις το πίσω μέρος του καροτσιού (μ' όλο το βάρος που κουβαλά) ώσπου να πατήσει όλο στο πεζοδρόμιο. Η μαμά ανεβαίνει τελευταία.
Το πιο επικίνδυνο είναι ότι ο μέσος διερχόμενος οδηγός, όταν σε βλέπει να διασχίζεις το δρόμο, περιμένει ότι θα συνεχίσεις να κινείσαι με την ίδια πάνω-κάτω ταχύτητα.
Δεν περιμένει ότι θ' ακινητοποιηθείς δύο μέτρα από το πεζοδρόμιο (όσο το συνολικό μήκος καροτσιού-μαμάς). Ούτε έχει υπομονή με την όλη διαδικασία σταμάτα-σήκωσε-ξανασταμάτα-ξανασήκωσε.
Κι άντε, η μαμά μπορεί ν' ανεβάσει το καρότσι. Τι γίνεται με τους ανάπηρους;
Αυτοί ποιόν έχουν να τους σηκώνει; Κι εντάξει όσοι έχουν καλή κινητικότητα και δύναμη στα άνω άκρα, κάνουν σούζα και περνούν.
Τι γίνεται με τους άλλους; Με βαριά αναπηρία; Με ηλεκτρικά καροτσάκια; Να τους υποβιβάσουμε σε θέση ανηλίκου (δεν πας πουθενά χωρίς συνοδό);
Για ρίξτε μια ματιά στο βιντεάκι ενός νέου έλληνα παραπληγικού και θα καταλάβετε ότι δεν είναι εύκολο:
http://www.youtube.com/watch?v=0Rbc7gkYmJg&NR=1
Ρίξτε κι άλλη μια ματιά στις προδιαγραφές του νόμου: http://www.pasipka.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=resource&cresrc=335&cnode=52
Είδατε πουθενά να γράφει για σκαλιά στις ράμπες;
Έλεος πια! Λίγη λογική...
.
Πέμπτη 8 Απριλίου 2010
Νεκροί και τραυματίες
Ανατρέχω στον ιστότοπο της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας και βρίσκω στοιχεία για τα τροχαία του έτους 2005 (http://www.statistics.gr/portal/page/portal/ver-1/ESYE/BUCKET/A2102/Other/A2102_SDT03_TB_MM_00_2004_04_F_GR.pdf).
Σύνολο εμπλεκόμενων σε δυστυχήματα: 21.770 (από τους οποίους 1667 νεκροί).
Οι πεζοί που εμπλέκονται σε τροχαία ήταν 165, από τους οποίους 27 νεκροί, 24 βαριά τραυματισμένοι και 114 ελαφρά.
Πεζός εναντίον οχήματος δεν έχει πολλές πιθανότητες να τη βγάλει σώος.
Γι αυτό άλλωστε υπάρχουν τα πεζοδρόμια, οι διαβάσεις, κτλ: οχήματα και πεζοί πρέπει να κινούνται σε διαφορετικούς χώρους.
Όταν αναμειγνύονται, σημειώνονται θύματα.
Αυτή η καθημερινή χαοτική κατάσταση στους ελληνικούς δρόμους και τα πεζοδρόμια όπου οι πεζοί συμβιώνουν με οχήματα, πρέπει να σταματήσει.
Σύνολο εμπλεκόμενων σε δυστυχήματα: 21.770 (από τους οποίους 1667 νεκροί).
Οι πεζοί που εμπλέκονται σε τροχαία ήταν 165, από τους οποίους 27 νεκροί, 24 βαριά τραυματισμένοι και 114 ελαφρά.
Πεζός εναντίον οχήματος δεν έχει πολλές πιθανότητες να τη βγάλει σώος.
Γι αυτό άλλωστε υπάρχουν τα πεζοδρόμια, οι διαβάσεις, κτλ: οχήματα και πεζοί πρέπει να κινούνται σε διαφορετικούς χώρους.
Όταν αναμειγνύονται, σημειώνονται θύματα.
Αυτή η καθημερινή χαοτική κατάσταση στους ελληνικούς δρόμους και τα πεζοδρόμια όπου οι πεζοί συμβιώνουν με οχήματα, πρέπει να σταματήσει.
Λεωφορείο παρασύρει μωρό 5,5 μηνών
Δυό μέρες μετά το Πάσχα (6 Απριλίου 2010), μια μαμά έχασε το 5,5 μηνών μωρό της κάτω από τις ρόδες διερχόμενου λεωφορείου, στο Αιγάλεω, γωνία Ιεράς Οδού και Παπαναστασίου.
Η είδηση δημοσιεύτηκε σε αρκετά έντυπα και ιστοσελίδες.*
Ποιός γονιός δεν ένιωσε να σταματά η καρδιά του όταν άκουσε το νέο;
Σοκάρισε αρκετά ώστε να γίνει είδηση, αμέσως όμως ξεχάστηκε. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να ψάξει το θέμα λίγο παραπάνω, κανένα μέσο δεν έστειλε δημοσιογράφο στο χώρο να πάρει φωτογραφίες. Μετά τα πρώτα άρθρα, κανείς δε μπήκε στον κόπο να ψάξει και να δημοσιεύσει την τελική εκδοχή των γεγονότων. Τι έγινε τελικά;
Τα Νέα γράφουν ότι η μαμά κρατούσε το παιδί στην αγκαλιά της, έσκυψε να πιάσει την τσάντα της που έπεσε, το παιδί της ξέφυγε και βρέθηκε μπροστά στις ρόδες του λεωφορείου.
Άλλοι λένε πως η μαμά πήγε να περάσει το δρόμο με το καρότσι, είδε ξαφνικά το λεωφορείο να έρχεται, έκανε πίσω απότομα με αποτέλεσμα το μωρό, που είχαν ξεχάσει να το δέσουν στο καρότσι, να πέσει στο δρόμο.
Αλλού πάλι διαβάζεις ότι η μαμά πήγε να πιάσει την τσάντα της και έσπρωξε κατά λάθος το καρότσι που αναποδογύρισε και το μωρό έπεσε, την ώρα ακριβώς που περνούσε το λεωφορείο.
Ναι, εντάξει, η μαμά έκανε βλακεία. 'Επρεπε να είχε δέσει σωστά το μωρό, και να είναι πιο προσεκτική στο δρόμο.
Ποιός όμως ή ποιά από εμάς όμως δεν έχουμε κάνει ένα σωρό απροσεξίες; Υπάρχει ανάμεσά μας ο τέλειος γονιός; Κάποιος που δε μετανιώνει για κάτι που έκανε; Μια βλακεία που θα μπορούσε να είναι καταστροφική αλλά τελικά τίποτα δεν έγινε; Ποιανού το παιδί δεν έχει χτυπήσει ποτέ;
Το μωρό έπεσε από το καρότσι - κακώς, δεν έπρεπε να γίνει. Πέφτοντας όμως, έπρεπε να βρεθεί στο πεζοδρόμιο, ή σε διάβαση, μακριά από διερχόμενα οχήματα.
Γιατί μαμά και παιδί ήταν τόσο κοντά στο δρόμο; Πόσο φαρδύ ήταν αυτό το πεζοδρόμιο, πόσο γεμάτο εμπόδια; Πόσο χώρο είχαν να κινηθούν, μάνα και παιδί;
Μήπως πήγε να περάσει; Γιατί έπρεπε να περάσει την ώρα που περνούσαν οχήματα; Δεν υπήρχε διάβαση; Φανάρι; Αλήθεια, εμείς έχουμε πάντα την πολυτέλεια να περνούμε από διαβάσεις;
Γιατί δεν την είδε ο οδηγός; Γιατί εκείνη εκείνη είδε το λεωφορείο πολύ αργά; Πόσες στάσεις, διαφημίσεις, αφίσες, περίπτερα, εμπόδιζαν την ορατότητα στο σημείο εκείνο;
Μήπως το πεζοδρόμιο ήταν κάπως έτσι;
(Ιερά Οδός, κοντά στο Γκάζι. Πηγή: http://stekiantipnoia.squat.gr)
Καθημερινά, όλοι στριμωχνόμαστε σε ακατάλληλα πεζοδρόμια, απειλούμαστε από διερχόμενα δίκυκλα, κατεβαίνουμε στο δρόμο γιατί δε μπορούμε να περάσουμε, διακινδυνεύουμε για να πάμε οπουδήποτε.
Οι συνθήκες που επικρατούν, φέρνουν καθημερινά χιλιάδες πεζούς, σε απόσταση εκατοστών από διερχόμενα οχήματα. Ο πεζός δεν έχει λαμαρίνα, πανοπλία, θωράκιση. Δε φορά ούτε κράνος. Δεν έχει καμία ελπίδα σε περίπτωση σύγκρουσης. Και οι συγκρούσεις θα γίνουν, γιατί όλοι είμαστε άνθρωποι και γίνονται απροσεξίες και λάθη.
Οι συνθήκες κυκλοφορίας που επικρατούν στη χώρα μας έκαναν το κοριτσάκι να βρεθεί κάτω από τις ρόδες ενός λεωφορείου. Ένα ανθρώπινο λάθος που θα μπορούσε να είχε προκαλέσει ένα μικρό ατύχημα εξελίχθηκε σε τραγωδία.
Τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στους δυστυχείς, χαροκαμένους γονείς. Μακάρι κανείς από εμάς να μη βρεθεί στη θέση τους.
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
* Διαβάστε για το συμβάν: http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathbreak_1_06/04/2010_331693 και http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4568476&ct=1.
Δείτε ένα βίντεο με μαρτυρία αυτόπτη στο http://www.youtube.com/watch?v=2W_cSvPha2I&feature=player_embedded.
.
Η είδηση δημοσιεύτηκε σε αρκετά έντυπα και ιστοσελίδες.*
Ποιός γονιός δεν ένιωσε να σταματά η καρδιά του όταν άκουσε το νέο;
Σοκάρισε αρκετά ώστε να γίνει είδηση, αμέσως όμως ξεχάστηκε. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να ψάξει το θέμα λίγο παραπάνω, κανένα μέσο δεν έστειλε δημοσιογράφο στο χώρο να πάρει φωτογραφίες. Μετά τα πρώτα άρθρα, κανείς δε μπήκε στον κόπο να ψάξει και να δημοσιεύσει την τελική εκδοχή των γεγονότων. Τι έγινε τελικά;
Τα Νέα γράφουν ότι η μαμά κρατούσε το παιδί στην αγκαλιά της, έσκυψε να πιάσει την τσάντα της που έπεσε, το παιδί της ξέφυγε και βρέθηκε μπροστά στις ρόδες του λεωφορείου.
Άλλοι λένε πως η μαμά πήγε να περάσει το δρόμο με το καρότσι, είδε ξαφνικά το λεωφορείο να έρχεται, έκανε πίσω απότομα με αποτέλεσμα το μωρό, που είχαν ξεχάσει να το δέσουν στο καρότσι, να πέσει στο δρόμο.
Αλλού πάλι διαβάζεις ότι η μαμά πήγε να πιάσει την τσάντα της και έσπρωξε κατά λάθος το καρότσι που αναποδογύρισε και το μωρό έπεσε, την ώρα ακριβώς που περνούσε το λεωφορείο.
Ναι, εντάξει, η μαμά έκανε βλακεία. 'Επρεπε να είχε δέσει σωστά το μωρό, και να είναι πιο προσεκτική στο δρόμο.
Ποιός όμως ή ποιά από εμάς όμως δεν έχουμε κάνει ένα σωρό απροσεξίες; Υπάρχει ανάμεσά μας ο τέλειος γονιός; Κάποιος που δε μετανιώνει για κάτι που έκανε; Μια βλακεία που θα μπορούσε να είναι καταστροφική αλλά τελικά τίποτα δεν έγινε; Ποιανού το παιδί δεν έχει χτυπήσει ποτέ;
Το μωρό έπεσε από το καρότσι - κακώς, δεν έπρεπε να γίνει. Πέφτοντας όμως, έπρεπε να βρεθεί στο πεζοδρόμιο, ή σε διάβαση, μακριά από διερχόμενα οχήματα.
Γιατί μαμά και παιδί ήταν τόσο κοντά στο δρόμο; Πόσο φαρδύ ήταν αυτό το πεζοδρόμιο, πόσο γεμάτο εμπόδια; Πόσο χώρο είχαν να κινηθούν, μάνα και παιδί;
Μήπως πήγε να περάσει; Γιατί έπρεπε να περάσει την ώρα που περνούσαν οχήματα; Δεν υπήρχε διάβαση; Φανάρι; Αλήθεια, εμείς έχουμε πάντα την πολυτέλεια να περνούμε από διαβάσεις;
Γιατί δεν την είδε ο οδηγός; Γιατί εκείνη εκείνη είδε το λεωφορείο πολύ αργά; Πόσες στάσεις, διαφημίσεις, αφίσες, περίπτερα, εμπόδιζαν την ορατότητα στο σημείο εκείνο;
Μήπως το πεζοδρόμιο ήταν κάπως έτσι;
(Ιερά Οδός, κοντά στο Γκάζι. Πηγή: http://stekiantipnoia.squat.gr)
Καθημερινά, όλοι στριμωχνόμαστε σε ακατάλληλα πεζοδρόμια, απειλούμαστε από διερχόμενα δίκυκλα, κατεβαίνουμε στο δρόμο γιατί δε μπορούμε να περάσουμε, διακινδυνεύουμε για να πάμε οπουδήποτε.
Οι συνθήκες που επικρατούν, φέρνουν καθημερινά χιλιάδες πεζούς, σε απόσταση εκατοστών από διερχόμενα οχήματα. Ο πεζός δεν έχει λαμαρίνα, πανοπλία, θωράκιση. Δε φορά ούτε κράνος. Δεν έχει καμία ελπίδα σε περίπτωση σύγκρουσης. Και οι συγκρούσεις θα γίνουν, γιατί όλοι είμαστε άνθρωποι και γίνονται απροσεξίες και λάθη.
Οι συνθήκες κυκλοφορίας που επικρατούν στη χώρα μας έκαναν το κοριτσάκι να βρεθεί κάτω από τις ρόδες ενός λεωφορείου. Ένα ανθρώπινο λάθος που θα μπορούσε να είχε προκαλέσει ένα μικρό ατύχημα εξελίχθηκε σε τραγωδία.
Τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στους δυστυχείς, χαροκαμένους γονείς. Μακάρι κανείς από εμάς να μη βρεθεί στη θέση τους.
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
* Διαβάστε για το συμβάν: http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathbreak_1_06/04/2010_331693 και http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4568476&ct=1.
Δείτε ένα βίντεο με μαρτυρία αυτόπτη στο http://www.youtube.com/watch?v=2W_cSvPha2I&feature=player_embedded.
.
Δευτέρα 5 Απριλίου 2010
Πάσχα στο πεζοδρόμιο
Μικρό και υποτυπώδες το τυπικό ελληνικό πεζοδρόμιο, να όμως που έγινε αυλή και χωρά και ψησταριά για τα πασχαλινά κοψίδια.
Άντε, και του χρόνου!
Άντε, και του χρόνου!
.
Παρασκευή 2 Απριλίου 2010
Αναζητώντας πεζοδρόμιο
Δεν είναι λίγοι αυτοί που λένε ότι οι έλληνες πεζοί δεν έχουν αγωγή, ότι περπατούν όπου θέλουν, λες κι ο δρόμος τους ανήκει.
Η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική:
Κανένας, μα κανένας πεζός δε γουστάρει να κυκλοφορεί ανάμεσα στ' αυτοκίνητα.
Αν το κάνουμε είναι γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή.
Θέλετε μια απόδειξη;
Ορίστε:
Η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική:
Κανένας, μα κανένας πεζός δε γουστάρει να κυκλοφορεί ανάμεσα στ' αυτοκίνητα.
Αν το κάνουμε είναι γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή.
Θέλετε μια απόδειξη;
Ορίστε:
Το τι συμβαίνει είναι, νομίζω, προφανές:
Μαμά και γιός κάνουν ό,τι μπορούν για να μείνουν στο πεζοδρόμιο όσο γίνεται περισσότερο, παρόλο που είναι στενό, γεμάτο εμπόδια και εντελώς ακατάλληλο για δύο άτομα που θέλουν να περπατήσουν δίπλα-δίπλα, ακόμη κι αν ο ένας από τους δύο είναι παιδί.
Βγαίνουν στο δρόμο μόνο όταν πλέον έχει καλυφθεί ολότελα από εμπόδια (κάδος, κολώνα, αυτοκίνητο). Έπειτα συνεχίζουν στην άσφαλτο, γιατί πλέον δεν υπάρχει ελεύθερο πεζοδρόμιο να περπατήσουν.
Το ίδιο ισχύει για όλους μας. Όποιος δεν το πιστεύει, ας περπατήσει διακόσια μέτρα σε κάποιο δρόμο (που να μη λέγεται Πανεπιστημίου) κι ας σημειώσει πόσες φορές χρειάστηκε να κατεβεί από το πεζοδρόμιο. Ακόμη καλύτερα, ας κάνει τη διαδρομή μ' ένα καρότσι.
Μετά, ας έρθει να με βρει.
.
Πέμπτη 1 Απριλίου 2010
Παρκάρισμα στο πεζοδρόμιο
Mπαίνω τυχαία σε μια ιστοσελίδα που διαφημίζει εξοπλισμό για παρκάρισμα και σήμανση.
Θεωρητικά ο προμηθευτής είναι πιο ανοιχτόμυαλος ή πιο ενήμερος από το μέσο έλληνα, καθώς προσφέρει προϊόντα όπως μπάρες στήριξης ποδηλάτου και κολωνάκια για την "προστασία των πεζών" σε πεζόδρομους και πεζοδρόμια.
Δίπλα όμως σ' αυτά, με απόλυτη φυσικότητα, πουλά ράμπες πεζοδρομίων για να "Διευκολύνει την πρόσβαση τροχοφόρων στα πεζοδρόμια".
Διαβάστε το, και θαυμάστε τη φωτογραφία:
http://www.doorado.eu/rampes-pezodromion/
Θεωρητικά ο προμηθευτής είναι πιο ανοιχτόμυαλος ή πιο ενήμερος από το μέσο έλληνα, καθώς προσφέρει προϊόντα όπως μπάρες στήριξης ποδηλάτου και κολωνάκια για την "προστασία των πεζών" σε πεζόδρομους και πεζοδρόμια.
Δίπλα όμως σ' αυτά, με απόλυτη φυσικότητα, πουλά ράμπες πεζοδρομίων για να "Διευκολύνει την πρόσβαση τροχοφόρων στα πεζοδρόμια".
Διαβάστε το, και θαυμάστε τη φωτογραφία:
http://www.doorado.eu/rampes-pezodromion/
Υπάρχει κι άλλη μία, για κινητές μπάρες που προστατεύουν χώρους παρκαρίσματος:
Η φωτογραφία μιλά από μόνη της.
Αμφιβάλλει κανείς ότι το παρκάρισμα στο πεζοδρόμιο έχει γίνει θεσμός;
.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)