Απαγορεύεται; Ε, και;

Του έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει.
Δεν υπομένει επίσης να του λένε που μπορεί και δε μπορεί να παρκάρει. Α, όλα κι όλα, "δικό μου είναι τ' αμάξι, όπου θέλω το βάζω."
Ακόμη και μπροστά στην πινακίδα της τροχαίας.
"Σιγά μη βρεθεί κανένας μπάτσος να μου κόψει κλήση. Είδατε κανέναν εδώ γύρω;"

 

Το χάλι της Αιόλου - εδώ θα γίνει η δράση μας

Δείτε μόνο το βίντεο. Τα σχόλια περιττεύουν.

Αν δε λειτουργεί ο σύνδεσμος, δοκιμάστε εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=5SugQuGOIVY&feature=youtu.be

Η λογική του παραλόγου

Πεζόδρομοι (ή αλλιώς ζώνες ελεύθερες οχημάτων ή αυτοκινήτων) είναι οι περιοχές μιας πόλης οι οποίες προορίζονται για την αποκλειστική κίνηση πεζών και στις οποίες η κίνηση τροχοφόρων απαγορεύεται ή επιτρέπεται μερικώς υπό όρους. Αυτές οι περιοχές δημιουργούνται από κοινότητες που επιθυμούν να έχουν χώρους για την αποκλειστική κίνηση πεζών.

Ορισμός wikipedia

Στέκομαι στην τελευταία φράση. Τί σημαίνει το να επιθυμεί μια κοινότητα να έχει χώρους αποκλειστικής κίνησης πεζών;

Ρώτησα διάφορους να μου που τη γνώμη τους πάνω σ' αυτό, αλλά κατέληξα να δημοσιεύσω μόνο μια. Την άποψη του σύγχρονου Έλληνα οδηγού Ι.Χ. και μοτοσυκλέτας. Σας την παραθέτω αναλλοίωτη:

“Υπάρχουν δηλαδή κοινότητες όπου το να περπατήσεις θεωρείται χρήσιμο, όμορφο, ενδιαφέρον ή βολικό; Υπάρχουν δηλαδή κάποιοι που θα πήγαιναν στη δουλειά με τα πόδια αν υπήρχαν πεζόδρομοι; Υπάρχουν δηλαδή κάποιοι που πιστεύουν ότι είναι καλύτερο να περπατάς 30-40 λεπτά σ' έναν ήσυχο και χωρίς κίνηση δρόμο απ' ότι να μπαίνεις στ' αυτοκίνητό σου και να κάνεις επίσης 30-40 λεπτά να πας στη δουλειά σου, κολλημένος στην κίνηση μεν, αλλά τουλάχιστον ερχόμενος σ' επαφή με τους άλλους κολλημένους στην κίνηση οδηγούς, με τους οποίους διασκεδάζεις, βλέποντας τους να βρίζουν και ενίοτε και εσένα, να σκοτώνονται για το ποιός θα πρωτο-καλύψει το παραμικρό κενό που δημιουργείται στο οδόστρωμα, να παραβιάζουν σηματοδότες, στοπ και λοιπά άχρηστα σήματα του ΚΟΚ; Υπάρχουν κοινότητες που θέλουν να κατεβαίνουν τα παιδιά κάτω στο δρόμο και να παίζουν; Και τί θα γίνει με τα μαθήματά τους, τα φροντιστήρια, τις ξένες γλώσσες; Πότε θα διαβάσουν, ε; Πώς θα πετύχουν στο πανεπιστήμιο για να γίνουν καλοί και πετυχημένοι άνεργοι, ε; Υπάρχουν άνθρωποι και κοινότητες που δεν τους αρέσει η ταχύτητα, το να περνάς τα στοπ και τα κόκκινα και οι άλλοι να φρενάρουν για να περάσει ο άρχοντας της ασφάλτου; Που ενώ παραβιάζουμε κάθε κανόνα οδικής κυκλοφορίας, καταφέρνουμε να έχουμε “μόνο” κανά δυο χιλιάδες νεκρούς το χρόνο; Ε, λοιπόν πρώτη φορά ακούω για τέτοιες κοινότητες.

Δηλαδή τί θέλουν τώρα; Να φτιάξουμε πεζόδρομους στις πόλεις; Να σταματήσω εγώ να μπαίνω με το αμάξι μου στους ήδη υπάρχοντες; Και να περπατάω και να μου πέσει η χοληστερίνη; Και πώς θα ζήσει η φαρμακοβιομηχανία; Τί θα γίνει με την ανάπτυξη της χώρας; Η αυτοκινητοβιομηχανία της Γερμανίας θα καταρρεύσει. Και πώς θα ζήσει η Μέρκελ, ο γερμανός εργοστασιάρχης, κλέφτες θα γίνουν;

Δηλαδή τί θέλουν τώρα να έχουμε χώρο για περπάτημα για την κάθε γιαγιά , για την κάθε χαζομαμά που θέλει να βγάλει βόλτα το καμάρι της. Ε, όχι κυρίες μου. Να κάτσετε σπίτι σας, στην κουζίνα σας, που μου θέλετε και έξω. Γι' αυτό έχετε τις τηλεορασούλες σας , να χαζεύετε τα σιριαλάκια σας, τα πρωινάδικα “ενημερωτικά”. Παράθυρό σας και βόλτα σας είναι η τηλεόραση, σ' όλο τον κόσμο σας ταξιδεύει, που μου θέλετε και έξω!

Δηλαδή τι θέλουν τώρα, να κάνω εγώ με τ' αυτοκίνητο δυο τετράγωνα βόλτα για να πάω στη δουλειά μου, ενώ αν παραβιάσω τον πεζόδρομο, θα κόψω δρόμο; Να κάψω παραπάνω βενζίνη; Τους είναι κόπος δηλαδή να κάνουν λίγο στην άκρη -τόσος πεζόδρομος είναι βρε αδερφέ- για να πάω κι εγώ κι άλλοι χίλιοι που έχουμε ακόμα δουλειές , στη δουλειά μας. Έλα βρε αδελφέ, τί κι αν σου πάτησα το ποδαράκι, κατά λάθος, μωρέ.”

Σε μια ραδιοφωνική του συνέντευξη στον Pierre Sipriot το 1955 ο Καζαντζάκης είχε κλείσει λέγοντας: “Η Ελλάδα επιζεί ακόμα, επιζεί νομίζω μέσα από διαδοχικά θαύματα .”

Επιζεί άραγε ακόμα;

Χριστιάνα Βλαχάκη*

*H υπογράφουσα του παραπάνω κειμένου είναι μητέρα τριών ανήλικων παιδιών, έχει χάσει τον αδερφό της σε τροχαίο,, ποδηλατεί περισσότερο απ' όσο οδηγεί και είναι μέλος του συλλόγου SOS Τροχαία Εγκλήματα.

Το μετέωρο βήμα του Θ. Αγγελόπουλου

Εδώ και δυο μήνες δεν έχω πάψει να γράφω άσχημα μαντάτα.

Ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος έφυγε για πάντα.
Ο σκηνοθέτης του "Θίασου" του "Μετέωρου βήματος του πελαργού" του "Μελισσοκόμου", έπεσε θύμα τροχαίου προσπαθώντας να διασχίσει ένα δρόμο.
Το συνεργείο του ήταν εκεί δίπλα, προετοιμάζοντας το χώρο για τα γυρίσματα μιας σκηνής της τελευταίας του ταινίας. Είχε ειδοποιηθεί η τροχαία και είχε κλείσει τη μια λωρίδα του δρόμου.
Ο σκηνοθέτης χτυπήθηκε από μηχανάκι που περνούσε από την άλλη λωρίδα.
Ήταν λίγα μέτρα μετά την έξοδο ενός τούνελ. Το σημείο είχε ελλιπή φωτισμό, καθόλου διάβαση κι ένα ανοιχτό φρεάτιο βάθους τεσσάρων μέτρων.

Ίσως να είχε γλιτώσει αν ο δρόμος ήταν καλύτερα φωτισμένος και ο οδηγός της μηχανής τον είχε δει.
Ίσως να είχε γλιτώσει αν είχε δει τη μηχανή να έρχεται.
Ίσως να είχε γλιτώσει αν δεν είχε πέσει μέσα στο φρεάτιο.
Αν το ασθενοφόρο δεν είχε αργήσει 45 ολόκληρα λεπτά.

Λένε πως θα έπρεπε να φορά το κίτρινο γιλέκο με τις ανακλαστικές ταινίες που φορούσαν όλοι στο συνεργείο.
Σίγουρα, όπως αποδείχτηκε, αλλά εδώ μπαίνει ένα άλλο παράδοξο:
Γιατί ένας πεζός πρέπει να φορά ανακλαστικές ταινίες για να επιζήσει;
Μήπως αυτό σημαίνει πως αν κυκλοφορούμε με τα συνηθισμένα μας ρούχα θα είμαστε συνυπεύθυνοι για το θάνατό μας;
Ίσως να φταίει η μακρά του παραμονή σε ξένους τόπους που έκαναν το Θ. Αγγελόπουλο να θεωρήσει αυτονόητο ότι μπορεί να διασχίσει ένα δρόμο, έτσι, απλά.
Ίσως ήταν αφέλειά του να πιστεύει ότι μπορεί να περάσει απέναντι χωρίς ειδική προστασία.
Ήταν ένα λάθος που το κάνουμε όλοι μας, κάθε μέρα.
Μόνο που εκείνος το πλήρωσε με τη ζωή του.

Λένε πως το συγκεκριμένο σημείο είναι επικίνδυνο. Λένε πως εκεί έχουν συμβεί πολλά ατυχήματα.
Γιατί πολλά;
Γιατί έστω και ένα;
Γιατί δεν παρενέβησαν όλοι, πολίτες και πολιτεία αμέσως μετά το πρώτο να βρούνε τι έφταιξε και να φροντίσουν να μην ξανασυμβεί;
Παράλογα πράγματα στην Ελλάδα του σήμερα.
Πόσο παράλογο είναι η προστασία της ζωής;
Πόσο παράλογο είναι να χάνεις δικό σου άνθρωπο γιατί λείπει ένα φανάρι;

Ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος δεν ήταν ο μοναδικός νεκρός του ανελέητου πολέμου που μαίνεται κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή στους δρόμους της χώρας μας.
Ήταν απλά ο πιο γνωστός από τα θύματά του.
Ήταν απλά εκείνος που είχε αγγίξει τους περισσότερους.
Κι ήταν ένας άνθρωπος που η απουσία του θα κάνει τον κόσμο μας φτωχότερο.
Κι ο κόσμος μας γίνεται κάθε μέρα φτωχότερος, γιατί κάθε μέρα τρία αστέρια σβήνουν στην άσφαλτο.

Τα συλληπητήριά μου στην οικογένειά του. Στις οικογένειες όλων τους. Σε όλους εμάς.

(Πηγές: το Βήμα, τα Νέα, Πρώτο Θέμα)

Προσθήκη: Δύο ακόμη εξαιρετικά δημοσιεύματα για το μεγάλο σκηνοθέτη, αλλά και όλους όσοι αφήνουν την πνοή τους στην άσφαλτο:
Έτσι σκοτώνουμε τους ποιητές στη χώρα μας
Λίγα λόγια για το Θόδωρο Αγγελόπουλο και όχι μόνο...

Δικαστήριο καταδικάζει κατάστημα που καταλάμβανε πεζοδρόμιο

Μπαράκια, καφετέριες, εκθέσεις αυτοκινήτων, ζαχαροπλαστεία, σούπερ-μάρκετ, ακόμα και το ταπεινό περίπτερο, όλα έχουν κατοχυρώσει θέσεις παρκαρίσματος στο πεζοδρόμιο για "τους πελάτες", λες και το πεζοδρόμιο μπροστά στο μαγαζί τους ανήκει.
Όχι, δεν τους ανήκει.
Είναι δικό μας - όλων μας.
Διαβάστε την απόφαση που το επιβεβαιώνει περίτρανα και πηγαίνετε σ' όποιο μαγαζί στη γειτονιά σας έχει κάνει την κατάληψη του πεζοδρομίου καθεστώς.
Αν δε συμμορφωθούν καλέστε την αστυνομία ή ειδοποιήστε τις "Μαμάδες στο Δρόμο."

«Φρένο» στο παρκάρισμα στο πεζοδρόμιο

Τέλος στο «κλείσιμο» των πεζοδρομίων έναντι αμοιβής από ιδιοκτήτες πανάκριβων αυτοκίνητων- «καλών» πελατών νυχτερινών κέντρων και εστιατορίων βάζει το Διοικητικό Πρωτοδικείο το οποίο επικύρωσε την αφαίρεση άδειας για 40 μέρες κεντρικού πολυτελούς εστιατορίου των Αθηνών.

Το δικαστήριο στο οποίο προσέφυγε ο επιχειρηματίας απέρριψε την αίτηση αναστολής για λόγους δημοσίου συμφέροντος οι οποίοι αφορούν «στην προστασία του κοινόχρηστου χαρακτήρα των δημόσιων χώρων και δη των πεζοδρομίων από αυθαίρετες ενέργειες κατάληψής τους από επιχειρήσεις που εκμεταλλεύονται καταστήματα και επιδιώκουν την εξυπηρέτηση των πελατών τους».

Όπως αναφέρουν οι δικαστές οι ισχυρισμοί του επιχειρηματία για τις συνέπειες που θα υποστεί από τη διαρροή πελατείας κ.λπ. «έχουν πολύ μικρότερη βαρύτητα σε σχέση με τις αντίστοιχες αρνητικές συνέπειες που έχει για το κοινωνικό σύνολο η αυθαίρετη κατάληψη πεζοδρομίου αφού οι συνέπειες της οικονομικής βλάβης και της διαρροής πελατείας αναφέρονται αποκλειστικά στην οικονομική σφαίρα» και αφορούν μόνο τον επιχειρηματία, ενώ επέρχονται με ευθύνη του ίδιου επιχειρηματία.

«Αντιθέτως η στέρηση της χρήσης του πεζοδρομίου αναφέρεται στη σφαίρα των κοινωνικών αγαθών (ανεμπόδιστη χρήση κοινόχρηστου χώρου) αφορά αόριστο αριθμό ανθρώπων, οι οποίοι δεν φέρουν καμία ευθύνη, ενώ συναρτάται και με τα αγαθά της ζωής και της σωματικής ακεραιότητας και υγείας αφού η αυθαίρετη κατάληψη πεζοδρομίου και η αδυναμία χρήσης του ιδίως από άτομα που βρίσκονται σε ασθενέστερη θέση (παιδιά, έγκυες, ηλικιωμένοι κ.λπ.) συνεπάγεται αναπόφευκτα κίνδυνο ατυχήματος», καταλήγει η δικαστική απόφαση.

Οι πεζόδρομοι μας ανήκουν

Οι πεζόδρομοι είναι για τους πεζούς.

Σκοπός του πεζόδρομου είναι να δημιουργήσει ένα χώρο όπου οι άνθρωποι μπορούν να κινηθούν σε χαμηλές ταχύτητες με ασφάλεια, έτσι ώστε να μπορούν να επιδοθούν ανενόχλητοι σε δραστηριότητες που επιθυμεί να προωθήσει η πόλη (ψώνια στους εμπορικούς δρόμους, περίπατος γύρω από την Ακρόπολη κτλ.)

Τουλάχιστον αυτό είναι το σκεπτικό των σχεδιαστών.

Τι γίνεται όμως σήμερα;

Πόσες φορές έχετε περπατήσει σε πεζόδρομο απερίσπαστοι;

Στην Ελλάδα σήμερα οι πεζόδρομοι έχουν καταντήσει παρακαμπτήριες αρτηρίες για τους οδηγούς των οχημάτων που θέλουν να ξεφύγουν από τους μποτιλιαρισμένους δρόμους.

Είναι αδύνατον να πας για ψώνια στην Ερμού χωρίς ν' ακούσεις πίσω σου ανυπόμονο μαρσάρισμα, (εκτός ίσως από τα Σάββατα με καλό καιρό όταν η Ερμού είναι πιο "πηγμένη" από τους γύρω δρόμους).

Είναι αδύνατο να κάνεις ρομαντική βόλτα γύρω από την Ακρόπολη χωρίς το διαρκές βουητό των δικύκλων και τη μυρωδιά των καυσαερίων τους.

Όμως το πρόβλημα δεν είναι αν η διέλευση των οχημάτων μας χαλά το κέφι για ψώνια ή καταστρέφει τη ρομαντική ατμόσφαιρα.

Το πρόβλημα είναι η ασφάλεια.
Κάθε φορά που ένας πεζός βγαίνει στο δρόμο παράνομα κινδυνεύει ο ίδιος.
Κάθε φορά που ένας οδηγός μπαίνει παράνομα στον πεζόδρομο δεν κινδυνεύει ο ίδιος αλλά οι πεζοί που θα βρεθούν μπροστά του.
Και όσο κανείς δεν κάνει τίποτα γι αυτό, η κατάσταση θα διαιωνίζεται.

Η Ελλάδα έχει το θλιβερό προνόμιο να είναι η πρώτη σε δυστυχήματα με θύματα πεζούς στην Ευρώπη.
Δύο διαπρεπείς επιστήμονες της χώρας μας άφησαν την τελευταία πνοή τους σε πεζόδρομο, αλλά δεν είναι οι μόνοι (βλ. εδώ, στο όνομα Γωγώ Μπουρελιά).
Καθημερινά, παντού στην Ελλάδα τα οχήματα παραβιάζουν τους χώρους των πεζών και καθημερινά έχουμε συμβάντα, άλλοτε ελαφρά κι άλλοτε σοβαρότερα (βλ. εδώ, εδώ κι εδώ).

Είναι καιρός αυτή η τρομοκρατία να πάψει. Οι οάσεις πρασίνου και ηρεμίας σε κάθε ελληνική πόλη είναι λιγοστές. Αν θέλουμε να τις απολαμβάνουμε, πρέπει να τις υπερασπιστούμε. Αλλιώς, ας αφήσουμε το αυτοκίνητο να κυριαρχήσει παντού κι ας απολαμβάνουμε τον κόσμο μόνο μέσα από τα τζάμια του.

Ώρα για δράση!

Ελάτε μαζί μας, το Σάββατο, 4 Φεβρουαρίου, στις 12 το μεσημέρι, στη γωνία Αιόλου και Σταδίου, κοντά στην Ομόνοια.

Θα διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας να χρησιμοποιούμε τον πεζόδρομο με άνεση και ηρεμία, χωρίς να κινδυνεύουμε.

Θα μιλήσουμε, θα τραγουδήσουμε και θα παρακολουθήσουμε ακροβατικά.

Θα απλώσουμε μουσαμάδες για να ζωγραφίσουν τα παιδιά μια καλύτερη πόλη.

Πάνω απ' όλα, θα σταματήσουμε αυτούς που νομίζουν ότι μπορούν να μπαίνουν στον πεζόδρομο με αυτοκίνητο ή μηχανή.

Θα διεκδικήσουμε, θα περιφρουρήσουμε και θα ομορφύνουμε το χώρο που μας ανήκει.

Οι πεζόδρομοι ανήκουν σε όλους μας. Ας τους υπερασπιστούμε.

Ενημέρωση: Η δράση μας πραγματοποιήθηκε - διαβάστε το αναλυτικό ρεπορτάζ.

Παιδιά στο δρόμο - γιατί;

Δημοσίευσα το προηγούμενο άρθρο κι έκλεισα τον υπολογιστή, αλλά δε μπορούσα να ησυχάσω.
Όσο σκεφτόμουν το συμβάν τόσο άναβα και κόρωνα.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η ατάκα του άσχετου δημοσιογράφου (άσχετος, γιατί ποιος λογικός άνθρωπος λέει "κοπέλα" ένα κοριτσάκι 13 χρονών;)

Λέει λοιπόν ο σοφότατος συντάκτης του άρθρου: "προσπάθησαν να περάσουν ένα δρόμο, όμως δυστυχώς για τα ίδια όχι από τη διάβαση".
Δηλαδή τι, κύριε δημοσιογράφε, θέλετε να πείτε ότι αν είχαν περάσει από τη διάβαση θα ήταν ασφαλή;
Μα πού ζείτε κύριε δημοσιογράφε;
Πώς είναι δυνατό ν' αγνοείτε ότι στην Ελλάδα η διάβαση είναι είδος εν ανεπαρκεία;
Μήπως νομίζετε πως όλοι οι δρόμοι είναι όπως οι κεντρικοί με τις διαβάσεις τους όμορφες και φρεσκοβαμμένες;

 Πού τέτοια τύχη. Οι περισσότεροι δρόμοι στην Ελλάδα είναι όπως αυτός - χωρίς καμία διαγράμμιση πουθενά.

Τι; Δε φαίνεται καλά η φωτογραφία; Ας δούμε τότε έναν άλλο δρόμο:

Πείτε μου, κύριε δημοσιογράφε, πού έχετε δει διασταύρωση με διαγραμμισμένη διάβαση; Και φυσικά, αν λείπουν οι διαγραμμίσεις στις διασταυρώσεις (που είναι υποχρεωτικά διαβάσεις, σύμφωνα με τον ΚΟΚ) πιστεύετε ότι θα υπάρχουν σε άλλα σημεία, πχ. στη μέση ενός οικοδομικού τετραγώνου; Ξέρετε ότι στην πλειοψηφία των δρόμων πρέπει να περπατήσετε κάμποση ώρα ώσπου να συναντήσετε διάβαση για να περάσετε "νόμιμα";

Ας υποθέσουμε όμως ότι ο δρόμος που προσπάθησαν να περάσουν τα παιδιά έχει διαβάσεις, και μάλιστα σε απόσταση μικρότερη από πεντακόσια μέτρα μεταξύ τους.
Μπορούσαν να περάσουν;
Έχετε δει πολλές διαβάσεις ελεύθερες από μηχανάκια, αυτοκίνητα και άλλα εμπόδια;

Το να βρεις διάβαση που να μπορείς να περάσεις είναι θαύμα κι εξαίρεση, όχι κανόνας.

Με λίγα λόγια ο πεζός θα περάσει πριν από τη διάβαση, μετά από τη διάβαση, κοντά ή μακριά από τη διάβαση, αλλά πάντως αν καταφέρει να βρει χώρο για να περάσει θα είναι τυχερός.

Αλλά ας υποθέσουμε ότι υπήρχε η διάβαση, κι ας υποθέσουμε ότι δεν είχε παρκάρει κάποιος ακριβώς μπροστά στο άνοιγμα που αφήνουν τα κάγκελα για τους πεζούς.
Αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά θα περνούσαν σώα;
Πείτε μου, σε ποιο μέρος της Ελλάδας έχετε δει αυτοκίνητα να φρενάρουν στη διάβαση;

Πού έχετε δει οχήματα να παραχωρούν προτεραιότητα σε πεζούς; (Ξέρω την απάντηση, έχω γράψει γι αυτό το παράξενο μέρος, εδώ.)

Ακόμη κι αν η διάβαση έχει φανάρια, οι πεζοί δε μπορούν να περάσουν με ασφάλεια. Δε μπορούν να εμπιστευτούν το πράσινο για τους πεζούς, τη στιγμή που αυτοκίνητα και μηχανάκια παραβιάζουν το δικό τους κόκκινο.

Αντιμέτωπος μ' αυτά τα δεδομένα, ο πολίτης δεν έχει άλλη επιλογή: αν θέλει να περάσει το δρόμο, να πεταχτεί στο απέναντι κατάστημα, να πάει στη στάση ή στο σπίτι του ή στη δουλειά πρέπει να περάσει παράνομα.
Αγνοώντας διαγραμμίσεις, φανάρια και σήματα προτεραιότητας που δεν του προσφέρουν ούτε εξασφάλιση ούτε προστασία, ο πεζός θα περάσει από όπου χωρά να διαβεί, όταν ο ίδιος κρίνει ότι η κίνηση του επιτρέπει.

Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το μεγάλο πρόβλημα: τι θα συμβεί αν ο πεζός κρίνει λάθος τα πράγματα;
Τι θα συμβεί αν η ηλικία, η όραση ή η κρίση του δεν του επιτρέψουν να υπολογίσει σωστά την ταχύτητα και την απόσταση ενός οχήματος που φαίνεται να είναι ακόμη μακριά;
Τι θα συμβεί αν την ώρα που διασχίζει το δρόμο γλιστρήσει και πέσει, αν σκοντάψει σε κάποια από τις τόσες λακκούβες;
Τι θα συμβεί αν η ορατότητα είναι περιορισμένη και ο οδηγός δε μπορέσει να αντιληφθεί έγκαιρα τον πεζό; Αν δεν προλάβει να σταματήσει;

Το τι θα συμβεί μας το λέει το δημοσίευμα. Και φυσικά πάντα θα βρεθεί κάποιος που θα πει "έφταιγε ο πεζός, γιατί δεν πέρασε από τη διάβαση."

Ε, λοιπόν όχι!
Δε φταίνε τα παιδιά που δεν περνούν από τη διάβαση.
Φταίει το ότι δεν έχουν διάβαση και φταίνε τα εμπόδια που τους κάνουν να μη μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτές που υπάρχουν.
Κι αφού έμαθαν να διασχίζουν το δρόμο από όπου βρουν, οι οδηγοί φρόντισαν να τους διδάξουν πως ακόμη κι όταν περνάς από διάβαση, το κάνεις με δική σου ευθύνη, όταν το επιτρέψει η κίνηση.
Γιατί λοιπόν να κάνουν τον κόπο να πάνε στη διάβαση; Γιατί να μην περάσουν από τη μέση του δρόμου; Ποια η διαφορά;

Πείτε μου - έχουν άδικο τα παιδιά;

Κι άλλο δυστύχημα - παιδιά στο δρόμο

Κι άλλη φρικτή είδηση:

Παιδιά παρασύρθηκαν από Ι.Χ. (από εδώ)

Από θαύμα ζουν δύο ανήλικα παιδιά στη Λάρισα, τα οποία πάτησε αυτοκίνητο.

Ένας 15χρονος και μια κοπέλα 13 χρονών, προσπάθησαν να περάσουν ένα δρόμο, όμως δυστυχώς για τα ίδια όχι από τη διάβαση.
Την ώρα εκείνη περνούσε από το σημείο ένας οδηγός ο οποίος αν και πάτησε τα φρένα δεν μπόρεσε να σταματήσει το αμάξι, με αποτέλεσμα να πατήσει τα δύο παιδιά.
Σύμφωνα με το onlarisa.gr, στον οδηγό έγινε έλεγχος αλκοτέστ και βγήκε αρνητικός. Τα δύο παιδιά νοσηλεύονται στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας.

Γιαγιά στο δρόμο

Η ιστορία που θα σας πω σήμερα έχει να κάνει με μια γιαγιά που βρέθηκε (κυριολεκτικά) στο δρόμο. Δεν την είπαν τα κανάλια, δεν την έγραψαν οι εφημερίδες. Ακόμη κι ο τοπικός τύπος, μόλις που ασχολήθηκε. 

Κι όμως. Αυτή η γιαγιά θα μπορούσε να είναι η δική μου, η δική σας. Κάποιοι θα τη φωνάζουν μάνα και θα πέρασαν τα Χριστούγεννα δίπλα της, στο νοσοκομείο. Κάπου θα έχει εγγονάκια που θα την περιμένουν να τα καθήσει στα γόνατα και να τους πει παραμύθια.

Η ιστορία της πρέπει ν' ακουστεί:

Παρέσυρε τη γιαγιά και την άφησε μέσα στο δρόμο, υπό καταρρακτώδη βροχή

Συντάκτης: Γεώργιος Πρατζίκος.
Τρίτη, 20 Δεκέμβριος 2011

Η 85χρονη βρέθηκε από διερχόμενο οδηγό αναίσθητη μέσα στο δρόμο...

Ήταν λίγο μετά τις 6.00΄χθες το απόγευμα και είχε νυχτώσει για τα καλά. Η βροχή ήταν τόσο δυνατή που με δυσκολία έβλεπες λίγα μέτρα πιο μακριά. 

Διερχόμενος οδηγός... στην επαρχιακή οδό Λεπουρίων-Κύμης, μέσα στον οικισμό Χάνια, διέκρινε κάτι στο οδόστρωμα. Όταν κατέβηκε, δεν πίστευε στα μάτια του.

Η ηλικιωμένη γυναίκα ήταν αναίσθητη στη μέση του δρόμου. Ειδοποίησε αστυνομία και ΕΚΑΒ και την μετέφεραν αρχικά στο Κέντρο Υγείας Αλιβερίου και στη συνέχεια στο νοσοκομείο Χαλκίδας.

Σύμφωνα με το LamiaReport, η άτυχη γριούλα είχε χτυπηθεί από αυτοκίνητο, αφού έφερε κάταγμα στο δεξί πόδι, κακώσεις στη δεξιά πλευρά του σώματός της και άλλες εκδορές, που δείχνουν ότι παρασύρθηκε από ασυνείδητο οδηγό, ο οποίος την εγκατέλειψε.

(Αναδημοσίευση από εδώ.)

Διάβαση;

Αυτή είναι μια διάβαση.

Είμαι νομοταγής, θέλω να περάσω από τη διάβαση, κι όχι απ' όπου  νά 'ναι.
Άλλωστε, σύμφωνα με τα όσα είπε ο δικαστής (βλ. εδώ),  έχει κι ο πεζός ευθύνη, και άρα αν με πατήσουν, δε θέλω να πρέπει να πληρώσω κι αποζημίωση.
Πείτε μου, λοιοπόν, κύριε δικαστά, από πού θα περάσω;
Μεταξύ περιπτέρου και παρκαρισμένων, από πού θ' ανέβω στο πεζοδρόμιο;
Καμιά ιδέα;

Ένα δυστύχημα που δεν έγινε και άλλα ελληνικά παράδοξα

Είναι Σαββάτο βράδυ, λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Μια Μερσεντές τρέχει στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης παραβιάζοντας τέσσερα κόκκινα στη σειρά. Δίπλα στον οδηγό κάθεται η κόρη του, δεκαπέντε χρονών.

Ποιος άνθρωπος πάει του σκοτωμού με το παιδί του στο αυτοκίνητο; 

Είναι πιωμένος ή τρελλός και δεν έχει αίσθηση του κινδύνου; Ή μήπως πιστεύει πως ο κίνδυνος δε μπορεί να τον αγγίξει; Μήπως πιστεύει πως τίποτα δεν τον αγγίζει; Πως είναι ένας μικρός θεός;

Κάποιοι αστυνομικοί αντιλαμβάνονται το δημόσιο κίνδυνο και τον σταματούν. Του ζητούν τα χαρτιά του. Ο οδηγός αρνείται να συμμορφωθεί. Ειρωνεύεται τους αστυνομικούς.

Οι αστυνομικοί θυμώνουν. Ο οδηγός επιχειρεί να φύγει. Ένας αστυνομικός προσπαθεί να τον εμποδίσει μπαίνοντας μπροστά στο αυτοκίνητο. Ο οδηγός ξεκινά και τον παρασέρνει τραυματίζοντάς τον ελαφρά.

Τελικά δίνει τα χαρτιά του. Η άδειά του έχει λήξει. Αρνείται να υποβληθεί σε αλκοτέστ. Οι αστυνομικοί του ζητούν να τους ακολουθήσει στο τμήμα. Ο οδηγός παζαρεύει ή προσπαθεί να ξεφύγει ζητώντας τους να τον αφήσουν να πάει πρώτα το παιδί του στο σπίτι.

Τελικά καταλήγει στο τμήμα. Το αλκοτέστ είναι αρνητικό. Ό,τι έκανε ο οδηγός το έκανε εντελώς νηφάλιος.

Α, και μια λεπτομέρεια. Τον λένε Κίμωνα Κουλούρη και ήταν ηγέτης αυτού του τόπου για πολλά χρόνια.

Όσο κι αν μ' ενοχλεί, δε θ' ασχοληθώ με το ότι ο ΚΚ αφέθηκε ελεύθερος χωρίς όρους, χωρίς τίποτα. Ούτε και θα εξετάσω τι θα είχε συμβεί (στα χέρια της αβρότατης αστυνομίας μας) αν οποιοσδήποτε άλλος πολίτης είχε διαπράξει έστω και το μικρότερο από τα παραπτώματα του υπουργού.
Αυτό που με προβληματίζει είναι η συμπεριφορά του, η οποία είναι τυπική.

Τι είναι αυτό που κάνει τους ηγέτες αυτού του τόπου ασύδοτους;

Τι τους δίνει το θράσος να παραβιάζουν τους νόμους με τη βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται να τιμωρηθούν;

Γιατί εκπλήττονται τόσο αν τύχει να βρεθούν αντιμέτωποι με το νόμο;

Γιατί μπορούν να εκφοβίζουν, να παζαρεύουν, ν' ασκούν πιέσεις για να αποφύγουν τη δικαιοσύνη;
Γιατί πάντα τα καταφέρνουν;

Και, δίπλα σ' αυτές τις ερωτήσεις, ας αναλογιστούμε μερικές ακόμη:

Όταν οι άνθρωποι που κυβερνούν αυτή τη χώρα είναι τόσο έτοιμοι να παρανομήσουν και τόσο βέβαιοι ότι δε θα υποστούν καμία συνέπεια, τι σημαίνει αυτό για τη διακυβέρνησή τους;

Τι σημαίνει αυτό για τη χώρα που κυβερνούν;

Και, τέλος, τι παράδειγμα δίνουν αυτοί οι ηγέτες στους πολίτες που παρακολουθούν;

(Οι περισσότερες πληροφορίες για το επεισόδιο από εδώ. Η φωτογραφία της νυχτερινής Αθήνας από εδώ. Το "φανάρι του Κουλούρη" από εδώ.)

.

Άσχημα νέα

Να πάρει η ευχή.

Ήταν ανάγκη να γίνει;

Το ξέρουμε, το περιμένουμε, το φωνάζουμε τόσα χρόνια τώρα, αλλά πάντα όταν γίνεται προκαλεί τα ίδια συναισθήματα: σοκ και θλίψη.

Η νέα χρονιά μπήκε με άλλον έναν πεζό κάτω από τις ρόδες.

Διαβάζουμε από εδώ:

"Ι.Χ. παρέσυρε ηλικιωμένο

Την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο άφησε, ένας 66χρονος άνδρας στην Kρήτη, ο οποίος παρασύρθηκε το βράδυ της Πρωτοχρονιάς, από διερχόμενο όχημα.
Ο άτυχος άνδρας περπατούσε στο 26ο χλμ. της επαρχιακής οδού Σητείας - Ιεράπετρας, όταν - υπό άγνωστες συνθήκες - παρασύρθηκε από αυτοκίνητο, που οδηγούσε ένας 53χρονος.
Ο 66χρονος τραυματίστηκε θανάσιμα, ενώ ο οδηγός του οχήματος συνελήφθη."

Θα το ξαναπώ και δε θα βαρεθώ να το επαναλαμβάνω:

Όταν οι πεζοί και οχήματα κινούνται στον ίδιο χώρο, έχουμε θύματα.
Όταν οι υποδομές δεν είναι σωστές, έχουμε νεκρούς.
Όταν οι χρήστες του δρόμου δεν έχουν οδική παιδεία, έχουμε τραγωδίες.

Τα τροχαία είναι εθνική πληγή. Μπορούν να προληφθούν. Πρέπει να προλαμβάνονται.

Καλή χρονιά

Χρόνια πολλά σε όλους!

Εύχομαι ο καινούριος χρόνος να φέρει σε όλους υγεία και αγάπη, γιατί αν υπάρχουν αυτά, όλα τ' άλλα τα βρίσκουμε, αλλά αν δεν υπάρχουν, όλα τ' άλλα δεν έχουν σημασία.

Εύχομαι μια χρονιά με καλές ειδήσεις και καλύτερες εξελίξεις, με περισσότερη ειρήνη, ελπίδα και αγάπη απ' όση μας άφησε το 2011.
Εύχομαι το 2012 να φέρει φώτιση στους ηγέτες και δύναμη στους πολίτες, γιατί χρειαζόμαστε μεγάλες δόσεις κι από τα δύο.

Πάνω απ' όλα εύχομαι σ' όλους σας μια καλή χρονιά!