Αμάν αυτοί οι πεζοί! Να μάθουν επιτέλους να περπατούν σωστά!

Η οργάνωση ΠΕΖΟΙ δημοσίευσε ένα πολύ εύστοχο άρθρο για την τελευταία πρωτοβουλία του Υπουργείου Μεταφορών και Δικτύων.
Το παραθέτω αυτούσιο (οι υπογραμμίσεις και οι φωτογραφίες δικές μου):

ΦΤΑΙΝΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΑ «ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ»;

Το Υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, στα πλαίσια της επίσημης έναρξης της 10ετίας δράσης για την οδική ασφάλεια 2011-2020, οργάνωσε στις 12 Μαΐου εκδήλωση με το σύνθημα «Παιδιά και Οδηγοί – προσέχουμε μαζί» και παιχνίδι των μικρών παιδιών «σε τάπητα που έχει το σχήμα δρόμου» με σκοπό «την εκπαίδευση για σωστή συμπεριφορά στο δρόμο».

Αν κρίνουμε από την απόπειρα μεταφοράς της ευθύνης για μια πόλη που σέβεται την ανθρώπινη ζωή, από το ίδιο το υπουργείο, στα μεγαλύτερα θύματά του (δηλαδή τα παιδιά), οι προοπτικές για την οδική ασφάλεια είναι σκοτεινές. Η διαφαινόμενη δηλαδή στρατηγική του υπουργείου για την οδική ασφάλεια είναι να «εκπαιδευτούν» τα παιδιά και όχι οι οδηγοί – η ποινή που επιφυλάσσει για όσους από τους μικρούς μαθητές είναι αμελείς (ή ανεπίδεκτοι μαθήσεως) είναι όπως φαίνεται η καταδίκη σε θάνατο με «ατύχημα». Ίσως να επεκτείνει τα «εκπαιδευτικά» προγράμματα και σε άλλες κατηγορίες, όπως οι υπερήλικες – με εντατικό φροντιστήριο για όσους πάσχουν από Alzheimer! Οι οδηγοί προβλέπεται να προσέχουν μόνο για τη δική τους ασφάλεια (χρήση ζώνης ασφαλείας και κράνους).

Έχουμε επισημάνει πολλές φορές (και το επαναλαμβάνουμε για άλλη μία) την ανάγκη για εντατικές ενημερωτικές εκστρατείες για την ευαισθητοποίηση των οδηγών στο σεβασμό των δικαιωμάτων των πεζών και των χώρων κίνησής τους (πεζοδρόμια, πεζόδρομοι, πλατείες, πάρκα κλπ). Αντί για αυτό, το υπουργείο, που προωθεί με φανατισμό τη χρήση του ΙΧ αυτοκινήτου και της μοτοσικλέτας (δαπανά αφειδώς για επιχορηγήσεις αυτοκινητοδρόμων και αγορά ΙΧ, ονομάζοντάς τα «ανάπτυξη», ενώ περικόπτει δαπάνες για σιδηροδρόμους και αστικές συγκοινωνίες που είναι παραγωγικές και αναγκαίες) προσπαθεί να μεταθέσει, με προσβλητικό για αυτά τρόπο, την ευθύνη στα τα θύματά του, που τα αναγκάζει να περπατούν σε πόλεις με ανύπαρκτα πεζοδρόμια και συνήθως κατειλημμένες διαβάσεις.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η «εκπαίδευση» των μικρών μαθητών γίνεται σε εργαστηριακές συνθήκες – γιατί βέβαια αν γινόταν σε κανονικές συνθήκες (στο δρόμο) θα ήταν φανερή η αδυναμία εφαρμογής της «διδασκαλίας».

Προτείνουμε στο υπουργείο, αν θέλει πραγματικά να πετύχει οδική ασφάλεια, να επικεντρωθεί στην εκπόνηση και υποχρεωτική επιβολή σωστών προδιαγραφών πεζοδρομίων,

την ευαισθητοποίηση των οδηγών στο σεβασμό των δικαιωμάτων των πεζών μέσα από εντατικές ενημερωτικές εκστρατείες (όπως αυτές που γίνονται διαρκώς για τη χρήση της ζώνης ασφαλείας και του κράνους),

την ενίσχυση των δημόσιων συγκοινωνιών

και την αποθάρρυνση της χρήσης ΙΧ αυτοκινήτων και μοτοσικλετών

και τη διαμόρφωση πόλεων για ανθρώπους και όχι για μηχανές (με πραγματικούς πεζόδρομους και όχι αυτοκινητόδρομους).

Και την επόμενη φορά, να φωνάξει για να διδάξει, όχι τους μικρούς μαθητές, αλλά τους εκπροσώπους της αστυνομίας, που όχι μόνον αρνείται να προστατεύσει τα δικαιώματα των πεζών (ακόμα και όταν αυτοί ζητούν την προστασία τους), αλλά είναι και οι μεγαλύτεροι παραβάτες των χώρων των πεζών (πεζοδρόμια, πλατείες πεζόδρομοι κλπ) ακόμα και με τα υπηρεσιακά τους οχήματα.

Παρκάρω όπου γουστάρω: παιδικός σταθμός

Ανάμεσα στις πολυκατοικίες του Ν. Ηρακλείου, βλέπεις ξαφνικά να ξεφυτρώνει ένα κουφετί κάστρο.
Πλησιάζεις και βλέπεις ότι πρόκειται για παιδικό σταθμό.
Το γράφει πάνω στα κίτρινα σχολικά που είναι παρκαρισμένα ακριβώς απέξω, πάνω στο πεζοδρόμιο, το οποίο φροντίζουν να κλείσουν επιμελώς, ώστε γονείς και παιδιά να πρέπει να κατέβουν στην άσφαλτο.

Δε θα σχολιάσω την αισθητική του σταθμού, αλλά θα περιοριστώ να παρατηρήσω ότι οι πύργοι και οι επάλξεις θα πρέπει σίγουρα να κόστισαν πολύ περισσότερο από τις ευθείες ενός συμβατικού κτιρίου.
Κι όμως, ο άνθρωπος που δαπανά τόσα χρήματα για να χτίσει ένα πολυδάπανο κτίριο σε ιδιόκτητο οικόπεδο, σε ακριβή περιοχή, δεν κάνει τον κόπο να διαθέσει λίγα τετραγωνικά για να παρκάρει τα λεωφορεία του σταθμού.

Κι αν το οικόπεδο ήταν μικρό, δε θα έπρεπε να φροντίσει να κατασκευαστεί υπόγειο γκαράζ;
Να νοικιάσει, έστω, κάποιο χώρο στάθμευσης σε γειτονική πολυκατοικία, αν το οικόπεδό του είναι τόσο μικρό που δε χωρά δυο αυτοκίνητα.
Σίγουρα, κάτι τέτοιο θ' ανέβαζε το κόστος, αλλά πραγματικά, θα ήταν τόσο μεγάλη η δαπάνη μπροστά στα όσα ξοδεύτηκαν για το υπόλοιπο κτίριο;
Με λίγα λόγια ξόδεψε μια περιουσία για παστέλ επάλξεις και μετά παρκάρει το σχολικό στο πεζοδρόμιο των παιδιών;
Σα να βάζεις στην αυλή πισίνα, αλλά να τσιγγουνεύεσαι να φτιάξεις μια μικρή τουαλέτα για περίπτωση ανάγκης.
Μα πόσο φραγκοφονιάς μπορεί να γίνει κανείς;

Έτσι λοιπόν, ο ιδιοκτήτης του παραμυθένιου αυτού κάστρου, αφού αξιοποίησε όσο έπαιρνε το δικό του χώρο, παρκάρει τα σχολικά του στο δημόσιο χώρο, στο πεζοδρόμιο που θα χρησιμοποιήσουν τα παιδιά, δίνοντάς στους μικρούς μαθητές πολύτιμα μαθήματα κυκλοφοριακής αγωγής που σίγουρα θα τους φανούν χρήσιμα στο μέλλον.

Ο Στρος-Καν και η ελληνική δικαιοσύνη

Μιλούσα χτες για την υπόθεση του Στρος-Καν.
Μιλούσα γι αυτή την απίστευτη για τα ελληνικά δεδομένα εξέλιξη, αυτός, ο πολύς και μεγάλος, να βρεθεί στη φυλακή έπειτα από την καταγγελία μιας ταπεινής καμαριέρας.
Πιστεύετε ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο εδώ;
Εδώ ένας άσημος αλλά σεσημασμένος βιαστής είναι ακόμα ελεύθερος, έξι χρόνια μετά την αρχική καταγγελία, πώς λοιπόν θα μπορούσε να συλληφθεί ένας διάσημος;

Α, ρε Στρος-Καν, λάθος χώρα διάλεξες για ατασθαλίες.
Εδώ θα μπορούσες να κάνεις ό,τι θέλεις και μετά θα κυκλοφορούσες ελεύθερος κι ωραίος.

Κι αν υποθέσουμε ότι σε συλλάμβαναν θα σ' άφηναν πάλι να κυκλοφορήσεις ελεύθερος, χωρίς φρουρούς και βραχιολάκια, να, σαν τον Ψωμιάδη ας πούμε, με μια πουράκλα στο χέρι, ελεύθερος γιατί έχει υποστεί "ανήκεστον βλάβη".

Ποιός θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η ελληνική δικαιοσύνη είναι τυφλή;
Ποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η ελληνική δικαιοσύνη είναι στην υπηρεσία του πολίτη;
Έχετε μπλέξει ποτέ στα γρανάζια της;

Αν εξυπηρετεί κάποιον η ελληνική δικαιοσύνη, αυτός δεν είναι ο πολίτης.
Ο μέσος, τίμιος, πολίτης είναι άοπλος μπροστά στην οποιαδήποτε αδικία.
Αν κάποιος τον βλάψει δεν έχει δικαίωμα να κηρύξει βεντέτα και να πάρει το αίμα του πίσω - το κράτος απαγορεύει και κολάζει αυστηρά την αυτοδικία.
Το ίδιο το κράτος όμως, δε σπεύδει να υπερασπιστεί τον αδικημένο πολίτη.
Σέρνεται, κωλυσιεργεί, χρονοτριβεί και, κυρίως, κοστίζει πανάκριβα.
Ο πολίτης που θα θελήσει δικαιοσύνη πρέπει να την πληρώσει ξανά και ξανά, με την ελπίδα ότι ίσως, κάποια μέρα, δικαιωθεί.

Νομίζετε πως είναι τυχαίο που κάθε τόσο συναντάς ένα αυτοκίνητο με κολλημένο "γάιδαρο";
Ο πολίτης που θα βρει ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο πάνω στο πεζοδρόμιο, στη διάβαση, στη ράμπα, ξέρει ότι δεν έχει τίποτα να ελπίζει από την ελληνική αστυνομία και ότι θα μπλέξει άσχημα αν προσφύγει στη δικαιοσύνη.
Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε τίμιοι άνθρωποι και δε θα προξενούσαμε ποτέ εκούσια βλάβη σε κανέναν άνθρωπο, ή την περιουσία του.
Τι μένει λοιπόν;
Η μοναδική διέξοδος είναι το ταπεινό αυτοκόλλητο, μια μικρή πράξη αντίδρασης, μια ηθελημένη, έστω και χιουμοριστική, εξύβριση του ασυνείδητου οδηγού.

Κι ακόμα, μια ένδειξη της αγανάκτησης των πολιτών μπροστά στην ανυπαρξία του ελληνικού κράτους δικαίου.
.

O Στρος-Καν και τα πεζοδρόμια

Πολλές μέρες τώρα αναρτώ προγραμματισμένα άρθρα, γιατί δουλεύω σαν τρελλή για να προλάβω μια προθεσμία. Σα να μην έφτανε αυτό, χτύπησαν και ανοιξιάτικες ιώσεις.

Τις προάλλες όμως αποφάσισα να σπάσω το πρόγραμμα, κι άρχισα να γράφω μια ανάρτηση που τότε ήταν επίκαιρη.
Ώσπου να την τελειώσω όμως, τα πράγματα άλλαξαν: ο κόσμος μαζεύτηκε στο Σύνταγμα κι αυτή η ανάρτηση ξεκίνησε από τη Νέα Υόρκη και κατέληξε στο μέγαρο της Βουλής.

Δε θα πω περισσότερα, καλύτερα να διαβάσετε αυτό το "σεντόνι" και να σχηματίσετε τη δική σας άποψη.

Θα μου πείτε: "Τι τίτλος είναι αυτός; Ας πούμε ότι ο (τέως) πρόεδρος του ΔΝΤ έχει κάποια σχέση με τα όσα γίνονται στο Σύνταγμα, τι σχέση έχει όμως με τα ελληνικά πεζοδρόμια;"

Έλα που έχει...

Αυτή τη σχέση πρόσεξα από την πρώτη στιγμή, κι αυτή με προβληματίζει από την αρχή της ιστορίας.

Ας κάνουμε όμως μια επανάληψη: ένας από τους ισχυρότερους ανθρώπους στον κόσμο που κρατούσε την τύχη εκατομμυρίων ανθρώπων στα χέρια του, συνελήφθη και φυλακίστηκε.
Δε θα με απασχολήσει εδώ αν οι κατηγορία του βιασμού είναι αληθινή η πλαστή, αν την έπεσε στην καμαριέρα ή αν του την έπεσε εκείνη, αν η όλη ιστορία είναι μια καλοστημένη παγίδα από ποιος ξέρει ποιους και ποια συμφέροντα.
Εκείνο που με απασχολεί είναι το πώς αντιμετωπίστηκε ο πολύς και μέγας Στρος-Καν, αμέσως μόλις έγινε μια καταγγελία εναντίον του.

Τι έκαναν οι αρχές;
Μήπως κοίταξαν από την άλλη;
Μήπως καθυστέρησαν τους αστυνομικούς ώσπου να μπορέσει να διαφύγει από τη χώρα;
Μήπως έκαναν στον ύποπτο κάποιες χαμηλών τόνων παρατηρήσεις, λέγοντας στη μηνύτρια ότι δεν αξίζει τον κόπο να εμπλακεί στη δικαστική διαδικασία και καλύτερα να το ξεχάσει;
Μήπως έβαλαν την υπόθεση σε κάποιο φάκελλο ν' αραχνιάζει μέχρι δευτέρας παρουσίας;
Μήπως επέτρεψαν στον κατηγορούμενο να κυκλοφορεί ελεύθερος μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης, που θα πάρει χρόνια;
Μήπως θα επιτρέψουν στην υπόθεση να περιφέρεται στα δικαστήρια ώσπου να παραγραφεί το αδίκημα, αν δεν πεθάνουν πρώτα από φυσικά αίτια θύτης ή θύμα;

Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να είχαν συμβεί, αν η καταγγελία είχε γίνει στην Ελλάδα.

Τίποτα όμως από αυτά δε συνέβη στη Νέα Υόρκη.
Ο ύποπτος συνελήφθη, του απαγγέλθηκαν κατηγορίες, και μπήκε στη φυλακή δίπλα στους πορτοφολάδες, τους δολοφόνους και τα πρεζόνια.
Με λίγα λόγια αντιμετωπίστηκε όπως κάθε παραβάτης του νόμου, και το κράτος δεν του επεφύλαξε ειδική μεταχείριση (με εξαίρεση την επιπλέον φρούρηση).
Θα περάσει από δίκη κι αν καταδικαστεί θα εκτίσει ποινή.
Το ίδιο έπαθαν και πολλοί άλλοι διάσημοι, όπως πχ. ο Wesley Snipes, που αν και σταρ του Χόλιγουντ αυτή τη στιγμή είναι στη φυλακή για φοροδιαφυγή.

Μήπως οι "έξυπνοι" έλληνες θα έπρεπε να πάρουν μαθήματα από τα "αμερικανάκια";
Πόσοι από τους δικούς μας "μεγάλους" και "σημαίνοντες" έχουν κάνει παρανομίες;
Από αυτούς, πόσοι έχουν συλληφθεί, δικαστεί, καταδικαστεί κι εκτίσει τις ποινές τους;
Πόσων τα αδικήματα παραγράφηκαν;
Πόσοι είναι στο απυρόβλητο;
Πόσοι καταδικάστηκαν και τώρα κυκλοφορούν ελεύθεροι;
Πώς εισπράττει αυτή την ασυδοσία ο πολίτης;

Όταν ένας υπουργός χωροταξίας χτίζει αυθαίρετη βίλλα,
όταν ένας υπουργός αμύνης βρίσκει έξι εκατομμύρια ευρώ για ν' αγοράσει διαμέρισμα στην Αρεοπαγίτου,
όταν ένας υπουργός εργασίας απασχολεί εργάτη χωρίς ένσημα,
όταν αμέτρητοι από τους ηγέτες μας έχουν εμπλακεί σε σκάνδαλα τα οποία είδαν το φως της δημοσιότητας, αλλά κανείς από τους υπόπτους δε συνελήφθη, δε φυλακίστηκε, δεν παραπέμφθηκε σε δίκη, δεν καταδικάστηκε,
όταν αμέτρητοι άλλοι έχουν πλουτίσει με άγνωστους τρόπους και μέσα, και συνεχίζουν να διάγουν βίο θρασύτατο και ασύδοτο,

τότε πώς να σεβαστεί το νόμο ο απλός πολίτης;

Όταν ο νόμος εφαρμόζεται επιλεκτικά, και κάποιοι εμφανίζονται υπεράνω του, πώς μπορεί ο πολίτης να δεχτεί ότι υπάρχει για να εξυπηρετεί το κοινό καλό;
Όταν σεσημασμένοι παραβάτες του κυκλοφορούν ελεύθεροι, πώς είναι δυνατόν να πιστέψει ότι ο νόμος είναι δίκαιος;
Όταν κάποιοι παραβατούν συστηματικά χωρίς συνέπειες, πώς είναι δυνατόν να συνεχίσει να βαδίζει στο δρόμο της αρετής χωρίς να νιώθει μ****;

Οι ηγέτες του τόπου μας φέρονται σαν να θεωρούν τους νόμους προεραιτικούς.
Φαίνεται να νομίζουν πως φτιάχτηκαν για να εφαρμόζονται από οποιονδήποτε άλλο εκτός από τους ίδιους.
Όσο για τις ποινές, έχουν φροντίσει φυσικά να είναι στο απυρόβλητο.

Το θράσος και η ασυδοσία τους δεν περιορίζονται μόνο στα μεγάλα θέματα, που απασχολούν το πανελλήνιο.
Την πεποίθησή τους αυτή την εκφράσουν κάθε φορά που θα τους δοθεί η δυνατότητα.
Θέλετε ένα παράδειγμα;

Μετά από αυτό, πώς περιμένουμε από τον έλληνα πολίτη να σεβαστεί το νόμο;
Γιατί να συμμορφωθεί με νόμους, κανονισμούς και διατάξεις;
Γιατί να μην παρανομήσει, στο μέτρο που του είναι δυνατό;
Γιατί, τέλος, να μην παρκάρει στο πεζοδρόμιο;
Και πώς να μην αγανακτήσει με το όργανο της τάξης που θα του κολλήσει κλήση;
Πώς να μη νιώσει ιερή οργή όταν τιμωρείται αυτός, ενώ άλλοι, που έχουν πράξει πολύ χειρότερα, μένουν ατιμώρητοι;

Και να που τελικά ξεκινώντας από το ταπεινό πεζοδρόμιο φτάνουμε ως την κορυφή του κράτους.
Και να, που για μια ακόμη φορά, αποδεικνύεται ότι το ψάρι βρωμά από το κεφάλι.

Όσο η ηγεσία μας καταπατά και περιφρονεί τη νομιμότητα, η κατάσταση δε θα αλλάξει, ούτε στα πεζοδρόμια, ούτε πουθενά αλλού.
Όσο οι πολίτες ανέχονται αυτή την κατάσταση απέχοντας από τις εκλογές ή ψηφίζοντας ξανά τα ίδια πρόσωπα, αμείβουν αυτή τη συμπεριφορά, αντί να την κολάζουν.
Όσο συνεχίζουμε να ξεσπούμε γκρινιάζοντας στον καναπέ, αντί να κατέβουμε στο Σύνταγμα, τόσο τα πράγματα θα μένουν ίδια κι απαράλλαχτα.

Αν θέλουμε ν' αλλάξει η κατάσταση, δε φτάνει ν' αλλάζουμε κανάλια.
Αν θέλουμε αυτό το όχημα που λέγεται Ελλάδα ν' αλλάξει πορεία, πρέπει να κατεβούμε και να σπρώξουμε.
Δε γίνεται αλλιώς.

Διάβαση πεζών 3 - Δεν περνάς, περνάς!

Σήμερα δε θα μιλήσω για οδηγούς που κλείνουν τις διαβάσεις σταματώντας επάνω τους, ή που δε σταματούν μην επιτρέποντας στους πεζούς να περάσουν.

Σήμερα θα μιλήσω για έναν μικρό παράδεισο νομιμότητας, εκεί που ο πεζός περνά άνετα και με ασφάλεια.

Θ' αναφερθώ σ' ένα μέρος της Ελλάδας όπου, μόλις ο πεζός απλώσει το πόδι, κάνοντας ότι θέλει να περάσει το δρόμο, τα αυτοκίνητα αυτόματα σταματούν και περιμένουν ήσυχα να περάσει, χωρίς μούτζες, χωρίς μαρσαρίσματα, κορναρίσματα και επιφωνήματα.

Μα, θα μου πείτε, υπάρχει τέτοιο μέρος στη Ελλάδα; Αδύνατον!

Κι όμως υπάρχει, έχω περάσει από εκεί αρκετές φορές:

Είναι το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος, μια νησίδα κυκλοφοριακού πολιτισμού μέσα στο οδικό χάος της Ελλάδας.

Ναι, όλοι ξέρουμε ότι οι έλληνες γίνονται άλλοι άνθρωποι όταν ζούν σε ξένες χώρες, να όμως που αποδεικνύεται ότι μπορούν να φέρονται άριστα ακόμη κι εδώ.

Γιατί όμως γίνονται "ευρωπαίοι" στα Σπάτα, και μόλις πέντε χιλιόμετρα πιο πέρα επανέρχονται στη γνωστή "μεσογειακή" τους συμπεριφορά;

Το φαινόμενο μου κίνησε την περιέργεια και αποφάσισα να ρωτήσω τον ταξιτζή που με πήγαινε εκεί γιατί ξαφνικά κοκκάλωσε μπροστά σ' έναν κύριο με βαλίτσα, ενώ προηγουμένως είχε αγνοήσει κάθε διάβαση στο δρόμο προς το αεροδρόμιο.

Η απάντησή του ήταν αφοπλιστική:

"Γιατί εδώ γράφουν!"

!!!

Διάβαση πεζών 2 - Δεν περνάς, δεν περνάς

Χτες έγραφα για τα αυτοκίνητα που δε σταματούν για ν' αφήσουν τους πεζούς να διασχίσουν τις διαβάσεις.

Σήμερα θα μιλήσω για τον πεζό που επιμένει να μην περάσει παράνομα όπως του καπνίσει, αλλά να εξακολουθεί να νομίζει πως μπορεί να περάσει από τη διάβαση και να μη βγει στο δρόμο (για να μην ενοχλήσει τους οδηγούς, φυσικά).

Νομίζετε ότι θα τα καταφέρει;

Μπα...

Πάντα θα υπάρχει ένας έξυπνος που θα σταματήσει ακριβώς πάνω στη διάβαση, έτσι ώστε αναγκαστικά να πρέπει να περπατήσεις στο ρεύμα της καθέτου, ξυστά δίπλα στα διερχόμενα αυτοκίνητα.

Και να θέλεις ν' αγιάσεις δηλαδή, δε σ' αφήνουν.

Στο πρώτο μας παράδειγμα, ο φίλτατος ταξιτζής καταλαμβάνει ολόκληρη τη διάβαση, με την άνεση του επαγγελματία:

Η διάβαση Ρηγίλλης και Β. Σοφίας, στο κέντρο της Αθήνας, είναι μόνιμα κλεισμένη από παρκαρισμένα οχήματα. Οι οδηγοί τους τ' αφήνουν θρασύτατα στο κέντρο της Αθήνας, χωρίς καμία έγνοια μήπως αρπάξουν κλήση. Γιατί άλλωστε;

Στην Πανεπιστημίου, το γνωστό πρόβλημα του πεζού: τα μηχανάκια εκμεταλλεύονται την ευκινησία τους και βγαίνουν μπροστά από τα αυτοκίνητα για να κερδίσουν χρόνο. Σ' αυτή τη φωτογραφία η διάβαση είναι μπλοκαρισμένη μόνο από ένα μηχανάκι (κι ένα παρκαρισμένο, λίγο πιο δεξιά) αλλά πολλές φορές όλη η διάβαση είναι γεμάτη δίκυκλα που μαρσάρουν με ανυπομονησία. Οι πεζοί πρέπει ή να ελιχθούν ανάμεσα στα μηχανάκια και τ' αυτοκίνητα, ή να βγουν στο ρεύμα της καθέτου. Όσο για τους συμπαθείς δικυκλιστές, είναι τόσο απορροφημένοι να κοιτούν πότε θ' αλλάξει το φανάρι, που ούτε που προσέχουν τον πεζό που προσπαθεί να φτάσει στην ασφάλεια της απέναντι όχθης.

Και το κερασάκι στην τούρτα: στη Μεσογείων, κοντά στο σταθμό της Εθνικής Άμυνας, αστυνομικοί δίνουν το παράδειγμα στους πολίτες, κλείνοντας τη διάβαση των πεζών με τις μηχανές τους. Ευτυχώς, το παρκαρισμένο αστυνομικό αυτοκίνητο (παράνομα, καταλαμβάνοντας μια λωρίδα της λεωφόρου) καλύπτει τους πεζούς, που αλλιώς θα κινδύνευαν όταν βγαίνουν στη Μεσογείων για να παρακάμψουν τις παρκαρισμένες μηχανές.

Διάβαση πεζών 1 - Δεν περνάς κυρά-Μαρία

Μα επιτέλους τι τρέχει με τις διαβάσεις;

Πόσοι οδηγοί ξέρουν ότι πρέπει να επιβραδύνουν πριν από μια διάβαση;
Πόσοι οδηγοί δίνουν προσοχή στα σήματα και στους σηματοδότες που προειδοποιούν για διάβαση σε λίγα μέτρα;
Πόσοι οδηγοί ξέρουν ότι μόλις δουν πεζό με πρόθεση να διασχίσει το δρόμο πρέπει να σταματήσουν;
Πόσοι ξέρουν ότι ΔΕΝ σταματάμε πάνω στις λευκές γραμμές;
Πόσοι ξέρουν ότι οι διασταυρώσεις ΕΙΝΑΙ διαβάσεις, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει διαγράμμιση;
Πόσοι τέλος καταλαβαίνουν ότι κάποτε πρέπει να περάσουν επιτέλους και οι πεζοί;

Όταν όμως οι οδηγοί αγνοούν συστηματικά τα STOP στις διασταυρώσεις, που σημαίνει ότι ρισκάρουν να τους εμβολίσει διερχόμενο αμάξι, πώς περιμένουμε να σταματήσουν στις διαβάσεις των πεζών;

Μήπως νομίζετε πως θα τους φιλοτιμήσει ο φορτωμένος πεζός που έχει βγάλει ρίζες περιμένοντας  ένα διάλειμμα στην κίνηση για να περάσει;

Ή μήπως θα τους τρομάξει η γριούλα με το μπαστούνι που περιμένει περίτρομη στην άκρη του δρόμου;

Σιγά μη νοιαστούν για τα πνευμονάκια του βρέφους που περιμένει ώρα στο καρότσι του στη διασταύρωση.

Έπειτα ο κώδικας απαιτεί από τους πεζούς να περνούν μόνο από τις διαβάσεις.

Τι αφέλεια...

Οι πεζοί έχουν καταλάβει ότι δε μπορούν να βασίζονται στους νόμους και τους κανονισμούς και περνούν από όπου μπορούν, όταν κρίνουν ότι μπορούν.

Φυσικά γίνονται λάθη και φυσικά συμβαίνουν ατυχήματα. Μετά φταίνε οι πεζοί που δεν έχουν "Κυκλοφοριακή Αγωγή".

Ε, ας είμαστε σοβαροί.

Το πρόβλημα εξετάζει με πολύ κέφι και χιούμορ μια ανάρτηση από την Πτολεμαΐδα, που μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Από εκεί προέρχεται και η φωτογραφία.)

Επικίνδυνο παρκάρισμα στο Περιστέρι

Καλημέρα σε όλους.

Η "Μαμά στο Δρόμο" μπορεί να άργησε λιγάκι, επανέρχεται όμως με πολύ φαρμάκι. Αυτή τη φορά αφορμή είναι μια φωτογραφία από μια φίλη στο Περιστέρι, που επιθυμεί να μείνει ανώνυμη.

Kοιτάξτε παρκάρισμα:

Ο ασυνείδητος οδηγός άφησε το αμάξι του κάθετα στο πεζοδρόμιο, με τέτοιο τρόπο που όποιος θέλει να περάσει να πρέπει να βγει στο δρόμο.

Όμως δεν οδηγεί ούτε Smart ούτε Fiat Punto.

Αντίθετα, οδηγεί μια "γόνδολα" που η μισή περισσεύει μέσα στο δρόμο, με λίγα λόγια όποιος θέλει να περάσει, πρέπει να βρεθεί στην ίδια ευθεία με τα αυτοκίνητα.

Συνηθισμένο το έργο θα μου πείτε, μας το έχεις ξαναδείξει.

Όχι, αυτή η περίπτωση είναι λίγο διαφορετική.

Για κοιτάξτε καλύτερα.

Προσέξατε κάτι;

Τις είδατε;

Ποιές;

Μα τις ροδιές στο δρόμο φυσικά.

Ο οδηγός μας, όχι μόνο νομίζει πως το πεζοδρόμιο είναι δικό του να παρκάρει όπως θέλει, αλλά και πως ο δρόμος δικός του να οδηγεί όπως θέλει.

Το ότι υπάρχουν άλλοι άνθρωποι γύρω του φαίνεται να μην το έχει προσέξει.

Ίσως του έχει μείνει από τον καιρό που οι παππούδες του βοσκούσαν τα πρόβατα ολομόναχοι στις ραχούλες κι έβλεπαν κόσμο μόνο όταν κατέβαιναν στην αγορά να πουλήσουν τυρί.

Εσείς λέτε να κάνουμε με την περίπτωσή του;

Να τον στείλουμε πίσω στο μαντρί του;

Να του κάνουμε ενισχυτική διδασκαλία μήπως και μάθει πώς φέρονται οι άνθρωποι στις πόλεις;

Ή μήπως να του πάρουμε το δίπλωμα οριστικά;
.

Διαδηλώσαμε!

Η πρώτη μας διαδήλωση είναι γεγονός! Στις 8 Μαΐου, ημέρα της μητέρας, δεν περιοριστήκαμε σε λουλούδια και γλυκά, αλλά κάναμε κάτι για τα παιδιά μας, διεκδικήσαμε κάτι καλύτερο γι αυτά.

Βρεθήκαμε στις 11 το πρωί στο Σύνταγμα. Οι μαμάδες και οι Athenistas άρχισαν να μαζεύονται και γέμισε η πλατεία γονείς, καρότσια και παιδιά.

Η ώρα περνούσε και τα παιδιά άρχισαν να βαριούνται. Οι πιο τολμηροί άρχισαν να εξερευνούν, με τους γονείς ξωπίσω τους. Κάποιοι ανακάλυψαν τη βιτρίνα του Τερκενλή....

Στο μεταξύ έφτασε η ώρα της πείνας. Άρχισαν ν' ανοίγουν τα τάπερ και να βγαίνουν τα κουταλάκια...

Επιτέλους, οι εκπρόσωποι του δήμου έχουν φτάσει, δεν περιμένουμε άλλους. Ετοιμαζόμαστε και ξεκινάμε...

Κατεβαίνουμε την πλατεία κι από την πρώτη στιγμή στο δρόμο, στη διάβαση της Κ. Σερβίας, αντιμετωπίζουμε προβλήματα. Δεν είναι μόνο ο ευσυνείδητος οδηγός που κλείνει τη διάβαση, αλλά η ράμπα στο τέλος της διάβασης, που μόνο ράμπα δεν είναι.

Τα προβλήματα είναι περισσότερα για τους φίλους μας με τα αναπηρικά αμαξίδια. Ενώ στην αρχή της Καραγεώργη Σερβίας τα πεζοδρόμια είναι αρκετά φαρδιά και οι ράμπες σχετικά άνετες, μόλις περάσουμε τη Νίκης, τα πράγματα σκουραίνουν.

Τα αμαξίδια αναγκάζονται να βγουν στο δρόμο, ενώ είναι αδύνατο ν' ανέβουν το πεζοδρόμιο μπροστά στην Αξαρλιάν για να περάσουν τον πεζόδρομο.

Ούτε στον πεζόδρομο μπορούμε να περάσουμε. Ο δρόμος είναι κλεισμένος από δύο παρκαρισμένα. Η καλύτερη ατάκα της ημέρας ανήκει στην καταστηματάρχισσα που είχε παραγγείλει το φορτηγό για την ανακαίνιση του μαγαζιού της. Όταν οι εκπρόσωποι του δήμου της είπαν να πάρει το φορτηγό "αφού βλέπετε, περνούν άνθρωποι με αμαξίδια," η κυρία απάντησε: "Μα καλά, είναι ανάγκη να περάσουν από τον πεζόδρομο;"

Η παρέα μας συνεχίζει με κατεύθυνση τη Μητρόπολη.

Σ' έναν από τους πιο κεντρικούς (και τουριστικούς) δρόμους της Αθήνας βρίσκουμε σπασμένες ράμπες κι ένα σωρό κακοτεχνίες.
Οι εκπρόσωποι του δήμου παραδέχονται ότι έχουμε σε όλα δίκιο και κρατούν σημειώσεις. Τι να σου κάνει όμως ένα τόσο δα μπλοκάκι... Κατάστιχο χρειάζεται και να δούμε αν θα τα χωρέσει όλα....

Τέλος όλοι σταματούμε μπροστά στη Μητρόπολη. Εκεί ανανεώνουμε το ραντεβού μας για τον επόμενο μήνα.

Έπειτα διαλυόμαστε και οι μαμάδες κατευθυνόμαστε προς τον Εθνικό Κήπο για να συζητήσουμε.

Όμως ο κήπος είναι τεράστιος και είχε εκδηλώσεις. Όσοι βρέθηκαν εκεί πέρασαν καλά, αλλά από συζήτηση δεν καταφέραμε και πολλά! ;)

Εννοείται πως θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε με πείσμα το αυτονόητο: χώρο για να κινούμαστε όλοι ασφαλείς.

Να είστε όλες/οι καλά και προσοχή στους δρόμους.
(για περισσότερες φωτογραφίες, βλ. στη σελίδα των Athenistas.

Μαμάδες στο Δρόμο και στη Βουδαπέστη

Δεν είμαστε οι μόνες μαμάδες που ταλαιπωρούμαστε σε πόλεις σχεδιασμένες για ευκίνητους ενήλικες.

Χτες ανακάλυψα τυχαία τις Μαμάδες της Βουδαπέστης: είναι μαχητικές, μπόλικες, έχουν πιασάρικο όνομα και οργανώνουν εκδήλωση σήμερα!

Καλή τους επιτυχία!

Δράση στο κέντρο της Αθήνας!

Αυτή την Κυριακή, 8 Μαΐου 2011, στις 11 το πρωί, ελάτε όλες και όλοι στο Σύνταγμα, μπροστά στο σταθμό του Μετρό, με παιδιά και καρότσια.

Οι Athenistas και οι Μαμάδες στο Δρόμο συναντούν τον επικεφαλής της Δημοτικής Αστυνομίας του Δήμου Αθηναίων για να τον ενημερώσουμε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γονείς με καρότσια στους δρόμους της πόλης.

Μετά, θα κάνουμε μαζί του μια βόλτα γύρω από το Σύνταγμα για να του δείξουμε τα χάλια των πεζοδρομίων.

Έπειτα, όσοι/όσες θέλουν θα πάμε στον Εθνικό Κήπο όπου θ’ αμολήσουμε τα παιδιά να παίξουν ενώ εμείς θα γνωριστούμε και θα κουβεντιάσουμε.

Σας περιμένουμε!

ΠΡΟΣΟΧΗ: Ελάτε με το Μετρό και αποφύγετε τα επιφανειακά μέσα. Αυτή την Κυριακή έχει προγραμματιστεί πανελλαδική ποδηλατοπορεία, ενώ υπάρχουν και εκδηλώσεις στον Εθνικό Κήπο και αλλού για τη Γιορτή της Μητέρας.

Ενημέρωση: Η δράση μας πραγματοποιήθηκε. Για λεπτομέρειες, κάντε κλικ εδώ.

Μαμά στο δρόμο Νο. 7

Άλλο ένα καροτσάκι με παιδί στο δρόμο.

Μα καλά, τι σκέφτεται η ευλογημένη η γυναίκα;

Τρελλάθηκε;

Ή απλά αδιαφορεί γιατί ο δρόμος είναι μικρός και τ' αυτοκίνητα πάνε αργά;

Για κοιτάξτε προσεκτικότερα:

 Από τη μια πλευρά του δρόμου το πεζοδρόμιο είναι κλεισμένο από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο.
Από την άλλη, ένας σωρός άμμου κλείνει εντελώς το πεζοδρόμιο.

Στο βάθος του δρόμου, φαίνονται κι άλλα αυτοκίνητα που κλείνουν το πεζοδρόμιο.

Έτσι η ταλαίπωρη γυναίκα, μη μπορώντας να κάνει διαφορετικά, το παίρνει απόφαση και πηγαίνει στη δουλειά της από το δρόμο, όπως όλα τα τροχοφόρα.

Ας ελπίσουμε ότι οι διερχόμενοι θα δείξουν την απαιτούμενη προσοχή.

Αποδομημένη Μαμά

Πρόσφατα με κάλεσαν σε μια εκδήλωση με τίτλο "Αποδομημένη Μαμά"και με παρακάλεσαν να γράψω λίγα λόγια για την εκδήλωση.
Στην αρχή, ομολογώ, με ξένισε ο τίτλος: τι θα πει "Αποδομημένη Μαμά";
Ακούγεται παράξενο και ελαφρώς δυσάρεστο, κάτι σαν ψυχιατρική νόσος ή τίτλος κυβιστικού πίνακα.

Έπειτα σκέφτηκα πως, αφού δεν ξέρω τι είναι "Αποδομημένη μαμά" ας πιάσω το θέμα από την άλλη:

Τι στην ευχή είναι μια "δομημένη μαμά";

Μια μαμά που τα έχει όλα υπό έλεγχο; Που καταφέρνει τα πάντα; Που δεν κάνει λάθος ποτέ;
Μήπως είναι μια μαμά που προλαβαίνει τα πάντα, και τα κάνει όλα τέλεια;
Μια μαμά που το σπίτι της αστράφτει, που προκαλεί το φθόνο των συναδέλφων στη δουλειά της, που ανατρέφει τα παιδιά της με τις πιο σύγχρονες αρχές της παιδιαγωγικής, πάντα ψύχραιμη, σοφή και μειλίχια, που μαγειρεύει τέλεια, που στο τέλος της μέρας μοιάζει με φωτομοντέλο όταν στρώνει το τραπέζι για ένα τέλειο ρομαντικό δείπνο;

Αν αυτές είναι οι "δομημένες μαμάδες" τότε καλύτερα να δηλώσω από τώρα πως δεν είμαι τέτοια.

Αντίθετα, τα πιάτα στοιβάζονται συχνά στο νεροχύτη και τα ασιδέρωτα στο καλάθι, αργώ στη δουλειά και δεν είμαι πάντα συνεπής, τρέχω συνέχεια και πάντα κάτι δε θα προλάβω, έχω διαβάσει βιβλία παιδαγωγικής, αλλά δεν καταφέρνω πάντα να διατηρώ την ψυχραιμία μου, τα λαδερά μου δεν είναι σαν της γιαγιάς και δεν έχω φτιάξει ποτέ ντολμαδάκια, στο τέλος της μέρας τα μαλλιά μου είναι ανάκατα και φοράω ένα μακό μπλουζάκι στολισμένο με σημάδια από μαρκαδόρο μπροστά και λίγο εμετάκι του μωρού στην πλάτη, το βραδινό είναι ξαναζεσταμένο μεσημεριανό και, αν τυχόν αρχίσει να γίνεται ρομαντική η κατάσταση, το μωρό κλαίει και πρέπει να το θηλάσω.

Αν η "δομημένη μαμά" είναι η τέλεια, ιδεώδης μαμά της διαφήμισης, ενώ η "αποδομημένη" το αντίθετο, τότε ναι, είμαι κι εγώ μια "Αποδομημένη Μαμά"

Και θα προσπαθήσω να είμαι εκεί, στο Jockeys' club, το Σάββατο 7/5 για να γνωρίσω κι άλλες μαμάδες σαν κι εμένα. Εσείς θα 'ρθείτε; Σίγουρα, κάτι θα βρούμε να συζητήσουμε.

Καλή Πρωτομαγιά!

Καλό μήνα σε όλους και καλή Πρωτομαγιά!