Δίκυκλα εναντίον πεζών

Οι κυβερνήσεις προωθούν την κυκλοφορία των δικύκλων για να ελαφρύνουν την κίνηση.
Πράγματι, αν όλοι οι δικυκλιστές οδηγούσαν αυτοκίνητο, το μποτιλιάρισμα θα έφτανε ως την Κόρινθο.
Από την άλλη, παίζουν τη ζωή τους κορώνα-γράμματα γιατί οι δρόμοι είναι απαράδεκτοι.
Στριμωγμένοι ανάμεσα σε λεωφορεία κι αυτοκίνητα, οι δικυκλιστές κινούνται άναρχα, πάνω στις διαχωριστικές, πάνω στις διαβάσεις, προσπερνούν από όπου μπορούν και παραβιάζουν τα φανάρια όποτε κρίνουν ότι μπορούν.
Για κοιτάξτε: Λέτε να νοιάζεται που το φανάρι (ναι, αυτό που κρύβεται πίσω από την κολώνα) είναι πράσινο για τους πεζούς; Και τι μ' αυτό; Μήπως θα τολμήσουν να βγουν μπροστά του;

Στο μεταξύ, όταν οι δρόμοι πήζουν τελείως, τα πεζοδρόμια προσφέρουν μια απλή και εύκολη λύση. Στο κάτω-κάτω, γιατί φτιάχτηκαν οι ράμπες αν όχι για ν' ανεβαίνουν οι μηχανές χωρίς να χαλά το ζαντολάστιχο;
Ποιός δεν έχει ακούσει μηχανάκι να κορνάρει σε πεζοδρόμιο για να του κάνουν χώρο να περάσει;
Κι αν τολμήσει να πει κανείς τίποτα, ο δικυκλιστής απαντά με θράσος, θεωρώντας ότι έχει κάθε δικαίωμα να βρίσκεται εκεί.
Τι πιο φυσικό άλλωστε, από το να παραμερίζουν οι πεζοί για να περνούν οι εποχούμενοι;

Όσο για τους πεζοδρόμους, ο δικυκλιστής δεν ξεχνά ότι στο κάτω-κάτω είναι κι αυτοί δρόμοι - και οι δρόμοι είναι για να περνάμε, σωστά;

Παρκάροντας, τέλος, ο δικυκλιστής θα δείξει σεβασμό εκεί που πρέπει: στο αυτοκίνητο. Όσοι οδηγούν μηχανές αποφεύγουν επιμελώς να θίξουν το χώρο κατά μήκος των δρόμων, που 'δικαιωματικά' ανήκει στ' αυτοκίνητα.

Η λογική επιλογή είναι το πεζοδρόμιο: εκεί μπορεί να παρκάρει χωρίς να ενοχλεί κανέναν. Εκτός από τους πεζούς, δηλαδή, αλλά αυτό δεν περνά καν από το μυαλό του μέσου δικυκλιστή.

Δε με πιστεύετε; Μιλήστε τους. Θα σας κοιτάξουν σα να κατεβήκατε απ' τον Άρη. Δε μπορούν καν να καταλάβουν τι πειράζει να παρακάμψετε ένα μηχανάκι, ακόμα κι ολόκληρο δάσος από μηχανές.

Ας μην ξεχνάμε όμως ότι έχουν μεγαλώσει σ' αυτή την πόλη - μια πόλη όπου κανείς δε συνειδητοποιεί ότι είναι επικίνδυνο να ανακατεύεις πεζούς και οχήματα στον ίδιο χώρο.

.

Μαμά στο δρόμο Νο 5: Με το καρότσι

Το μωρουδάκι μεγάλωσε και βάρυνε. Άλλωστε έχεις να κουβαλήσεις πολλά πράγματα σήμερα και αποφασίζεις να πάρεις το καρότσι, εκείνο που διάλεξες με πολλή προσοχή στον έβδομο μήνα σου και πλήρωσες πανάκριβα.

Ξέρεις την πόλη, γι αυτό έχεις επιλέξει μεγάλες ρόδες για να μη σκοντάφτει στα ρείθρα και τις λακκούβες, και ν' ανεβοκατεβαίνει εύκολα από το δρόμο στο πεζοδρόμιο.

Αυτό που δεν υπολόγισες, είναι πόσο λίγα πεζοδρόμια χωράνε το καρότσι σου:

Υπάρχουν βέβαια κι εκείνα που θα χωρούσαν ένα καρότσι. Αν ήταν ελεύθερα, φυσικά:

Επιτέλους, ένα πεζοδρόμιο με μπόλικο χώρο. Μπορείς ν' ανέβεις όμως;

 

Τα κατάφερες, ανέβηκες. Σιγά το κατόρθωμα. Δε βλέπεις ότι πρέπει να ξανακατέβεις;

Κι έτσι, για να κάνεις τα ψώνια σου πρέπει να κυκλοφορείς στο δρόμο, με μάτια και στην πλάτη κι όταν ακούσεις κινητήρα να ψάχνεις κενό να χωθείς ανάμεσα στα παρκαρισμένα. 

Αλήθεια, οι εργολάβοι που κατασκευάζουν πεζοδρόμια, οι δήμαρχοι που τα παραγγέλνουν, οι πολεοδόμοι που εγκρίνουν τα σχέδια, οι μαγαζάτορες που τα καταλαμβάνουν και οι οδηγοί που τα κλείνουν παρκάροντας δεν έχουν παιδιά;

Ή δεν ασχολήθηκαν ποτέ με το θέμα γιατί τα παιδιά τα φροντίζει η σύζυγος, η γιαγιά ή η μετανάστρια;

.

Έκκληση

Ας ενώσουμε τις φωνές μας, υπογράφοντας την έκκληση της οργάνωσης ΠΕΖΗ (κίνηση για την προστασία των δικαιωμάτων των πεζών):
http://www.documenda.gr/site.php?&file=news_view.xml&id=62
Οι πολιτικοί μετρούν κεφάλια και υπολογίζουν ψήφους. Όσο περισσότεροι ψηφοφόροι υπογράψουν την έκκληση, τόσο πιθανότερο είναι να τη λάβουν υπόψη.
Στο μεταξύ, ας συνεχίσουμε να προσπαθούμε με κάθε τρόπο.

Γιατί οι πεζοί περπατούν στο δρόμο Νο 3

Βρίσκομαι σε μια συνηθισμένη αθηναϊκή γειτονιά. Ακούω φωνές - κάπου κοντά πρέπει να έχει λαϊκή. Πράγματι, από το δρόμο περνούν άνθρωποι φορτωμένοι φρούτα και λαχανικά.

Κοιτάζω καλύτερα και βλέπω ότι όλοι (μα όλοι) πηγαίνουν από το δρόμο.

Μια μαμά με το παιδικό καροτσάκι και τα ψώνια μαζί με τη γιαγιά που κρατά το παιδί στην αγκαλιά συναντούν μια γειτόνισσα με το καρότσι της λαϊκής. Σταματούν - στη μέση του δρόμου - χαιρετιούνται και συνεχίζουν μαζί, αγκομαχώντας φορτωμένες στην αθηναϊκή ανηφόρα.

Όταν λαχανιάζουν, στέκονται να ξεκουραστούν, πάλι στη μέση του δρόμου. Τα αυτοκίνητα περνούν ξυστά δίπλα τους, χωρίς εκείνες να δίνουν σημασία.

Μα γιατί δεν πάνε από το πεζοδρόμιο;

Ας ρίξουμε μια ματιά στο πεζοδρόμιο που υποτίθεται ότι πρέπει να χρησιμοποιήσουν οι τρεις κυρίες και το μωρό:

Ας υποθέσουμε ότι η γιαγιά καταφέρνει ν' ανέβει τα σκαλάκια, παρόλο που κρατάει το παιδί, η μαμά κατορθώνει ν' ακολουθήσει με το καρότσι και η γειτόνισσα να τραβήξει το φορτωμένο καρότσι της λαϊκής.

Τι κέρδισαν;

Πάλι πρέπει να κατέβουν στο δρόμο, γιατί έπειτα από λίγο η σκάλα ενός σπιτιού φράζει το δρόμο.

Εντάξει, το πεζοδρόμιο αυτό δε φτιάχτηκε για πεζούς.

Γιατί όμως δεν περνούν απέναντι;

Για να δούμε:

Τρία σκαλιά κι ένα παρκαρισμένο αμάξι έχουν κάνει κι αυτή την πλευρά αδιάβατη. Δεν είναι παράξενο που και οι τρεις έχουν επιλέξει το δρόμο.

Περιττό να πούμε ότι παντού επικρατεί η ίδια κατάσταση.

Σε όλες τις γειτονιές της Αθήνας - και ολόκληρης της Ελλάδας - τα πεζοδρόμια δε φτιάχτηκαν για τους πεζούς.

Έτσι η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της χώρας κυκλοφορούν στο δρόμο, δίπλα στα αυτοκίνητα, κάτι που το μαθαίνουμε από παιδιά.

Έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ να πηγαίνουμε από το δρόμο, που έχει πάψει να μας ενοχλεί η ανυπαρξία πεζοδρομίων.

Ενάντια σ' αυτή την απάθεια πρέπει να παλέψουμε - αλλιώς η κατάσταση θα διαιωνίζεται και κάθε χρόνο θα θρηνούμε ακόμη περισσότερα θύματα.

Μαμά στο δρόμο Νο 4: Με το μάρσιπο

Έγινες μαμά. Συγχαρητήρια! Να σου ζήσει το μωρουδάκι, που είναι σίγουρα το πιο υπέροχο του κόσμου.
Βγήκατε από το μαιευτήριο, ήρθατε σπίτι, προσαρμοστήκατε.
Έμαθες να αλλάζεις πάνες, γνώρισες τους κολικούς, το ξενύχτι, τα πονεμένα στήθη.
Οι πρώτες δυσκολίες πέρασαν, το σώμα σου έχει αρχίσει να επανέρχεται, και νιώθεις έτοιμη για την πρώτη σου βόλτα με το μωράκι.

Έχεις διαβάσει όλα τα σωστά βιβλία και ξέρεις ότι τον πρώτο καιρό είναι σημαντικό το μωρό να είναι σ' επαφή με τη μαμά του, οπότε παίρνεις τον ολοκαίνουριο μάρσιπο (που διάλεξες με πολλή προσοχή) και αφού κάνεις περίπου μία ώρα να ετοιμάσεις τα πάντα, επιτέλους ξεκινάτε.
Κλειδώνεις την πόρτα, παίρνεις το ασανσέρ, βγαίνεις στο δρόμο και ατενίζεις τον ήλιο και νομίζεις ότι όλο το σύμπαν χαμογελά σ' εσένα και το μωρό σου.

Ένα βήμα μετά, έχεις προσγειωθεί απότομα σ' ένα ελληνικό πεζοδρόμιο.
Ήδη είχες πρόβλημα με τη μεγάλη σου κοιλιά, όταν δε μπορούσες να δεις τα πόδια σου, τώρα με το μάρσιπο δε βλέπεις πού πατάς.
Λακκούβες, σπασμένες πλάκες, ρείθρα γεμάτα νερά, απότομα σκαλιά, γλοιώδη και γλιστερά σκουπίδια, σκαλιά και κράσπεδα, σίδερα από αποκεφαλισμένες πινακίδες που ξεφυτρώνουν λίγα εκατοστά από το πεζοδρόμιο - ότι πρέπει για να σκοντάψεις - και σκοντάφτεις.
"Πού πας κοπέλα μου με το μωρό;" σου λέει ο γεράκος που βρίσκεται από θαύμα δίπλα σου να σε στηρίξει, ενώ σ' έχει κόψει κρύος ιδρώτας. Ευτυχώς το μωρουδάκι κοιμάται ακόμη.

Συνεχίζεις το δρόμο σου για ν' ακακαλύψεις ότι δε χωράς να περάσεις απέναντι - τα αυτοκίνητα είναι παρκαρισμένα τόσο στενά, που πρέπει να ελιχθείς, κι αποφασίζεις ν' αφήσεις τις γυμναστικές ασκήσεις και να ψάξεις για πιο άνετη δίοδο.
Οπισθοχωρείς και προσπερνάς, ένα αυτοκίνητο, έναν κάδο, μία ζαρντινιέρα, ένα κολωνάκι, ώσπου βρίσκεις επιτέλους άνοιγμα που να σε χωρά.
Βγαίνεις στο δρόμο, και κινείσαι όσο πιο κοντά στα παρκαρισμένα μπορείς, ενώ η κίνηση βουίζει δίπλα σου. Ένα φορτηγό αφήνει ένα σύννεφο μαύρου καπνού, που σας τυλίγει και τους δυο.
Ανατριχιάζεις, γιατί αυτό το πράγμα μπαίνει στα πνευμονάκια του παιδιού σου - βλέπεις, ως τώρα το ζήτημα νέφος σε είχε απασχολήσει μόνο θεωρητικά.

Ξεροκαταπίνεις και συνεχίζεις. Τώρα πρέπει να περάσεις τη διάβαση. Μα πότε επιτέλους θ' ανάψει το πράσινο ανθρωπάκι; Όταν τελικά αλλάζει, δεν κάνεις βήμα, γιατί οι τελευταίοι βιαστικοί τρέχουν να περάσουν πριν ξεκινήσουν οι άλλοι, από την κάθετο. Όσοι μένουν, είναι παρκαρισμένοι εκεί που κοκκάλωσαν βιαστικά, πάνω στη διάβαση, σε απόσταση αναπνοής από τα διερχόμενα αμάξια. Σ' αυτό το μικρό κενό πρέπει να ελιχθείς με το μωρό σου, ενώ δίπλα σου τ' αυτοκίνητα του άλλου ρεύματος βιάζονται για να μην τους προλάβει το δικό τους κόκκινο.

Περνάς ένα-δυο μηχανάκια, αλλά μετά σταματάς: το φανάρι για τους πεζούς έγινε κόκκινο, αλλά μια μοτοσικλέτα είναι σχεδόν σ' επαφή με τ' αμάξια που περνούν μπροστά της. Τρομάζεις να βγεις στο ρεύμα των αυτοκινήτων που κατεβαίνουν. Στρίβεις βιαστικά και περνάς ανάμεσα στη μοτοσικλέτα κι ένα ταξί που έχει κολλήσει πίσω της. Η αμοιβή σου είναι μια τούφα καυσαέριο από την εξάτμιση της μηχανής που ξεκινά, πριν καν προλάβεις να φτάσεις στο απέναντι πεζοδρόμιο. Πίσω σου ο ταξιτζής κορνάρει ανυπόμονα.

Ξεφυσάς με ανακούφιση, αλλά στην επόμενη διάβαση τα πράγματα δε θα είναι τόσο εύκολα. Αυτή τη φορά, όταν φτάσεις απέναντι, θα παγιδευτείς ανάμεσα στα αυτοκίνητα που ξεκινούν και τα καγκελάκια του δήμου. Αν δεν υπάρχουν καγκελάκια, θα σ' εμποδίζει να περάσεις ένας ξέχειλος κάδος, ή παρκαρισμένες μοτοσικλέτες και αυτοκίνητα, ή ένα περίπτερο, ή ποιος ξέρει τι άλλο εμπόδιο.


Ο περίπατος των λίγων λεπτών έχει μετατραπεί σε οδύσσεια κι όταν γυρίζεις σπίτι λίγο αργότερα είσαι πτώμα. Ενώ βγάζεις το μωράκι από το μάρσιπο, η καρδιά σου βροντοχτυπά ακόμη και τα γόνατά σου είναι κομμένα.

Με τι κουράγιο θ' αποφασίσεις να βγεις για την επόμενη βόλτα;

Μαμά στο δρόμο Νο 3: μπροστά στην κάμερα

Όχι δεν είμαι εγώ η πρωταγωνίστρια στο βιντεάκι.
Θα μπορούσα όμως να είμαι, όπως και κάθε άλλη μαμά, γιαγιά ή μπέιμπι-σίτερ, όπως κάθε μπαμπάς, παππούς, νονός και θείος.
Υπάρχει κάποιος από εμάς που δεν έχει κάποιο παιδί στον κύκλο του;
Ε, τότε αυτό το βίντεο δεν τον αφορά:

Οι ξένοι τουρίστες

.
Ξαναδιαβάζω το άρθρο του Βήματος (21/3/2010, http://mamastodromo.blogspot.com/2010/03/blog-post_217.html ):

ΣΤΑΔΙΟ:
Ετησίως σημειώνονται στο σημείο αυτό 14 δυστυχήματα με 9-10 θύματα.
Ανάμεσα στα θύματα είναι συχνά, όπως αναφέρει η Τροχαία, και ξένοι τουρίστες, οι οποίοι συνήθως είναι πιο προσεκτικοί.

Δε σας κάνει εντύπωση;
Έρχονται οι άνθρωποι να κάνουν διακοπές στην Αθήνα και, αντί να δουν τον Παρθενώνα, βλέπουν τα ραδίκια ανάποδα.
Και μή μου πείτε ότι πήγαιναν γυρεύοντας, το ίδιο το άρθρο λέει ότι συνήθως οι τουρίστες είναι πιο προσεκτικοί (από το μέσο έλληνα πεζό, υποθέτω).
Τι ήταν αυτό που τους έκανε να μετρήσουν την άσφαλτο μπροστά στο Στάδιο;

• Ο έλλην γκαζοφονιάς, που διασχίζει το δρόμο με ταχύτητα κομήτη σε τροχιά σύγκρουσης;
• Η άγνοια του τουρίστα για τους ελληνικούς κανόνες, ότι δηλαδή πράσινα ανθρωπάκια ίσον πράσινα άλογα, εδώ περνάμε όταν πήξουν τ' αμάξια;
• Τα παράλογα φανάρια μπροστά στο Στάδιο, που αν θες να περάσεις από τον Κήπο στο Στάδιο, χρειάζεσαι κολατσιό όση ώρα θα περιμένεις στη νησίδα;
• Ή μήπως θέλετε να υποθέσω ότι στις λίγες μέρες ή ώρες που ήταν εδώ, ξεσήκωσαν όλα τα ελαττώματα των ελλήνων πεζών κι άρχισαν να περπατούν κι αυτοί όπου γουστάρουν και να περνούν το δρόμο όποτε τους καπνίσει;

Εγώ θα έλεγα μάλλον το αντίστροφο: επειδή εδώ είναι μόνο λίγες μέρες, ή ώρες, δεν έχουν προλάβει να προσαρμοστούν στο νόμο της ζούγκλας που επικρατεί στη ζούγκλα μας.
Βγαίνουν οι άνθρωποι νομοταγείς και προσεκτικοί και ορμάνε επάνω τους οι δικοί μας - οδηγώντας πάντα με το γνωστό ψύχραιμο και μετρημένο τρόπο.
Οι τουρίστες έχουν τόσες πιθανότητες επιβίωσης, όσες κι ένα κατοικίδιο κουνέλι σε καταφύγιο αγρίων ζώων.

Τους θέλουμε τους τουρίστες, έτσι δεν είναι;
Χωρίς αυτούς η οικονομία μας πάει για φούντο.
Ε, τότε ας κάνουμε κάτι για να τους κρατήσουμε - ή μήπως νομίζουν οι κρατούντες ότι τέτοιες καταστάσεις δεν αποθαρρύνουν τον υποψήφιο επισκέπτη;
.

Γιατί κανείς, μα κανείς, δε λέει τίποτα;

Ξαναδιαβάζω το άρθρο για τα δυστυχήματα, προσπαθώ να μετρήσω τα θύματα και χάνω το λογαριασμό. Σκεφτείτε τους δρόμους και τα ατυχήματα που δεν αναφέρει το άρθρο - σε όλη την πόλη, σε όλη τη χώρα.
Πόσες τραγωδίες κρύβουν αυτά τα λίγα νούμερα; Πόσα διαλυμένα σπιτικά;
Όλοι ξέρουμε για τις μετωπικές στην εθνική. Ξέρατε όμως ότι κάθε χρόνο παρασύρονται τόσο πολλοί πεζοί; Εγώ όχι.

Φαίνεται ότι κανένας σταθμός ή κανάλι δε θεωρεί τέτοιες ειδήσεις άξιες λόγου, ενώ οι εφημερίδες τις περνούν στα 'ψιλά'.
Κι όμως, υπάρχουν τόσες πολυδιαφημισμένες πρωτοβουλίες κοινωνικού περιεχομένου. Γιατί δεν αναλαμβάνει κάποιο κανάλι μια εκστρατεία για το θέμα; Δεν είναι εξίσου ζωτικής σημασίας με το περιβάλλον; Μήπως δεν περπατούμε όλοι; Έστω και μέχρι εκεί που παρκάραμε;

Φαντάζομαι ένα κανάλι που θα τολμήσει ν' αρχίζει κάθε δελτίο ειδήσεων με μια αναφορά στο μετρητή της ημέρας: τόσα θύματα σήμερα, τόσα συνολικά από την αρχή του έτους, τόσοι από αυτούς ήταν πεζοί, τόσοι από αυτούς ήταν παιδιά.
Μακάβριο; Προκαλεί σοκ;

Υπάρχει τίποτα καλύτερο από ένα δυνατό σοκ για να μας ξυπνήσει από αυτό το τέλμα της αδιαφορίας;
.

Οι αριθμοί της φρίκης

Οι πεζοί στους δρόμους και οι δρόμοι γεμάτοι στρεσαρισμένους οδηγούς - υπάρχει χειρότερος συνδυασμός; Θα έπρεπε να συμβαίνουν ατυχήματα κάθε μέρα, έτσι δεν είναι;

Ε, λοιπόν, συμβαίνουν.
Ναι, από όλους αυτούς τους πεζούς που βγαίνουν στους δρόμους, κάποιοι δεν τη γλιτώνουν.
Δε με πιστεύετε;
Διαβάστε παρακάτω:

ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΠΟΣΕΙΔΩΝΟΣ:

Στο τμήμα της παραλιακής λεωφόρου από την οδό Αλφα ως την ακτή Βουλιαγμένης σημειώθηκαν 441 ατυχήματα με 35 νεκρούς, 68 βαριά τραυματίες και 700 ελαφρά τραυματισμένους


3ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΚΑΙ ΧΑΛΚΟΚΟΝΔΥΛΗ:

Σημειώνονται ετησίως κατά μέσο όρο 17 δυστυχήματα με περίπου 10 σοβαρά τραυματίες ή και νεκρούς!


ΣΤΑΔΙΟ:

Ετησίως σημειώνονται στο σημείο αυτό 14 δυστυχήματα με 9-10 θύματα.

Ανάμεσα στα θύματα είναι συχνά, όπως αναφέρει η Τροχαία, και ξένοι τουρίστες, οι οποίοι συνήθως είναι πιο προσεκτικοί.


ΒΑΣΙΛΙΣΣΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΚΑΙ ΣΕΚΕΡΗ:

Σημειώνονται ετησίως 12 δυστυχήματα με εννέα θύματα κατά μέσο όρο.


ΒΑΣΙΛΙΣΣΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΣΟΓΕΙΩΝ:

Στο περιώνυμο «τρίγωνο της Μεσογείων», ο πεζός ακροβατεί μεταξύ των διαδοχικών διαχωριστικών νησίδων. Στο σημείο αυτό σημειώνονται ετησίως 13 δυστυχήματα, κατά μέσο όρο με επτά θύματα.


ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ 37 ΚΑΙ 41!

Στο σημείο αυτό σημειώνονται ετησίως 10 ατυχήματα, με οκτώ βαριά τραυματισμένους ή νεκρούς διαβάτες, οι οποίοι, χωρίς καμία εξαίρεση, παρασύρονται από διερχόμενα οχήματα.


ΠΑΤΗΣΙΩΝ ΚΑΙ ΒΕΡΑΝΖΕΡΟΥ:

Κατά μέσο όρο ετησίως σημειώνονται 17 δυστυχήματα με 15 θύματα! Το 33% των οχημάτων που παρασύρουν πεζούς είναι λεωφορεία, το 27% τρόλεϊ και το 33% μοτοσικλέτες. [...] Η τοποθέτηση κιγκλιδωμάτων στην Πατησίων θεωρείται ότι χειροτερεύει την κατάσταση.


ΚΟΜΒΟΣ ΠΥΡΡΩΝΟΣ ΚΑΙ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ:

Στο σημείο αυτό σημειώθηκαν 19 τροχαία ατυχήματα σε διάστημα έξι χρόνων.


ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΙ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΜΥΡΝΗΣ:

Στη συμβολή αυτών των οδών σημειώνονται ετησίως τέσσερα ατυχήματα, με τρεις σοβαρά τραυματισμένους.


ΠΑΤΗΣΙΩΝ ΚΑΙ ΣΟΛΩΜΟΥ:

Το 33% των ατυχημάτων οφείλεται σε πλαγιομετωπική σύγκρουση και στο 25% παρασύρεται πεζός.


ΠΑΤΗΣΙΩΝ ΚΑΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ:

Σε ποσοστό 60% τα ατυχήματα που σημειώνονται σε αυτό το σημείο έχουν θύματα πεζούς οι οποίοι παρασύρονται από διερχόμενα οχήματα.


ΠΑΤΗΣΙΩΝ ΚΑΙ ΧΑΛΚΟΚΟΝΔΥΛΗ:

Κατά μέσο όρο ετησίως σημειώνονται τέσσερα ατυχήματα, με ισάριθμα θύματα. Σε ποσοστό 35% τα ατυχήματα έχουν θύματα πεζούς οι οποίοι παρασύρονται κυρίως από τρόλεϊ.


ΑΧΑΡΝΩΝ Και ΗΠΕΙΡΟΥ:

Στο σημείο αυτό σημειώνονται ετησίως κατά μέσο όρο οκτώ ατυχήματα, με τέσσερις-πέντε σοβαρά τραυματίες ή νεκρούς. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, τα θύματα του 35% των ατυχημάτων είναι πεζοί οι οποίοι παρασύρονται από διερχόμενα οχήματα.


ΑΧΑΡΝΩΝ ΚΑΙ ΤΣΟΥΝΤΑ:

Ετησίως στο σημείο αυτό σημειώνονται επτά ατυχήματα, με τρία-τέσσερα θύματα.


ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ:

Στο σημείο αυτό έχουν σημειωθεί σε έξι χρόνια 20 ατυχήματα με 32 τραυματίες!


ΚΟΜΒΟΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ:

Την περίοδο 1993-1996 στο σημείο αυτό συνέβησαν 13 τροχαία δυστυχήματα με 4 νεκρούς και 18 τραυματίες!


ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ:

Την τελευταία εξαετία έχουν σημειωθεί 18 τροχαία ατυχήματα.

(Οι πληροφορίες είναι από το Βήμα. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=111337&ct=75&dt=30/05/1999)

.

Κυκλοφοριακό savoir-vivre

Ας δούμε άλλη μία φωτογραφία:

Ο κύριος και η κυρία της φωτογραφίας με τα άσπρα μαλλιά παραμερίζουν για να περάσει ένα αυτοκίνητο. Διακρίνονται οι ρόδες ενός καροτσιού, πράγμα που μας κάνει να υποθέσουμε ότι είναι παππούς και γιαγιά που συνοδεύουν το εγγόνι τους στο πάρκο (κάγκελα και δέντρα αριστερά). Προσπαθούν να προστατέψουν το καρότσι χώνοντάς το ανάμεσα σε δυο παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Ένας ακόμη πεζός στέκει κι αυτός στην άκρη περιμένοντας να περάσει το αυτοκίνητο, που, ευτυχώς, έχει φρενάρει και περιμένει να παραμερίσουν.

Κανείς από αυτούς δε βρίσκεται στο πεζοδρόμιο, για τον απλούστατο λόγο ότι αυτό είναι εντελώς σκεπασμένο από αυτοκίνητα. Η γυναίκα που περπατά στην άλλη πλευρά του δρόμου αποτελεί απόδειξη ότι ούτε κι εκεί υπάρχει διαθέσιμο πεζοδρόμιο.

Υπήρχε ένας καιρός που ήταν δείγμα ευγένειας και καλής ανατροφής να κάνεις στην άκρη για να περάσουν οι ηλικιωμένοι, οι ασθενείς, οι κυρίες (με παιδιά ή χωρίς).

Σήμερα τα πράγματα έχουν αντιστραφεί: οι υγιείς, αρτιμελείς και αναπαυτικά καθισμένοι στο αμάξι τους έχουν προτεραιότητα.

Οι ηλικιωμένοι, οι ανάπηροι, οι γυναίκες με παιδιά, οι φορτωμένοι και οι κουρασμένοι πρέπει να παραμερίζουν και να περιμένουν. Όταν περάσουν τα αμάξια, επιτρέπεται να συνεχίσουν το δρόμο τους.

Τα αμάξια έχουν δικαίωμα στο πεζοδρόμιο. Οι πεζοί μπορούν να κυκλοφορούν εκεί μόνο όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν.

.

Περπατώ και ελίσσομαι

Ρίξτε μια ματιά στη φωτογραφία:

Αυτό που αμέσως κινεί την προσοχή είναι φυσικά το κόκκινο αμάξι, παρκαρισμένο όπου και όπως βόλευε το φίλτατο οδηγό, χωρίς απολύτως καμία έγνοια για τους πεζούς.
(Γιατί άλλωστε; Είναι γνωστό ότι τα πεζοδρόμια φτιάχτηκαν για να παρκάρουν τ' αμάξια. Οι πεζοί μπορούν να περάσουν από δίπλα, αν υπάρχει χώρος.)
Στριμωγμένος ανάμεσα στο κόκκινο του ασυνείδητου και ένα άλλο, παρκαρισμένο πιο λογικά, ο κύριος της φωτογραφίας ελίσσεται και περνά.

Αυτό που κινεί τη δική μου προσοχή είναι το πόσο λίγη σημασία δίνει στο αυτοκίνητο που του φράζει το δρόμο. Συνεχίζει να περπατά μιλώντας στο κινητό του, χωρίς να δίνει στο εμπόδιο περισσότερη σημασία από όση δίνουμε στις κολόνες της ΔΕΗ.
Μήπως αυτή είναι η ενδεδειγμένη συμπεριφορά;
Αντί να χαλάς την ημέρα σου και ν' ανεβάζεις πίεση, απλά παραβλέπεις τις δυσκολίες και συγκεντρώνεις την προσοχή σ' αυτό που σ' ενδιαφέρει;
Την ίδια επιλογή φαίνεται να έχουν κάνει και οι κυρίες που διακρίνονται πίσω από το αμάξι, οι οποίες, μετά την παράκαμψη, συνεχίζουν αμέριμνες.
Οι υπόλοιποι διαβάτες φαίνεται ότι δε μπήκαν καν στον κόπο να προσπαθήσουν ν΄ ανέβουν στο πεζοδρόμιο. Περπατούν ήρεμα στο δρόμο σα να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.
Μόνο όταν εμφανίζεται κάποιο αμάξι, χώνονται για λίγο ανάμεσα σε δύο παρκαρισμένα κι έπειτα συνεχίζουν σα να μη συμβαίνει τίποτα.

Μα τελικά ποιος είναι ο τρελλός σ' αυτή την υπόθεση;
Η φωτογράφος (εγώ) που δε μπορεί ακόμη, έπειτ' από τόσα χρόνια σ' αυτή την πόλη να συνηθίσει αυτό που φαίνεται όλοι να θεωρούν φυσιολογικό;
Ή μήπως οι κάτοικοι της πόλης, που έχουν συνηθίσει τόσο, ώστε δεν αντιλαμβάνονται πια το χάλι, τον κίνδυνο και την ταλαιπωρία;
Κι όμως, στοιχηματίζω ότι κάπου στο βάθος, η κατάσταση αυτή έχει κάποιο κόστος. Δεν είναι δυνατόν όλοι να λένε "Δεν είναι πόλη αυτή."

Τι γίνεται όμως με τις λιγότερο ευκίνητες ομάδες του πληθυσμού; Μαμάδες και παιδιά; Αναπήρους;
Είναι προφανές ότι δε χωρά να περάσει καρότσι από το κενό που άφησε ο "ευσυνείδητος" οδηγός μας.
Μόλις αντιλήφθηκε τη στενωπό, η ευτυχής μαμά (ευτυχής γιατί είχε βεβαίως την ευκαιρία να γυμναστεί λίγο περισσότερο) χρειάστηκε να οπισθοχωρήσει σε μήκος δύο αυτοκινήτων, να βγει στο δρόμο, να προχωρήσει καλύπτοντας την απόσταση που είχε χάσει, συν το πλάτος του κόκκινου αμαξιού, συν άλλα δύο ακόμη (γιατί πάλι δε χωρούσε) και μετά ν' ανέβει στο πεζοδρόμιο.

Συνολική απόσταση που διανύθηκε στο δρόμο: δέκα-δώδεκα μέτρα.
Συνολικός αριθμός οχημάτων που πέρασαν το δρόμο: τέσσερα (τρία αυτοκίνητα κι ένα τρόλεϊ).
Συνολικός αριθμός στάσεων για να περάσουν τα οχήματα: δύο.
Οχήματα που πέρασαν ξυστά από το παιδί, γιατί δεν υπήρχε χώρος να κάνουμε στην άκρη: ένα(ευτυχώς δεν ήταν το τρόλεϊ).
Συνολικός χρόνος διάσχισης αυτών των δέκα μέτρων: περίπου 5 λεπτά.
Ποσοστό της συνολικής διαδρομής που έγινε στο πεζοδρόμιο: λιγότερο από 20 %.

Και ξαναρωτώ: είναι φυσιολογικό να κυκλοφορείς έτσι;
-

Μαμά στο δρόμο Νο 2: Η βόλτα του τρόμου

Έγραφα στις 16 Μαρτίου για έναν υποτιθέμενο ξένο που έρχεται στη χώρα μας και προσπαθεί να περπατήσει σαν άνθρωπος, να μετακινηθεί από το σημείο Α στο σημείο Β.

Βρήκα έναν τέτοιο άνθρωπο: μια Ιταλίδα μαμά που μένει λίγα λεπτά από τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, τον ωραιότερο πεζόδρομο της Αθήνας.

Την τυχερή!

Γιατί όμως δε βγάζει βόλτα το μωρό της κάθε μέρα στον περίφημο πεζόδρομο;

Η ιστορία της (ή μήπως θα έπρεπε να πω η καθημερινή της οδύσσεια;) δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Zoom.

Διαβάστε την:

Με τα μάτια ενός ξένου

Τρόμος στο δρόμο της Chiara

Αναζητώντας πεζοδρόμιο στην εμπόλεμη περιοχή του κέντρου της Αθήνας.

Τόλμη και τρέλα για τη βόλτα ενός μωρού

Έχω την τύχη να μένω 3 λεπτάμε τα πόδια από τον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου.  Έχω την ατυχία να μένωστην Αθήνα.

ΠΡΙΝ ΕΝΑΜΙΣΗ μήνα απέκτησα το πρώτο μου παιδί, την Chiara. Λίγο πριν την γέννα, αγοράσαμε το καροτσάκι και, από την ημέρα που ήρθε στο σπίτι, άρχισα να επεξεργάζομαι όλες τις δυσκολίες που θα έπρεπε να υπολογίσω όταν θα τολμούσα να βγω για βόλτα μαζί της. Γιατί για να βγεις βόλτα εδώ, χρειάζεται τόλμη και τρέλα. Τα 3 λεπτά απόστασης από τον πεζόδρομο γίνονται 20 λεπτά, 30 κίνδυνοι που μπορεί να γίνουν θάνατος είτε για μένα είτε, κυρίως, για τη μικρή Chiara, 40 βρισιές και 50 σκέψεις για να γυρίσω στην Ιταλία, στη Modena, όπου θα μπορώ να βάζω την Chiara πάνω στο ποδήλατό μου και να μην έχω εφιάλτες τη νύχτα για το πώς θα βρω την λύση να μην εγκλωβίζομαι στο σπίτι μου! Περιγράφω την χωροταξική κατάσταση: Ζω σε μια οδό κάθετη της Συγγρού –ύψος Μακρυγιάννη- λίγο πιο κάτω από την οδό Χατζηχρήστου (που είναι ο δρόμος που ενώνει την Συγγρού με τον πεζόδρομο της Ακρόπολης). Βγαίνω από τον δρόμο και αρχίζω το σλάλομ (ευτυχώς που έχω κάνει σκι και έχω άνεση με αυτό το σπορ) μεταξύ των παρκαρισμένων αυτοκινήτων προς ενοικίαση που βρίσκονται πάνω σε όλα τα πεζοδρόμια. Όταν είμαι τυχερή -σπάνια- αφήνουν ακριβώς 50εκ. για το καρότσι ελεύθερο χώρο για να περάσω εγώ και τα μηχανάκια των delivery, των cοurier και των "ευαίσθητων" πολιτών που είναι ιδιοκτήτες μηχανών. Όταν καταφέρω να φτάσω στο φανάρι που ενώνει την Βουρβάκη με την Χατζηχρήστου (διασχίζοντας την Συγγρού) έχω 4 διαφορετικές επιλογές:

-Η πιο περιπετειώδης: Περνάω πάνω στη διάβαση των πεζών και εγκλωβίζομαι στο διάζωμα ανάμεσα που χωρίζει τα δύο ρεύματα της Συγγρού (που προφανώς δεν έχει ράμπα για καρότσια και φυσικά δεν έχει τον απαιτούμενο χώρο για να σταθμεύσεις αν δεν προλάβεις τη δεύτερη διάβαση) και τελικά μένω με το καρότσι στη μέση του δρόμου.

-Η πιο επικίνδυνη: Να μην περάσω από τη διάβαση και να ακολουθώ τα αυτοκίνητα που στρίβουν από Βουρβάκη ρισκάροντας να με πατήσουν καθώς τρέχουν αλόγιστα, όπως θα έτρεχαν στη F1.

-Η πιο κοινωνική: Μιλάω με τους τουρίστες που ήρθαν να δουν το νέο μουσείο-κόσμημα κι αισθάνονται τρομοκρατημένοι στην ιδέα να περάσουν απέναντι και με βοηθάνε με το καρότσι, ενώ εγώ τους δίνω το σήμα για να προχωρήσουν γρήγορα και να προλάβουν στα λίγα δευτερόλεπτα που διαθέτουν για να περάσουν απέναντι ανάμεσα από τα αυτοκίνητα που ταυτόχρονα στρίβουν και να εισέρχονται στην Συγγρού.

-Η πιο θλιβερή: Να γυρίσω σπίτι.

Γενικά κοιτάω την Chiara και σκέφτομαι ότιθα εφαρμόζω την θλιβερή επιλογή. Ύστερα την ξανακοιτάω και σκέφτομαι ότι η Chiara, όπως και όλες οι μικρές Chiara της Αθήνας, έχουν το δικαίωμα να μην ζουν μέσα σε ένα σπίτι αποκλεισμένες, αλλά να χαίρονται τον εθνικό κήπο και να προχωράνε με τα καροτσάκια τους στα πεζοδρόμια. Με λίγα λόγια τους αξίζει μια καλύτερη πόλη! Σήμερα λοιπόν επέστρεψα στο σπίτι, χωρίς στεναχώρια αλλά γεμάτη οργή. Η οργή μου αυτή με έσπρωξε να γράψω τούτη την επιστολή και σκοπεύω αύριο να κινήσω τη διαδικασία με τον Δήμο και τον Συνήγορο του Πολίτη, ώσπου να βρεθεί μια λύση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι λύσεις είναι εύκολες:

- Ένα φανάρι το οποίο για κάποια δευτερόλεπτα είναι ανοιχτό μόνο για τους πεζούς και όχι και για τα αυτοκίνητα που στρίβουν προς την Συγγρού τρέχοντας επιδεικνύοντας αδιαφορία.

- Ένας αστυνομικός της Τροχαίας ο οποίος θα έκοβε κλήσεις σε παρανόμως παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μηχανάκια. Θεωρώ ότι ο μισθός του θα μπορούσε να καλυφθεί από αυτές τις κλήσεις.

Μια άλλη λύση θα ήταν να μετακομίσω σε άλλη χώρα όπου π.χ. η Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Κινητικότητας που έλαβε χώρα από τις 16 ως και τις 22 Σεπτεμβρίου, δε θα ήταν αδιάφορη για τους Δημάρχους που αφήνουν την Αθήνα και τον Παρθενώνα να βιάζονται από την καθημερινή βαρβαρότητα και την αδιαφορία του καθενός.

Marina Sarli

(Μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο και εδώ. Θα το βρείτε στη σελίδα 20.)

Γονείς ανεύθυνοι, εγκληματίες ή απλώς έλληνες;

Η γιαγιά με το ένα παιδί, η μαμά με το άλλο.

Τα αυτοκίνητα να περνούν ξυστά δίπλα τους κι εκείνες συνεχίζουν το δρόμο τους ψύχραιμες.

Μόνο ο μπόμπιρας στο καρότσι δε φαίνεται να έχει προσαρμοστεί ακόμα στην κατάσταση και κοιτάζει απορημένος.

Όπως και κάθε λογικός άνθρωπος άλλωστε - σε κάποιες χώρες σου αφαιρούν την κηδεμονία του παιδιού εάν το εκθέτεις σε κίνδυνο.

Εμείς όμως είμαστε έλληνες - ο κίνδυνος δε μας φοβίζει. Τα παιδιά μας σκληραγωγούνται μαθαίνοντας να ελίσσονται ανάμεσα στις ρόδες, τις λαμαρίνες και τις εξατμίσεις.

Γιατί οι πεζοί περπατούν στο δρόμο Νο 2

Η γιαγιά στο βίντεο περπατά στο δρόμο.
Γιατί άραγε επιδίδεται σε ένα τόσο επικίνδυνο σπορ;
Γιατί δεν πηγαίνει ήσυχα-ήσυχα στο πεζοδρόμιο, αλλά κατεβαίνει στην άσφαλτο εμποδίζοντας την κυκλοφορία και κινδυνεύοντας να προκαλέσει ατύχημα;
Ίσως να βαρέθηκε τα χρόνια της και θέλει ν' αυτοκτονήσει, αλλά ούτε μία σκέψη για τους φτωχούς οδηγούς;
Τι εγωκεντρισμός!



http://www.youtube.com/watch?v=7HZTneUVaZk

Γιατί οι πεζοί περπατούν στο δρόμο;

Αναρωτιόμουν στην προηγούμενη ανάρτηση ποιος άραγε να είναι ο λόγος που οι έλληνες πεζοί περπατούν στο δρόμο, ανάμεσα στ' αυτοκίνητα.

Δεν είναι προφανές; Δε μπορούν να περπατήσουν αλλού.

Αν εξαιρέσουμε τους λίγους κεντρικούς δρόμους, τα περισσότερα πεζοδρόμια είναι ακατάλληλα, στενά, κακοσχεδιασμένα ή υποτυπώδη.

Επικίνδυνοι πεζοί ή πεζοί σε κίνδυνο;

Τους βλέπουμε παντού: σε κεντρικούς δρόμους και σε μικρότερους, στις γειτονιές και στις λεωφόρους.

Περπατούν κατά μήκος του δρόμου δίπλα από τ' αυτοκίνητα, διασχίζουν το δρόμο από όπου τους κατέβει, περνούν αδιάφοροι ανάμεσα στα σταματημένα αυτοκίνητα όταν έχει μποτιλιάρισμα διακινδυνεύοντας να τους πεταχτεί κανένα μηχανάκι.

Δε γνωρίζουν φανάρι και διάβαση, άλλοτε πετάγονται βιαστικοί μπροστά στις ρόδες των οχημάτων κι άλλες φορές κινούνται με το πάσο τους, αδιαφορώντας για τους οδηγούς που περιμένουν, κορνάρουν, εκνευρίζονται.

Είναι οι έλληνες πεζοί.

Μα καλά είναι τρελλοί;

Ποιός λογικός άνθρωπος θα έβγαινε στο δρόμο με κίνδυνο να τον χτυπήσουν ένας-δύο τόνοι λαμαρίνα;

Κι αν δεν είναι τρελλοί, τι είναι αυτό που τους σπρώχνει στη μέση του δρόμου;

Μαμά στο δρόμο Νο 1: Περπατώντας με ένα παιδί

Βγαίνεις από το σπίτι με ένα παιδί.

Πρέπει να περπατήσεις πέντε, δέκα λεπτά ως το αυτοκίνητο, τη στάση του λεωφορείου, το σταθμό του μετρό, το σχολείο, την εκκλησία, την παιδική χαρά. Άλλα τόσα για να πας στο σούπερ-μάρκετ, το παιχνιδάδικο, το γιατρό, το παιδικό πάρτι.

Στο δρόμο το παιδί κοιτάζει και απορεί κι εσύ θα ήθελες να το κοιτάζεις με αγάπη και ν’ απαντάς σε όλες του τις ερωτήσεις. Άλλωστε, ο χρόνος που βρίσκεστε μαζί είναι πάντα λίγος και πολύτιμος.

Δύο λεπτά αφότου έχεις βγει από την πόρτα έχεις πάψει ν’ απαντάς στις ερωτήσεις του παιδιού, ενώ οι αισθήσεις σου είναι σε συναγερμό: